Het is wat ons betreft een prima tijd om te vliegen, 11:20 uur. Helemaal als we door Harro op Schiphol worden afgezet. We zwaaien nog even: dank je wel! Dan geven we onze bagage af en gaan door de veiligheidscontrole en de douane. Het is behoorlijk druk dus het duurt allemaal even, maar het gaat op zich soepel. Achter de douane drinken we een kop koffie, eten we iets kleins en wandelen we langs winkels (dag reusachtige Nijntje, daar zijn we weer) en restaurantjes en kijken we mensen. 

Bij de gate is het druk en ondanks dat we aankomen op het moment dat we moeten boarden staat er geen vliegtuig. Dat komt een paar minuten later pas en hoewel iedereen in en om het vliegtuig zijn best doen, vertrekken we uiteindelijk met een vertraging van bijna een uur. Gelukkig is de vliegtijd zelf zo veel korter dan de formeel aangegeven vliegtijd (anderhalf uur in plaats van twee uur en een kwartier) dat we maar een kwartier later dan ons schema aankomen. We vangen onze bagage en wandelen zonder problemen naar buiten. Dag Kroatië, zegt Karin, daar ben ik weer. Ze herkent zelfs het café’tje waar ze met Eveline wat heeft gedronken op de laatste dag van hun vakantie twee jaar geleden. 

Terwijl Karin gaat pinnen (altijd handig om wat cash bij je te hebben) haalt Martijn de sleutels van de huurauto op. Dat heeft nog wat voeten in de aarde, of eigenlijk wat woorden in de lucht nodig. Het lijkt wel of de aardige vent achter de balie al drie dagen niemand heeft gehad om mee te pratebn, zoveel woorden komen er uit. We kletsen gezellig mee en gaan er uiteindelijk vandoor met de sleutels van een witte Opel Corsa. De cross-border fee hoeven we niet te betalen de komende weken en dat is best fijn: we willen meerdere keren grenzen oversteken, omdat we zowel naar Bosnië als naar Slovenië willen!

De auto is in prima staat en na enig gerommel (bagage achterin, stoelen instellen, Phoney instellen, de telefoon-met-route-programma…) gaan we ervandoor. Dag Zagreb, wij gaan meteen weer verder. 

Hoewel er zo te zien net een bui is over getrokken (de wegen en stoepen zijn nat) is het warm buiten, bijna 30 graden. De zon is alweer doorgebroken en verderop is het bijna onbewolt. We rijden langs de rand van de stad en draaien al binnen een paar minuten de snelweg op. De A3/E70 loopt van west naar oost door het land en is ten oosten van Zagreb nog maar een paar jaar oud. Het is een uitstekende weg met elke 20 / 30 kilometer een tankstation met parkeerplaats en café. Je mag er 130 en het enige nadeel is het vele vrachtverkeer dat de snelweg gebruikt als doorgaande route naar o.a. Servië en Hongarije.

Martijn scheurt er vandoor en op een korte benen-strek- en plaspauze na rijden we in één keer door. aanvankelijk dus via de A3/E70 en daarna via de A5/E73 naar het noorden. Dan nog een klein stukje over een B-weg en dan rijden we Osijek binnen. Deze stad in de regio Slavonië heeft het in de oorlog van de jaren ’90 van de vorige eeuw flink te verduren gehad. Er is heftig gevochten tussen de Kroaten en de Serven en veel gebouwen hebben ook nu nog kogel- en mortiergaten in de muren. Maar de stad krabbelt er bovenop en wordt een prima uitvalsbasis voor het langzaam aantrekkende toerisme. De straten zijn rustig en breed en we rijden, dankzij Phoney èn Martijn, in één keer naar Vienna, onze slaapplaats voor de komende twee nachtend. Als we de auto parkeren (achter het touw van de privé parkeerplaatsen van Vienna) is het 18 uur. 

De eigenaar heet ons hartelijk welkom; een grote, grijze man, met een bierbuik en vriendelijke pret-ogen. Hij geeft ons de sleutel van een prima kamer aan een binnenplaatsje. Stil, schoon, met airco (ook hier is het nu nog steeds ongeveer 28 graden) een kluisje en grote, hoewel harde bedden. Als we onze spullen hebben weggezet, moeten we even een borrel komen doen zegt hij. We kijken elkaar aan en vijf minuten later zitten we beneden aan de zelfgestookte pruimen Rakija. Karin straalt. Rakija is sterke drank; een soort likeur, maar dan minder zoet. En deze is heerlijk. En verradelijk: met 48% alcohol doet het niet onder voor whiskey, maar het smaakt veel vriendelijker.

Al snel zitten we over van alles en nog wat te praten en voor Martijn weet wat er gebeurt heeft hij een tweede glas te pakken. Karin weet haar tweede portie handig te ontwijken en deelt met Martijn het tweede glas. Tot onze verrassing verwijst de eigenaar (die voorlopog naamloos blijft) in zijn gesprek zelf naar de oorlog. Karin zegt voorzichtig: het is hier nogal tekeer gegaan…? Eigenaar heeft zelf gevochtend zegt hij. Tegen een grote overmacht. Hij is de hele oorlog in Osijek geweest. En nu, zegt Karin? Je moet verder zegt hij. En weet je, ik heb een vriend die is Servisch. Prima vent. Dat was toen. Hij neemt een grote slok. Very good Rakija, zegt Martijn na een stilte en verandert daarna het onderwerp door te vragen naar de route naar Kopacki Rit, het natuurpark dat we morgen willen bezoeken. We vragen niet verder: de oorlog is een groot deel van het land en voor veel mensen nog een taboe en we vinden het al erg bijzonder dat hij er zelf iets over heeft gezegd.

Als de borrel op is bedanken we uitgebreid en wandelen we, enigszins wiebelig, richting de rivier. Je kunt merken dat we vandaag niet heel veel hebben gegeten en de drank behoorlijk sterk is: het komt aan! Gelukkig hoeven we niet ver; vlak bij het water viden we Lumiere, volgens zowel Eigenaar als Tripadvisor het beste restaurant om te gaan eten. En oh mensen, hebben zij even gelijk! We snacken van een geweldige lokale worst en lokale ham en daarna eet Karin een zalige steak met truffelsaus en Martijn heeft een Wiener Schnitzel besteld. Als die komt rollen we bijna van onze stoel van verbazing en het lachen. Het lijkt wel een olifantsoor, roept Eveline later als we een plaatje posten. Hij is ENORM, zo’n 25 bij 25 centimeter, ongeveer een centimeter dik en volgens Martijn één van de lekkerste schnitzels die hij ooit gegeten heeft. Hij krijgt ‘m niet op en dat is misschien maar goed ook. Wat een lap vleesch! 

Als we uitgegeten zijn, zijn we ook wat afgekoeld. Het is dan ook behoorlijk afgekoeld: 20 graden is zeker niet koud, maar wel bijna 10 graden minder dan daarstraks! We warmen op door een rondje te wandelen. Langs het water, over het plein, langs de kerk en uiteindelijk langs een rij gebouwen met kogelgaten terug naar het hotel. Daar duiken we al snel ons mandje in. Dat was een prima eerste avond!