Nou, dat valt niet tegen. We worden wakker van de wekker, hebben allebei geen hoofdpijn en hoewel we een beetje suffig zijn er te kort hebben geslapen, hebben we verder geen enkele last van onze erg leuke, gezellig en vooral ook alcoholische avond. Nog nagrijnzend vertrekken we naar de bus, nadat we aan de eigenaar het geld voor de afgelopen twee nachten overhandigen. Hmmm, het zou een heel leuk appartementje kunnen zijn, maar we vinden het toch wel een stevig minpunt dat het niet schoon genoeg is. Volgende keer toch liever een ander hotel.

We gaan op de door de tourist information aangewezen plek staan wachten op de bus en uiteindelijk komen er meerdere bussen voorbij. Maar er stopt er geen één en uiteindelijk is het ruim tijd geweest. Kaerin gaat vragen of we op de goede plek staan en dat blijkt helaas niet het geval: we moeten echt op dat hele dunne stoepje aan de andere kant gaan staan… Tja, en natuurlijk komt er dan geen bus meer. Twintig minuten na tijd geven we het op en gaan we op zoek naar een taxi. Eerst vinden we wel de auto, maar geen chauffeur. We gaan even navraag doen bij de tourist information. Die hebben wel namen, maar gene nummers. als we terugkomen is d taxi (natuurlijk) weg. Zucht. We vragen een man van een terrasje. nee, hij kent ze inderdaad wel, maar heeft ze nog niet gezien. Zullen we dan teruggaan naar de bus? Als we dat aan het doen zijn komt er een taxi aan. Ok, he, he… We willen naar het busstation van de hoofdstad, Podorica. Dat kan en kost ongeveer 20, 25 euro, maar hij zal de meter aanzetten. Doe maar; daar nemen we dan verder wel een bus. We zakken onderuit, terwijl Karin een handen, voeten, Montenegrijns-Engels gesprek voert met de aardige chauffeur.

Het valt iets duurder uit, boven de 30 euro, maar nee hoor, laat maar zitten. Hij heeft 25 gezegd, dus dat is genoeg. Hij schudt ons de hand als we weggaan, met twee handen. We kijken elkaar aan; wat zijn mensen onder hun soms stugge uiterlijk toch ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam hier! We lopen het busstation binnen, waar het krioelt van de mensen. Karin gaat in de rij staan terwijl pakezeltje Eveline de tassen bewaakt. Twee kaartjes naar Cetinje rijker en vijf euro armer (ja, in totaal) komt ze tevreden terug: er gaat over 8 minuten een bus. We pinnen haastig nog even, regelen daarna dat de tassen in de bus komen (voor een euro per tas extra) en zakken tevreden onderuit: een bus die meewerkt; wat fijn! De rit is geweldig: vanaf het laag gelegen, industriële en niet heel mooie Podogira rijden we de bergen in en al snel wordt het Karstgebergte steeds mooier. En een uurtje later staan we op het piepkleine en volledig dichtzittende busstationnetje van Cetinje. Eh nee, hier is geen ‘gardarobe’…

Eveline zet letterlijk en figuurlijk haar schouders er onder en we wandelen naar het Nationaal Museum. Daar kunnen we gelukkig de tassen prima een middag laten, geen enkel probleem. Met een zucht van opluchting schudt Eveline ze van haar schouders. Ze verdwijnen achter een piano in een lege zaal en we kopen een kaartje voor het historisch museum. Eén van de dames loopt met ons mee de eerste zaal in en geeft ons in vijf minuten uitleg van wat we gaan zien. Ze zijn bezig met een renovatie en alleen de eerste twee van de vijf zalen hebben bordjes waar ook Engels op staat. Ze blijft verder in de buurt voor als we vragen hebben. We bekijken de zalen, ondertussen een nies onderdrukkend. Het is best een mooi opgezet museum, maar het ruikt alsof er al 150 jaar geen raam open is gegaan. Pertinent onjuist, zien we aan de openstaande ramen, maar toch. Het is niet heel groot en de zesde zaal is dicht. Maar het geeft in vogelvlucht ene heel aardig beeld van de verschillende perioden in de Montenegrijnse geschiedenis. Romeinen, Venetianen, Ottomanen, onderdeel van Joegoslavië en uiteindelijk (weer) een zelfstandig land. 

