Vandaag staat er een wekker, omdat we ons hele dagprogramma een beetje op tijd willen beginnen. Maar: het blijkt niet nodig. Een minuut voodrat ‘ie gaat zijn we allebei wakker en om 8 uur zitten we aan het ontbijt. Daarna gaan we nog even pinnen. We weten niet helemaal zeker wat we allemaal geacht worden in cash te betalen de komende dagen èn of die cash lokaal dan ook voorhanden is. Met de nodige ‘flappen’ op zak vertrekken we vervolgens. We checken uit en het meisje achter de receptie belt een taxi voor ons. Terwijl we wachten begint ze een praatje: ze is duidelijk nieuwsgierig naar waar we vandaan komen en wat we allemaal nog gaan doen in Montenegro. Nederlanders ziet ze eigenlijk nooit zegt ze. Alleen Duitsers. Vaak oude. In de winter. Ze kijkt er mistroostig bij. We sympathiseren met haar en zeggen haar vriendelijk gedag.

Twee euro armer staan we op het busstation en kopen we een kaartje naar Bar. En in deze bus komen blijkt nog een heel avontuur. Het is een soort midi-bus: niet heel groot en hij zit enorm vol. De tassen moeten mee de bus in: het bagagevak zit ook vol zegt de chauffeur. In de bus is er naast een mevrouw die een paar woorden Nederlands spreekt (ja echt) nog één plaats. En naast een andere mevrouw, maar die wuift ons weg: nee, nee, bezet. We wurmen ons met alle tassen weer achteruit. Eveline met de twee grote: ze speelt pakezeltje omdat Karin niet mag tillen en we onderdrukken gegiechel en neigingen om ‘piep, piep’ te roepen als we achteruit manouvreren. Niks ervan zegt de chauffeur, neemt een tas over van Eveline en wuift haar weer naar voren. Daar gaan we weer en de chauffeur is streng: hij kijkt de mevrouw die ons wegwapperde streng aan, zegt iets tegen haar en ze haalt haar tas weg. Oh, er werd dus niet gewacht op iemand anders! Karin kijkt haar aan en zegt in het Nederlands: Oh, dus nu kan het wel?! De dame spreekt ongetwijfeld geen Nederlands, maar de boodschap is zo duidelijk dat ze Karin tot Bar niet meer aankijkt.

De rest van de busrit is een prietsie warm, maar soepel en een klein half uurtje later staan we op het busstation van Bar, nadat de man van de Nederlands sprekende mevrouw even heeft geholpen met de tassen. We kopen een kaartje voor de ‘gardarobe’ waar onze tassen achter slot en grendel gaan in een verder leeg hok. Daarna wandelen we naar buiten en pakken een taxi. Stari Bar is de bestemming: de oude stad van Bar, die op 4 kilometer afstand in de heuvel boven Bar ligt. De aardige chauffeur begint met handgebaren en in het Montenegrijns-Engels over Nederland. Het is geweldig. Bier hebben ze. En een red light district. Amsterdam is geweldig. We moeten lachen. Hij is ook verder erg aardig en legt ons als hij ons afzet bij de ingang ook uit waar we straks een bus of taxi terug kunnen vinden.

Maar eerste Stari Bar. Uit vondsten is gebleken dat de stad in ieder geval rond 800 voor Christus albewoord werd. Het is achtereenvolgens in handen geweest van de Byzantijnen, de Venetianen en de Ottomanen. In 1877 is de stad uiteindelijk in de Ottomaans-Montenegrijnse oorlog kapot geschoten. En kapot is het tot de dag van vandaag. Als je door de meters dikke stadmuren en wachttoren bent, wachten bergen ruïnes, overwoekerde paadjes, gedeeltelijk afbrokkelende stadsmuren en een aantal kerken met of zonder dak je op. Het is enorm sfeervol en als we een kaartje hebben gekocht (2 euro) duiken we er helemaal in. Na een miniscuul ‘museum’ met uitleg over de geschiedenis, geven groene bordjes met pijlen de looprichting aan. De daarop volgende dik twee uur volgen we ze braaf. We klikken ons helemaal suf en Eveline wordt door Karin regelmatig voor, naast of achter een muur, toren of kerk geparkeerd. Nee, iets meer naar links. En dan ziet het er nog steeds een stuk natuurlijker uit dat de lokale en vooral de Russische dames die we door heel Montenegro tegenkomen. Die maken er een sport van om zich met omgekrulde lippen (duck face, noemen we dat oneerbiedig) en ‘bevallig’ gedrapeerde armen, wulps op de foto vast te laten leggen. Het is ons een tikkie té…

