Het is gelukt. Om 10 over 7 kijkt Karin zeer tevreden om zich heen. Split is vrijwel leeg en behalve een medefotograaf en wat lokale mensen die zich door de steegjes haasten (op weg naar werk, of de markt) is er niemand te zien in het oude centrum van deze geweldige stad. Ze is vanochtend vroeg opgestaan en geniet nu van de leegte. Dat doet ze een dik uur, voor Martijn zich bij haar voegt.

Samen gaan we op zoek naar ontbijt, wat we vinden aan een pleintje bij de ijzeren poort. Karin kwekt enthousiast over de lege stad; Martijn wordt rustig wakker met goeie koffie. En daarna gaan we op zoek naar de Buna Line, de kleine ferries die tussen Split, Slatine en Trogier varen. Aan de eerste pier blijken ze aan te meren, heeft de tourist information ons gisteren verteld en het is maar goed dat we het gevraagd hebben. Er staat niets aangegeven, maar aan de hoeveelheid mensen te zien komt het goed. We lopen nog even langs een tentje om wat koffie voor onderweg mee te nemen en daarna is de boot er, kopen we een kaartje (3 1/2 euro per persoon vinden we niet veel voor een uur varen) en genieten we in het zonnetje van de kust van Dalmatië die aan ons voorbij trekt.

Na een korte stop in Slatine, meren we rond half 11 aan, bij de brug die naar Trogier leidt. We wandelen van boord en steken de brug over. Wat een gaaf gezicht! Gesticht in de 3e eeuw door de Grieken, op een eilandje tussen het vasteland en het huidige eiland Ciovo, is het met name in de 12e en 13e eeuw een zeer welvarende stad geweest. er zijn sporen van de Grieken, de Hongaren, de Venetianen… En het ziet er geweldig uit: met recht een Unesco werelderfgoed status.

We wandelen over de brug, een klein stukje langs de gebouwen die zich als een muur om het oude centrum lijken te voegen en kiezen daarna een steegje, de kleine straatjes in. Het slechte nieuwes is dat we een groep cruiseschiptoeristen komen, met het nummer 26 op hun bordje… Het zullen inderdaad niet de laatste groepen zijn die we tegenkomen, maar het goede nieuws is dat het ons aardig lukt om ons er niets van aan te trekken. We wandelen naar het plein, waar een acapellagroepje onder een overdekte (markt?) plaats staat te zingen. Klinkt goed, maar de akoestiek in Split is toch onovertroffen! We wandelen naar de kathedraal (tegenwoordig zonder bisschop, maar zo’n naam geef je maar moeilijk op), maar daar is een mis aan de gang. Dat komt straks dus wel. 

We dwalen door de kleine ministraatjes. Het is moeilijk te ‘vangen’ deze sfeer, maar het ademt iets stils uit, terwijl er duidelijk toch ook wordt geleefd. De blikvanger aan het westelijke puntje van het stad-eilandje is fort Kamerlengo. Het werd gebouwd tussen 1420 en 1437 en heeft betere tijden gekend. Er zitten allerlei scheuren in en hoewel je er in kan lijkt het ons vooral indrukwekkend aan de buitenkant. We gaan maar eens een bakkie doen met uitzicht op deze steenhoop. En op de mensen, die voorbij wandelen op de Riva (de boulevard).

Daarna gaan we nog iets dichter bij kijken. We proberen er een rondje omheen te lopen, maar aan de andere kant wordt druk gevoetbald op een veldje. Een stuk of 30 toeschouwers kijkt toe in de hitte. Het is zonnige vandaag en flink heet, dus we proberen zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. We hoeven nog steeds niet in het fort dus we draaien ons om om terug te gaan. Karin kijkt verbaasd op als Martijn ineens het gezwaai van een meid die op ons afloopt beantwoordt. Tot ze beter kijkt: Tamara! Van vroeger, uit onze studententijd! Dat is wel heel toevallig. Ze blijkt samen met vriend net als wij drie weken rond te trekken en heeft er net als wij net een week op zitten. We wisselen wat ervaringen uit en wensen elkaar vervolgens een heel fijne reis. Zij gaan vanaf hier door maar de Plitvice Meren. Wij gaan eerst naar het eiland Vis, dus waarschijnlijk niet we elkaar niet terug in Kroatië. Maar wie weet!

