Karin is al vroeg wakker. Haar blessure speelt haar parten. Eveline is nog diep in slaap, dus Karin leest wat, kwekt met Nederland en vragat zich af of de ENORME regenbui die ze buiten hoort, nog gaat stoppen. In antwoord op haar onuitgesproken vraag begint het te onweren en nog harder te regenen. Het is nogal hevig en de piek komt met een flits en donderklap die de kamer volledig verlichten en haar rechtop in bed laten zitten. Ze vraagt zich serieus een momentje af of de bliksem in ons gebouw is ingeslagen. En Eveline? Die slaapt rustig verder!

Uiteindelijk is het rond 9 uur welletjes geweest. We staan op en rommelen ons door ons ochtendritueel heen. Met paraplu en jas vertrekken we naar buiten, maar als we beneden aankomen is het op een paar druppels na droog. Er liggen nog wel enorme plassen, maar daar kunnen we omheen. We wandelen naar een koffiebarretje op een paar honderd meter afstand. Daar blijken ze geweldige koffie, een bak thee en yoghurt met een soort muesli, noten en jam te hebben. Een lekker ontbijt en we nemen nog een bakje als we klaar zijn. Vandaag hebben we geen haast. 

Als we uiteindelijk klaar zijn gaan we het dorp verkennen. Dat doen we door eerst een heel eind naar boven te klimmen. Dan wandelen we door de charmante ‘hoofdstraat’ naar de klokketoren. De smalle straatjes zijn rondom die toren via trappetjes met elkaar verbonden. We vinden er een leuk pleintje, een schattig klein kerkje en als we nog iets verder naar boven klimmen een fort! Nouja, het was officieel een Turkse gevangenis, maar ziet er wel heel erg uit als een fort. Hijgend koen we boven, betalen de entree (een hele euro p.p.) en klauteren dan door het fort. Er worden af en toe voorstellingen gehouden zo te zien: er staan stoelen en er is een podium. Het fortje is leuk om te zien, maar het allerleukste is het uitzicht over de oude stad en de baai van Kotor er achter. We kunnen de zee zien en aan de andere kant (de smalle doorgang naar) Perast. We klikken heel wat plaatjes en als we klaar zijn blijven we gewoon nog even staan kijken, omdat het kan.

Daarna wandelen we naar beneden, voorbij het kleine kerkje. Daar is weliswaar een terrasje, maar er is geen uitzicht op zee. Dus wandelen we nog even verder. Tot een klooster, nog een kerkje en nóg een fortje. Dit is wel een echt fortje. Zullen we dat eerst dan nog even bekijken? De toegang is hier twee euro p.p. Binnen worden ‘s avonds filmvoorstellingen gehouden, maar eerlijk gezegd is de rest van het fort veel minder de moeite waard. We zijn zo uitgekeken en daarna klimmen we snel verder naar beneden tot we een terrasje tegenkomen. Jawel, met uitzicht op zee en prima sapjes. We koelen af: het is inmiddels weer warm geworden en we overleggen even. Wat zullen we doen? In ieder geval even naar het hotel om wat overbodige zooi weg te brengen. En… zullen we misschien even…? We hebben aan een half woord genoeg en binnen no time wandelen we in bikini, met enorme handdoek om ons heen geknoopt naar het strandje tegenover het hotel! Er zijn (kiezel)stenen en er is geen schaduw, maar we lopen meteen het water in en het water is héérlijk! Hier vlak bij zee is het nog helderder dan verderop in de baai en we kunnen ook zonder duikbril tot ver in het water de zeebodem zien. We zwemmen een paar rondjes, poedelen een beetje in het water en daarna laten we onszelf zeker 10 minuten opdrogen voor we teruglopen naar het hotel.

Snelle douche, spullen uithangen op het balkon en daar gaan we weer. We zijn nog niet klaar met zeebeesten dus we wandelen over de boulevard een flink stuk tot we bij Splendido zijn, een visrastaurant dat nóg beter staat aangeschreven dan het restaurant van gisteravond. Daar krijgen we een prima plekje: onder een stevig dak (we vertrouwen het weer toch niet helemaal; aan de horizon blijven enorme wolken aan de bergen plakken), in een heerlijk briesje en met uitzicht op (en echt pal aan) zee. We krijgen echt een verrukkelijke maaltijd: heerlijke broodsoorten en bruschetta vooraf, gegrilde inktvisjes als hoofdgerecht en daarna nog een lekker kopje koffie. Echt genieten! Tevreden wandelen we daarna terug naar het terras van het oude stationnetje voor ons hotel. Daar drinken we een paar drankjes, werken aan het verslag, lezen nieuws, kletsen wat met Nederland… en kijken mensen. Dat blijft natuurlijk een leuke sport en alle schaarsgeklede (vooral Russische en vrouwlijke) exemplaren zijn nogal opvallend. 

Eind van de middag zitten we nog een uurtje op ons balkonnetje, met een chippie, voor we uiteindelijk weer bij Konoba feral gaan eten. Weer zeebeesten. Naar toch…