De wekker rukt ons bruut uit onze heerlijk diepe slaap. Brrr, moet dat?! Oh ja, dat moet! Als we ons herinneren waar we zijn en waarom de wekker staat, springen we uit bed en onder de douche door en om kwart voor 8 wandelen we naar beneden. Tijd voor onze eerste bezienswaardigheid en we willen de eerste zijn! … dat mislukt helaas, maar het is nog steeds erg rustig als we de muren beklimmen. Meer trappen, dat wel (Karin onderdrukt wat gevloek) maar het is enorm de moeite waard! De eerste helft zijn we bijna alleen op de muren en in het schitterende zonnetje (wat een bonus: er was regen voorspeld) genieten we van de dikke muren (gebouwd in de 15e eeuw en volledig hersteld na de oorlog) en het uitzicht over de daken. De nieuwe, rode daken zijn van na de oorlog en helaas zijn er daar veel van: het laat wel zien hoe heftig de schade was in ’91.

Halverwege, bij Pile gate, komen stromen mensen de muur op. Helaas hebben meer mensen bedacht dat ze vroeg willen zijn. Maar goed, niet vreemd natuurlijk en we sluiten aan in de rij en wandelen langs de zee-kant van de stad over de dikke muren. En even verderop, zegt Karin, is een café-tje en ondanks de hoge prijzen gaan we daar een bakkie doen. Wat een uitzicht! Prima koffie ook en tevreden uren we (vanuit de schaduw: het is warm) over het blauwe water. Daarna maken we de ronde af. Alleen het laatste stukje is de drukte niet leuk meer, maar dan mogen we ook bijna van de muren af. Dit was een goed idee, meteen de muren bezoeken: in het zonnetje en met een zo minimaal mogelijk aantal medebezoekers.

En nu is het kwart voor 10. We kijken elkaar aan: gaan we ook voor deel twee? Eén blik is voldoende: jazeker! We ‘rennen’ door de hoofdstraat, langs een bakkertje waar we snel drie croissants scoren (ontbijt!) en dan via Pile Gate naar buiten. Om 5 voor 10 staat we met een kaartje bij het startpunt van de wandeling door de oude stad, gegeven door een gids van Dubrovnik Walks. Karin grapt dat ze dan de rest van middag niets meer wil doen, maar dit willen we niet missen. Anderhalf uur uitleg over deze prachtige stad. Jadranka, heeft onze gidse en we blijken in een heerlijk klein groepje (9 mensen) met haar mee te mogen.

De meer dan anderhalf uur daarna neemt onze gidse ons mee door de oude stad. Dubrovnik, of Ragusa zoals het van het vasteland gescheiden deel van de oude stad vroeger heette, werd in de 7e eeuw gesticht door vluchtelingen uit het nabij gelegen Epidauros (het tegenwoordige Cavtat, ongeveer 20 kilometer van Dubrovnik). De stad werd rijk door zout te verhandelen uit het nabijgelegen Ston en wist door handelsbetrekkingen, diplomatieke missies en het afdragen van schattingen aan onder andere het Hongaarse en later het Ottomaanse rijk eeuwenlang een zelfstandige stadstaat te blijven. De catastrofale aardbeving van 1667 betekende een ommekeer voor de rijke, vrije stad. Het was het begin van het verval, dat uiteindelijk werd bekrachtigd door de komst van de Fransen onder Napoleon aan het begin van de 19e eeuw. De stad kwam achtereenvolgens in handen van Napoleon, de nazi’s, de Joegoslaven en voegde zich uiteindelijk na een heftige onafhankelijkheidsoorlog (waarin in 1991 de oude binnenstad kapot werd geschoten) in de jaren ’90 van de vorige eeuw bij Kroatië. 

Jadranka vertelt ons over deze geschiedenis, de beschermheilige van de stad (St. Blasius, die in de 9e eeuw waarschuwde voor een aanval van de Venetianen) en de belangrijkste straat en gebouwen (zoals het Rectorspaleis en de kathedraal). Ze vertelt met de nodige humor en het is erg leuk om wat meer achtergronden te horen. Tijdens de tocht betrekt het en Jadranka kijkt angstig omhoog: oh nee, ik heb al mijn ramen open gelaten?! We helpen haar hopen dat het droog blijft en geven haar na afloop als enige een fooi. 

Dat was erg leuk, maar nu zijn we DRINGEND toe aan pauze. Als we gaan zitten in t straatje een stukje verderop, bij Soul Café kijkt Karin om zich heen. Ja, dit heeft ze eerder gezien, met Eveline en net als toen is de lunch heerlijk en de koffie uitstekend! We nemen nog een kopje na het eten. we hebben geen haast; vandaag hebben we gedaan wat we wilden doen. Hoewel het warm is, is de lucht flink betrokken en er dreigt regen. Uiteindelijk besluiten we de middag in het appartementte door te brengen. Eerst op het balkon. Dat gaat goed zolang het bewolkt is, maar dan… breekt de zon door! De wijnranken houden wel wat tegen, maar niet alles, dus we vluchten naar binnen. We dachten te moeten vluchten voor de regen, dus we kunnen er wel om lachen. Het uitzicht is ook vanaf binnen prima en we brengen de middag door met lzen, verslag bijwerken, kletsen…

Eind van de middag lopen we voor de laatste keer naar beneden. We reserveren bij Zuzori, een restaurantje in een klein achteraf straatje. Dat kan ‘pas’ om 19 uur, dus dat geeft ons de tijd om nog een laatste rondje te dwalen èn om nog een wijntje te doen bij D’vino. Karin wilde dat ze de hele wijnbar mee kon nemen naar Nederland, inclusief personeel! Als dat niet lukt nemen we wat weemoedige afscheid. Dag D’vino, hopelijk tot ziens! 

Het eten bij Zuzori is heerlijk. we genieten ervan en nemen lekker ook nog een toetje. De panna cotta blijkt heerlijk en tevreden rekenen we af en gaan voor de laatste keer naar boven. We hebben een handige weg gevonden, met meer meters, maar minder trappen, maar het blijft een snerteind. Bovengekomen staan we te hijgen en blazen. Maar man, oh man, dat uitzicht… We nemen het mee onze dromen in.