Behalve dat Karin ‘s nachts tóch maar even de airco heeft aangezet (warm!) hebben we prima geslapen en lekker veel uur ook, dus tevreden zitten we om 8 uur aan het uitstekende ontbijt. Vers brood,veel keuzes hartig en zoet beleg, yoghurt, gekookte eieren, sap, koffie… In plaats van Eigenaar zien we vanochtend Eigenaresse: manlief ligt vast nog op zijn bed na al die Rakija!!

Als we klaar zijn graaien we onze laatste zooi bij elkaar en rijden naar het Visitors Center van Kopacki Rit. Dit moeras- en overstromingsgebied van de (kruising van de) Donau en de Drava is sinds 2012 een Unesco beschermd gebied. In het gebied, dicht tegen de grens met Servië, werd in de oorlopg heftig gevochten en na de oorlog bleef het gebied jarenlang dicht. Inmiddels zijn de meeste landmijnen opgeruimd, is het park open en kan je er niet alleen wandelen, bijvoorbeeld over de steigers die zich vanaf het Visitor Center uitstrekken, maar ook varen! En dat gaan we doen, in de hoop iets mee te krijgen van de enorme aantallen vogels die hier voorkomen. En wie weet wat we nog meer zien!

Karin heeft via e-mail een bootje gereserveerd en als we binnenkomen om kwart over 9 worden we door de dame achter de balie meteen voorgesteld aan ‘mijn collega’ die ons zometeen gaat varen. Willen we lopen over de steigers naar de bootjes? Leuker dan rijden met de auto, toch?! Collega gaat vooruit, met zijn auto, maar moedigt ons aan te wandelen: veel leuker en hij heeft geen haast. Het is een privé tour, dus wij zijn de baas! Vorlijk wandelen we na een laatste plaspauze de steiger op, waar Martijn meteen een schildpad ziet. Verder rennen de watervogelstjes met enorme poten (een soort (meer)koetjes) letterlijk over de waterleliebladen en zwermen er enorme gekleurde libelles om ons heen.

Als we de trap naar de dijk hebben bereikt springen de kikkers in grote getalen van ons weg. Martijn jaagt er op een bepaald moment met één stap wel zes tegelijk de lucht in! We onderdrukken de neiging om achter ze aan te gaan en wandelen naar de kleine bootjes die liggen te wachten. Een paar minuten later varen we er vandoor.

En het is heerlijk op het water. Lekker fris en de hoeveelheid vogels is ongelooflijk. We zijn de eerste boot die deze kant op gaat zegt Collega en dat is altijd de beste. We waren bang dat iets over half 10 veel te laat zou zijn, maar we zien tientallen reigers (wel zes verschillende soorten), honderden aalscholvers, libelles, kleine knalblauwe ijsvogeltjes en dan plotseling … Martijn stoot Karin aan, kijk daar. Eén, nee twee jakalzen! Ze gaan er vandoor, maar als we er vooorbij varen zien we ze nieuwsgierig naar de boot staren van iets verderop. Wauw, wat een cadeautje! 

We zijn nog aan het bijkomen van het onverwachte genoegen als er een zeearend langs zweeft. Deze enorme arenden (de grootste van Europa) kunnen een spanwijdte van meer dan twee meter halen en als één zo’n joekel voor de boot langs vliegt vallen we er stil van. Verderop zien we sterntjes, zwanen, meerdere eendensoorten. Collega legt de boot stil, zet de motor uit en we genieten in absolute stilte van alle vogels om ons heen. Als hier je bloeddruk niet van daalt, grapt Karin!

Via smalle kanaaltjes (de waterstand is afhankelijk van de hoeveelheid water in de Donau en de Drava en neemt momenteel snel af na in juni en juli zijn hoogste stand te hebben gehad) bereiken we een enorm meer, waar in het eerste deel tientallen vissen omhoog springen als we voorbij varen. Een idioot gezicht: een aantal spingt zelfs in de boot en worden door Collega snel en vakkundig terug gezet. No free tours for fish!

We zien nog een beverburcht, een nest van de zeearenden, nog talloze vogels, maar hoe hij ook zijn best doet, Collega vindt de wilde zwijnen niet. Helaas, maar we genieten van elke minuut van het tripje en dik tevreden staan we anderhalf uur later weer in het zand. Dat was geweldig; we geven Collega een dik verdiende fooi. Terug bij de Visitors Center betalen we voor de tour (de dame achter de balie wordt helemaal verlegen van het uitgebreide bedankje van Karin voor de organisatie) en drinken daarna een drankje in de schaduw. Het is inmiddels weer erg warm en we zijn wel klaar voor vandaag. De muggen beginnen op te komen en we worden ook wat loom van de hitte. Tijd om terug te gaan naar Osijek.

