Virpazar

Virpazar

Het is nog donker als we wakker worden. Wat gebeurde er nu? Het blijft even stil en dan wordt er weer op de deur geklopt. Het is half 5 en de buurman staat op de stoep. Hij heeft een probleem: ze moeten over een half uur op de luchthaven zijn en de taxichauffeur is niet op komen dagen. Hebben we een auto en willen we ze misschien brengen? Sorry: we zijn hier met de bus. Het blijft even stil. Oh. Bedankt. En hij klopt bij de volgende kamer aan. 

Als de adrenaline is gezakt (en de buren alsnog opgehaald; Eveline heeft een auto gehoord) vallen we weer in slaap, maar helemaal scherp zijn we toch niet als de wekker om 7 uur gaat. Maar: het is gelukkig stralend weer en met een stuk ontbijtkoek achter de kiezen vertrekken we iets voor half 8 naar beneden. We lopen het meisje dat op het terras zit voorbij, maar haar moeten we hebben! Ze stelt zich voor als Xenia, de dochter van Jelena, de vrouw met wie Karin contact heeft gehad over een boottochtje. Boot Milica is een begrip in Virpazar hebben we inmiddels ontdekt en we zijn blij dat we met hen mee mogen. We hebben de boot voor ons zelf: Xenia (degene die Enegls spreekt en een jaartje of 13 / 14 is) en een captain (die dat niet doet en ouder is) varen ons rond.

We stappen op een klein houten bootje, mèt zonnendak en vertrekken. Onder de brug door, een zijarm van het meer af en dan ineens als we om de hoek komen strekt Skadar Meer zich voor ons uit. Het meer is voor 2/3 in handen van Montenegro en 1/2 is van Albanië. Het montenegrijnse deel is een beschermd natuurpark en er komen veel vogels, vissoorten, otters, schildpadden, slangen, kikkers en andere beesten voor. De beroemdste bewoners zijn 40 stelletjes pelikanen. Maar het allerbeste aan het meer is het uitzicht. De ondiepe delen liggen vol met waterlelies, waartussen vaarwegen zich oepenen. Het meer wordt omringd door bergen en schitterend in het ochtendlicht. Het is nog erg rustig: we zijn naast de vissers één van de eerste bootjes op het water en we genieten van het uitzicht, het weer, de uitleg van Xenia…

We varen ongeveer een uur en dan meren we aan bij een kleine kademuur. Een aantal katten begint enthousiast te miauwen en als we uit de boot klimmen wacht een ezeltje ons op. Xenia vertelt zijn naam (Suljo) en begint hem enthousiast te knufffelen. Daarna wandelt ze pratend voor ons uit de trappen op. Bovenaan komen we bij een kleine poort en daarachter ligt een heel klein kloostertje. Er woont één monnik (‘die slaapt waarschijnlijk’) en verder zijn er bijenkorven (de eerste korf heeft de vorm van een kerkje), albinokonijnen, katten, kippen en een haan (èn een kuikentje)… En het uitzicht over het meer is prachtig. Zien we die heuvels in de verte? Die worden de Borsten van Sophia Loren genoemd. Ah… we zeggen later tegen elkaar dat ze dan wel even die nare bobbel operatief moet laten verwijderen, maar ze zijn verder mooi symetrisch, dat wel.

Als Xenia de sleutel heeft gehaald mogen we het mini-kerkje in. En dat is echt geweldig! Het kerkje is uit de 15e eeuw en is het enige kerkje in de wijde omgeving dat nooit is verwoest. De vrouw en dochter van een beroemde koning liggen er begraven: hun grafstenen zijn herkenbaar in de vloer. Maar de show wordt gestolen door de geschilderde iconen op de muren en het plafond. Ze stammen uit de 16e eeuw en de kleuren zien er nog steeds fris uit. De gezichten zijn heel levendig en we herkennen een aantal scènes. Helaas mogen we geen foto’s maken, maar we kijken onze ogen uit. Als komen er natuurlijk vaker mensen; het voelt als een echte ontdekking. Tevreden klimmen we achter Xenia aan terug naar de boot. We waren nog een uur. Xenia vangt voor ons allebei een waterlelie; Karin stopt die van haar in haar haar. We krijgen herhaaldelijk wat drinken aangeboden. Lekker koel uit de koelbox; het begint al weer aardig heet te worden.

Enigszins tegen de zin van de captain varen we naar een klein strandje. Xenia is streng: de dames willen zwemmen, dus hop, hop. Gelukkig vindt de captain gezelschap bij een aantal vissers. Die vluchten voor hun vrouw. Ach zegt Karin; ze vinden het vast niet erg als er vrouwen zijn als we ons uitkleden. En jawel: willen we niet blijven, vertaalt een lachende Xenia? We negeren de mannen en wandelen (met beleid: steentjes!) het water in. Wat heerlijk! We zwemmen een rondje of twee en gaan daarna nog even in het hederen, ondiepe water zitten. Een school kleine visjes komt er een spa ervaring van maken: ze beginnen spontaan aan ons te knabbelen. Het kietelt! De captain is daarna streng: hop, eruit, het is tijd! Braaf, maar teleurgesteld klimmen we het water uit en laten ons aan boord zo ver mogelijk opdrogen. Om 10 voor 11 staan we weer op de kade. Zee tevreden rekenen we af en we laten een dikke fooi achter. Een bijdrage aan een nieuwe lens voor Xenia; ze wil naar een fotografie-opleiding in Nederland of Frankrijk. We zien het deze meid wel doen; hopelijk is er geld voor!