Als we bijna zijn gesmolten houden we het voor gezien. Het is inmiddels kwart over 12 en tijd voor meer drinken en een hapje eten. Dat vinden we bij een bijzonder charmante tent, Kaldrma, halverwege de straat naar beneden. Tafeltje in de schaduw en een briesje. Heerlijke lokale hapjes en drankjes en genoeg kleine hapjes om westerse magen met de lunch tevreden te stellen. Aardig personeel. En tot groot vermaak van de kluwe kinderen die over het terras rent, 5 kleine minikatjes die zich over elkaar buitelend over het terras verplaatsen. We komen lekker bij en genieten en als we klaar zijn wandelen we het straatje naar beneden door en pakken op het pleintje een taxi terug naar het busstation. Deze chauffeur is ook erg aardig en vindt Nederland ook geweldig. Vooral de voetballers. Montenegro is prut. Veel te klein voor een fatsoenlijk team. Jammer. Maar Nederland: dat is pas voetbal! Zal hij ons naar Virpazar brengen? Voor 30 euro staan we op de stoep van ons hotel? Nee bedankt, maar goed om te weten dat het geen rib uit ons lijf is als we vast komen te zitten!

We paken in plaats daarvan de trein. Dat station is 2 minuten lopen verderop en voor 1 auro p.p. (!) kopen we een kaartje van Bar naar Virpazar. We hijsen onszelf (en de tassen) in de trein en vinden een vier persoons zitje. Een paar minuten later vertrekken we en na een kort ritje langs de kust, een lange rit door de tunnel door de bergen en de laatste paar minuten door het zonlicht, zijn we een paar stops en 25 minuten later in Virpazar. Er staat geen taxi, er is geen bus, maar het is een kleine kilometer, dus geen probleem zegt Eveline, we lopen wel. Dat gaat goed tot we een (te) grote weg tegenkomen. Dit is niet verstandig en we blijven bij een bushokje staan tot we een taxi kunnen laten stoppen. Die brengt ons voor 2 euro (wat extra voor de moeite) in het bruisende centrum van het piepkleine dorpje.

We worden meteen belaagd, maar nee, we hebben al een kamer en nee we hebben al een boottochtje morgen, dus bedankt, we hoeven even niets. We wandelen de anderhalve minuut naar ons appartmentje. Daar is wat verwarring: heten we Eva of Johan. Ehm… Eveline? Goed genoeg en we krijgen een kamer. Niet de schoonste of beste die we ooit hebben gehad, maar goed genoeg voor de komende twee nachten. We gooien de zooi neer en vertrekken voor een drankje … op een piratenschip! Dit vreemde exemplaar ligt voor eeuwig aangemeerd aan de kade van Virpazar en blijkt een prima plekje in de bries en uit de zon… Die trouwens hard zijn best doet zich te verstoppen. Komt er regen aan? We blijven twee drankjes zitten en besluiten dan dat we vandaag ergens anders eten. Twee deuren verderop wel te verstaan in Konoba Badanj. Daar raden ze ons aan om onder de vaste overkapping te gaan zitten terwijl zij alle kussens weghalen. 

We eten er prima (paling voor Eef; gevulde kip voor Karin met ham en kaas vooraf en een borrel erbij), maar er zitten wat erg veel vliegen en (overigens erg schattige) zwerfhonden. En het blijft droog dus als we klaar zijn wandelen we naar ons appartementje, waar we met een wijntje en een laptopje de dag herbeleven. Morgen vroeg op: we worden om half 8 opgehaald voor een boottochtje!