Nu is het eerst tijd voor lunch. We dwalen wat langs de restaurantjes, maar het is allemaal wel erg toeristisch… Uiteindelijk kopen we wat lekkers bij een bakkertje en wandelen we naar de waterkant aan de oostelijke punt. Daar eten we, op ene muurtje in een parkje, met uitzicht op het water en een flesje ijsthee bij de hand, ons broodje op. Dat is beter. 

En na de lunch willen we vooral nog de kerk bekijken. De Kathedraal van St. Laurentius is niet heel erg groot, maar erg mooi, al is het om Martijn’s woorden te gebruiken ‘nogal een zootje’. Dat wil zeggen: er is nogal veel te zien uit allerlei verschillende tijden uit de geschiedenis. Het gebouw is romaans en gothisch door elkaar, met lagen geschiedenis van de 13e tot de 19e eeuw. Er ligt bijvoorbeeld een boek uit de 14e eeuw, staan kandelaars uit de 17e eeuw, we zien houtsijnwerk uit de 15e eeuw en er liggen grafstenen uit de 16e eeuw. Het mooiste aan de kathedraal is de romaanse doorgang (een soort poort) uit 1240. Allerlei figuren, van groot tot klein, versieren de poort en we kijken er lang naar. Daarna beklimt Martijn nog de klokketoren, maar dat laat Karin aan zich voorbij gaan. 

Tijd om het voor gezien te houden, vindt ook Martijn daarna. We aarzelen wat. Over een uur gaat er een boot terug, maar we kunnen ook een bus nemen…? We wandelen naar het dichtbij gelegen busstationnetje. En jawel, met 1 minuut speling (de bus rijdt al achteruit) weten we op de bus naar Split terecht te komen. Het is niet de snelste route (met name doordat de bus eindloos vaak stopt), maar het mensen kijken is leuk en uiteindelijk weten we – door op een handige plek uit te stappen – een uur vroeger in ons appertementje te zijn dan als we op de boot hadden gewacht. 

We twijfelen even. Zwemmen? Maar nee, eigenlijk is het ons allebei teveel gedoe. Een was, een boekje, een beetje rommelen, internetten… En precies als we de was ophangen klinkt er een donderklap. Ieks, dat is fijn dat we niet zijn gaan zwemmen! Maar, op 10 druppels na, blijft het droog dus we laten de was hangen. Het hangt bovendien onder een bovenliggend balkon, dus als het windstil blijft, hangt het er waarschijnlijk wel goed. Tijd om wat te gaan drinken. We willen nog wel een keer naar Bokeria…

Daar is weer alles gereserveerd, maar we zijn zo vroeg (17 uur) dat we nog wel een tafel kunnen krijgen, tot uiterlijk 19 uur. Dat is voldoende. De keuken is het eerste uur alleen open voor hapjes, maar een plankje met kaas en worst en een wijntje is geen probleem, dus we zijn bijzonder tevreden. Daarna eten we een vegetarische risotto (Karin) en een hamburger (Martijn). Terwijl we zitten te eten begint het te spetteren. Ohoh, de was.. Nouja, niets aan te doen. 

Na het eten wandelen we nog een rondje, halen een kopje koffie ‘to go’ en wandeen we daarna terug naar het appartement. Daar blijkt de was het aardig te hebben doorstaan. Een paar spetten op het buitenste shirt, maar verder… We kunnen de gedachten nauwelijks afmaken, of we horen de regen aankomen ‘rennen’. Martijn handelt in één keer. Met een grote zwaai tilt hij het rek en al van de balkonrand af en naar binnen. Karin doet snel de deur dicht en terwijl we een flits en een donderklap over ons heen krijgen beginnen we te lachen. Dat was teamwork!

We hangen het waserek aan een paar stoelen en pakken onze tassen vast in. Daarna kijken we nog een beetje televisie en we gaan op tijd slapen. Morgen met de ferry naar Vis!