In ons appartementje kleden we ons om en wassen we de zooi uit. Daarna gaan we wat drinken en uiteindelijk lunchen op het piratenschip (ja het ding heeft een naam, maar geen idee). Ondertussen houden we onze ogen open en jawel: we zien waterslangetjes, een krab en uiteindelijk twee schildpadden! De pauzetijd vliegt voorbij en uiteindelijk zijn we om half 5 (omgekleed en met de juiste zooi bij ons) op het pleintje. We hebben immers vandaag nog een tour en wel een wijntour!

Na een paar minuten komt er een kerel aanlopen. Hij stelt zich voor als Voek (zo spreek je het in ieder geval uit) en verontschuldigt zich: hij is net klaar met een kayaktour die al veel eerder afgelopen had moeten zijn en hij moet nog een half uurtje dingen regelen, Mag hij ons op een terras zetten, ons wat te drinken aanbieden op zijn kosten en ons dan straks ophalen. Eén blik op zijn licht gestresste gezicht is voldoende: natuurlijk. We grappen wel een beetje over pech met wijntourtjes, maar bij deze jongen hebben we er meer vertrouwen in dan bij de man in Kotor. En terecht zo blijkt: na een half uurtje rent hij het terras op, grist de rekening die we net wilden gaan betalen onder onze neuzen weg en nodigt ons uit in zijn stokoude eh pardon vintage auto (een golfje uit begin jaren ’90). We kunnen! We rijden het dorp uit terwijl we kennis maken met Voek. Later blijkt hij tot onze verrassing vroeger ecenomie te hebben gestudeerd en belegger te zijn geweest. Drie jaar geleden is hij heel ziek geweest en heeft hij het roer omgegooid. Hij is nu kayak-/outdoor begeleider en probeert in zes maanden zijn geld voor twaalf maanden te verdienen. Denk hoog opgeleide, breed ontwikkelde slightly overjarige outdoor dude. En een heel aardige vent, met wie we uitgebreide gesprekken voeren over Montenegro.

Als we tenminste niet aan de wijn zijn. De eerste winery waar hij ons brengt is Buk (‘boek’… dus misschien schrijf je zijn naam ook wel Vuk?) en eigenaar Milos leidt ons trots rond door dit familiebedrijf. In deze regio maken heel veel mensen wijn. Al generaties. De familie van Milos al zeker 300 jaar. Maar pas de laatste paar generaties worden de kleine wineries uitgebreid en wordt er niet alleen voor familie en vrienden wijn gemaakt, maar ook voor de markt. Die wordt in Montenegro overschaduwd door één grote industriële wijnbrouwerij en door buurland Kroatië, maar kleine producenten slaan de handen ineen. Milos vertelt over zijn vak, laat ons de kelders zien en laats ons daarna proeven. Niet alleen van zijn uitstekende wijnen (een verrassend lekkere Chardonnay, een Marsalan en een Vranac), maar ook van lokaal gemaakte ham (prsut), meerdere kaassoorten, olijven, honing, jam, balsamico azijn en ontzettend lekker water, dan hij letterlijk zo uit de bron heeft gehaald. We genieten, zowel van het drinken en eten, als van de ambitie van Milos. Het gaat deze rustige, maar wilskrachtige man zeker lukken om zijn familiebedrijf uit te breiden. We wensen hem veel geluk en hij zwaait ons uit als we weggaan.

Daarna moeten we een stukje rijden, terug naar Virpazar, er doorheen en dan nog een stuk verder, naar Limljani, naar Klisic Winery. Daar worden we welkom geheten door Ilios. Hij neemt ons mee naar binnen, waar Voek gejuich over zich heenkrijgt. Er blijkt een grote groep Britten te zitten, die Voek eerder heeft begeleid gedurende een aantal dagen in het noorden van Montenegro. Ze zijn allemaal lichtelijk aangeschoten en hoewel gezellig, wel een beetje lawaaiig. We kiezen er voor om buiten te gaan zitten. Nadat we kennis hebben gemaakt met Emma overigens, één van de twee eigenaren van het bedrijf via wie we beide tours hebben geregeld. Het uitzicht is geweldig: de zon is net achter de bergen verdwenen, de maan en sterren komen te voorschijn en we kijken uit over de langzaam donker wordende vallei. Ilios zet ons neer met zijn eerste wijn, een onbekende witte (niet heel lekker), een verrassend goeie rosé (dat hadden we hier eigenlijk niet verwacht) en vervolgens drie rode, waarvan de laatste (een wat oudere Vranac) veruit het lekkerst is. Daarbij serveert ook hij lokale ham, kaas, olijven en tomaten.

Nadat Ilios aanvankelijk wat stil is, komt hij door onze vragen op zijn praatstoel. Voek vertaalt en leert zo te zien meer van wijnproeven dan wij. Maar we laten het ons graag uitleggen en als het wijnniveau in de glazen zakt, neemt de vrolijkheid toe. Ilios geniet wel van het vrouwlijk gezelschap en begint (overigens zeer onschuldig) te flirten. Uiteindelijk neemt hij ons mee naar zijn wijnkelder, laat ons eigengemaakte Raki proeven en staat er op dat hij met ons op de foto gaat. We hebben een geweldige avond en uiteindelijk laten we ons (lekker aangeschoten en helemaal vrolijk) door Voek terugbrengen naar ons hotel. Het is half 11 als we stoppen voor ons hotel; dik 2 1/2 uur later dan gepland. Gaan we nog even wat mee drinken vraagt Voek; hij heeft op ons verzoek niets gedronken na de eerste wijn en wil nog wel een biertje drinken. Ach waarom niet en op het dorpspleintje drinkt hij een enorme pul bier en wij allebei een frisje. We hebben opnieuw een heel leuk gesprek en uiteindelijk nemen we om half 12 afscheid. In ons appartementje lukt het ons nog net om een wekker te zetten voor morgen. Eens kijken of het er van komt om vroeg op te staan voor de bus, zoals we van plan waren…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.