Terug in het stadje parkeren we de auto bij Vienna en wandelen naar The American Dollar Bar. Die stata hoog aangeschreven voor lunch en de kaart ziet er inderdaad veelbelovend uit. Het amerikaanse thema is niet overal succesvol uitgevoerd (er staat een fiets, geschilderd in de kleuren van de Amerikaanse vlag, maar met groot de letters ‘Hollandia’ er op), maar het zit lekker, in de schaduw, op de binnenplaats. En dat is maar goed ook, want het duurt allemaal wel even. Eerst wachten op de drank, dan verkeerde lunch, dan wachten op de juiste lunch. Als het komt hebben we echt trek en zijn we nogal teleurgesteld over de porties. Martijn’s wrap is goed te doen, maar de ciabatta van Karin bestaat uir vier toastjes! Het smaakt goed, maar dat is wat erg weinig!

Na de lunch overleggen we even. Uiteindelijk besluiten we ondanks het wat onhandige tijdstip (het is weer snikheet en zaterdagmiddag zijn de winkels vaak dicht) de oude citadel te bezoeken. Vanochtend was er markt, maar als we er nu komen is er plek genoeg voor de auto. Een suggestie van Martijn, om even heen en weer te rijden en een erg goede. Niet alleen is het twee kilometer verderop, het is ook warm, windstil en volkomen uitgestorven en behalve de vele kogelgaten maken de gebouwen niet veel indruk. Doordat we de auto hebben steken we echter gemakkelijk even de rivier over, om te kijken of het van de andere kant wat is. Niet echt; het licht staat verkeerd en we vinden het gewoon niet zo heel boeiend. Het strandje, aan de rivier, is wel grappig, niet in het minst om de naam (Copacabana).

na een rondje kijken vanuit de schaduw laten we het er verder bij zitten. We rijden terug en omdat het inmiddels na 15 uur is, mag de auto gratis overal worden geparkeerd. We parekeren dus vlak bij de rivier en vinden daar een koffietent met lekkere banken onder grote parasols, hoog uitkijkend over het water en met uitstekende ijskoffie. Tevreden ploffen we achterover en de twee uur daarna gaan voorbij met lezen, verslag typen, staren over het water en een beetje kletsen met elkaar en met Nederland.

Eind van de middag brengt Martijn de auto weg (dan hoeft er niets meer mee) en komt terug wandelen in lange broek. Anti-muggen maatregele: check! Daarna lopen we naar Rustika. Dit Italiaanse restaurant heeft ene heerlijke binnenplaats en Verrukkelijke lasagne (Martijn) en pizza (Karin). Na de kleine lunch hebben we stevige trek, dus allebei gaan tot onze verbazing (de porties zijn enorm) schoon op. De ober is tevreden: mooi, dan hoef ik niets voor jullie in te pakken om mee te nemen! We betalen en wandelen langs het water en door het langzaam donker wordende stadje terug naar onze slaapplaats. daar stuift Eigenaar naar buiten. Borrel?! vraagt hij hoopvol. Ehm, nou, we willen even douchen, maar als het daarna ook mag? Natuurlijk. Hij grijnst tevreden.

Als we schoongewassen en opgefrist zijn voegen we ons bij hem. Dat doet echter ook een bevriend stel, Koroaten van verderop uit het dorp die geen woord engels spreken. We voelen ons wat bezwaard, vooral omdat Eigenaar beide talen spreekt, maar niet uit zichzelf vertaald. Maar: hij zet resoluut de stoelen dichterbij en schenkt ons glas vol.

Als de vrienden zijn vertrokken nemen we een tweede rondje. Eigenaar zit op zijn praatstoel. Hij gooit er allerlei meer of minder genuanceerde politieke meningen uit, maar als we ons ongemakkelijk beginnen te voelen pikt hij dat feilloos op en zegt dat we het ons niet aan moeten trekken. “Maybe in your country, not everybody about politics. Here, politics is hobby. Everybody has opinion”. Ach, dat herkennen we wel uit Nederland.

Uiteindelijk weten we de hoeveelheid alcohol beperkt te houden (man, wat is dat zelfgestookte spul lekker… èn sterk!) en als we beginnen met omvallen gaan we naar bed. Geslaagde dag en morgen een nieuw land!