Als we klaar zijn krijgen we de tip naar het museum van Koning Nikola te gaan. Dit omgebouwde paleis geeft een mooi tijdsbeeld van hoe de langst regerende koninklijke familie van het land er bij zat eind 19e eeuw. We waren het zelf ook al van plan maar na deze aanbeveling weten we het zeker. Er zijn meer dan zes goeie musea in Cetinje, maar we willen hier maar een paar uur doorbrengen. Nadat we een rustig drankje hebben gedaan gaan we daarom naar het paleis. Ook dat is niet heel groot, maar de kamers zijn mooi op stijl en kleur ingericht en het is erg leuk om ook op deze manier wat van de geschiedenis mee te krijgen. Als we zijn uitgekeken wandelen we nog even door het dorpje en naar het park. Cetinje, de voormalige hoodstad van Montenegro, is mooi; we  zien veel (voormalige) ambassades, nog twee paleizen en overal zitten mensen op terrasjes te genieten. Het weer zou vandaag wat minder zijn, maar tot zover is het zonnig en warm. 

Eveline hijst geduldig de tassen op haar schouders en we wandelen opnieuw naar het busstation. Daar zijn we ruim op tijd voor de bus, maar als die komt mogen we met onze grote tassen niet mee! Vol… Zucht, dat gooit onze plannen in de war. We rekenen even en waar we eerder in Tivat wilden lunchen, besluiten we nu een broodje te halen en dat in de bus op te eten. Karin regelt een plasstop, twee broodjes en wat drinken en in de volgende bus mogen we gewoon mee. Daarme krijgen we een onverewacht geweldige lunch (het broodje met lokale ham en kaas is erg lekker) met een nog beter uitzicht! Eerst de bergen en dan is daar ineens de kust. We dalen af naar Budva en rijden dan langs de kust de eerste weer herkenbare route (hier reden we eerder) naar Tivat. daar laten we ons afzetten op het busttation. Dat is splinternieuw, dus hier hebben ze vast een ‘gardarobe’. Eh, nee dus… Het is ZO nieuw dat die nog niet open is! Maar, daar hebben we een paar stations geleden als iets op bedacht. We weten inmiddels dat er een nieuw regent Hotel is bij de haven, waar we heen willen. Daar nemen we een taxi heen. En daarna gaat Karin naar binnen, vraagt naar de manager en zegt dat het regent Hotel altijd garant staat voor kwaliteit dus dat hij vast kan helpen. Kunnen we onze bagage hier een paar uur kwijt? De managergrijnst en binnen no time staan onze tassen keurig in de opslag en hebben wij een kaartje om ze straks op te halen.

Tevreden wandelen we naar buiten, het super-de-luxe havencomplex op. Dat is nieuw, luxe en we vergapen ons aan de enorme motor- en zeilschepen, de luxe winkels, de luxe restaurants… Even kijken hoe ‘the other half lives’. Terwijl we wandelen zien we over de bergen een bijna zwarte lucht aankomen. Oei, dat ziet er gewoon serieus uit! Als hij bijna boven ons hoofds hangt lopen we een Italiaanse tent in waar we eerst een sapje en dan een koffie drinken. De lucht blijft indrukwekkend, het begint te waaien, dan te regenen… En 15 spetten later is het weer droog en waait de bui over! Ok, dat vielt mee. Als we klaar zijn wandelen we terug naar het hotel, waar we een man vragen onze tassen te voorschijn te brengen en een txi te bellen. Dat regelt hij meteen en binnen een paar minuten zitten we in een taxi. De chauffeur kan maar niet raden waar we vandaan komen. Oh, Nederland, dat is GEWELDIG! daar hebben ze voetbal en het is bovendien gewoon een geweldig land. Kan hij ons niet met de taxi naar Herceg Novi brengen. Nee bedankt, we proberen nog één keer de bus.

Dat valt aanvankelijk tegen. er komt ene hele lading bussen, maar geen van die bussen is voor ons. Als het weer leeg is en inmiddels twintig minuten na tijd komt er een klein oranje busje aanrijden. Nee, hij is ook niet onze bus, sorry. Teleurgesteld druipen we af. Hij aarzelt even en komt dan de bus uit. Hij wenkt ons mee naar binnen. Daar begint hij een rap verhaal tegen de baliemevrouw, pakt hij de kaartjes af, zorgt dat we gld terugkrijgen, regelt nieuwe kaartjes (goedkoper) en wenkt ons zijn bus in. Hopla, nu mogen we mee. Wauw, dat is pas service: hij gaat dezelfde snelle route als de bus die we hadden moeten hebben en niet is komen opdagen. We zakken onderuit en hij brengt ons via de kust, via een korte ferryovertocht en via nog meer kustroute naar Herceg Novi. De ferry die heen en weer vaart tussen twee delen van de baai doet er zeker 7 minuten over! We rijden met bus en al op één van de boten en passen er nog net bij. De chauffeur zet de deuren open en natuurlijk hoppen we even naar buiten. De zon is inmiddels achter de bergen gezakt en zet in de verte de berg boven Perast in mooi avondlicht. We hebben het buiten gewoon lekker in plaats van warm of heet en dat is ook wel weer eens fijn! 

Aan de overkant is het niet zo ver meer rijden. De chauffeur schiet in Herceg Novi voor ons de bus uit en helpt ons de tassen er uit te halen. We zijn helemaal blij en hij grijnst verlegen onder onze dankbetuigingen. Ne problema. Aan de overkant vinden we een chauffeur. Appartement Skver? Ja hoor, stap maar in. Met de meter aan? Tuurlijk, geen punt. Het is hemelsbreeed geen grote afstand, maar Herceg Novi is tegen een steile helling gebouwd en kent enorme zigzag-wegen en vooral veel, héél veel traptreden. We zijn dus blij met onze chauff: hij zet ons bijna helemaal beneden af. Lager kan hij niet komen. De laatste (bescheiden) trap doen we zelf en om de hoek blijkt ons appartementje te liggen. Het inchecken is binnen ongeveer 30 seconden gebeurd: man zegt hallo, man helpt tas naar boven sjouwen (twee trappen op), man geeft sleutels af en man neemt paspoorten mee. Morgen terug. Oh ja en man geeft het paswoord voor de wifi natuurlijk. Man vertrekt. 

De kamer is mooi, erg schoon (fijn, na Virpazar) en heeft een klein balkonnetje dat uitkijkt over de smalle boulevard, het oude stationsgebouwtje (nu met een barretje er in), het kleine haventje en een stukje strand. We gooien onze tassen in de hoek, trekken een schoon shirt aan en gaan naar buiten. We willen een hap eten! En dat blijkt wel heel erg makkelijk: Konoba Feral (wat zoiets betekent als familierestaurant scheepsbel) ligt drie gebouwen verder en is één van de beter gewaardeerde visrestaurants van het stadje. Dat is natuurlijk geen straf! De goede waardering blijkt terecht: de vissoep (allebei), de pasta met garnalen (Karin) en een ENORME berg zeebeesten (Eveline) smaken uitstekend. De wijn (Eveline) en raki (Karin) smaken er prima bij en met een kopje koffie (Karin) en stuk taart (Eveline) toe zijn we helemaal tevreden. We zijn ook moe, dus na nog een klein rondje wandelen over de boulevard (wel druk, maar oh wat een verademing na de gekte in Ulcinj eerder deze week) trekken we ons terug. Airco aan en al snel zijn we vertrokken in het enorme, zachte bed.