Na een prima nachtje maken we ons op voor vertrek. Maar gelukkig vertrekt de boot pas om half 4, dus we hebben nog wel even vandaag. we beginnen met afscheid nemen van Ivan, onze gastheer. Hij geeft ons onverwacht een fles wijn mee, gemaakt door zijn vader. Zijn grootvader was eigenaar van één van de belangrijkst wijngaarden van het eiland. Daar is nu nog maar een klein beetje van over; zijn vader produceert nog ongeveer 600 flessen per jaar, die vooral worden weggegeven aan gasten en vrienden. We zijn benieuwd: die maken we binnenkort graag soldaat!

Voor nu zetten we de spullen vast in de auto: die mag zo lang als we willen op de privéparkeerplaats blijven staan. Wat ons betreft is dat niet heel lang, maar wel tot na het ontbijt. Om half 9 wandelen we naar Fruterija, een ontbijttentje aan het water. Die blijken echt de perfecte plek met de perfecte ingrediënten voor een ontbijt te hebben. Uitstekende koffie, heerlijke sapjes, vers fruit met yoghurt en muesli en een geweldig uitzicht. We slaken een tevreden zucht als we ons tweede kopje koffie nemen. Moeten we echt vandaag weg…?

Als we zin hebben in een nieuw deel van het programma, rijden we naar Rukavac. Daar, aan het water, zit een man op een stoel. Natuurlijk kan hij ons naar de Green cave brengen. Maar willen we nergens anders heen? Ehm, nee, we willen alleen een boottochtje eigenlijk en even in de grot kijken. Dat kan. vervolgens noemt bij een enorme bedrag. Pardon? Nee dank je: we kunnen vanaf hier bijna naar de Green Cave zwemmen! Dat gaan we niet doen. We bedanken hem beleefd en gaan er vandoor. Koffie dan maar en aan de andere kant van het kleine baaitje zien we een strandje en een koffietentje aan het water. 

Het is even zoeken, maar dan vinden we de tent waar nog niemand anders zit en waar maar twee mensen op het kiezelstrand liggen. De koffie is uitstekend en het water glimt en twinkelt ons tegemoet… als de koffie op is kijken we elkaar aan. Zullen we? Ja natuurlijk! We halen de zwemspullen uit de auto, kleden ons om in het daarvoor bedoelde hokje en gaan dan allebei even het water in. Daarna zit één van ons bij de tassen en gaat de ander lekker zwemmen. Dat wisselen we twee keer af: Martijn snorkelt een paar rondjes, Karin zwemt en dobbert in de rondte en allebei genieten we van het heerlijke, heldere water en het zalige zonnetje. Ook vandaag is het weer prachtig weer, in ieder geval hier op Vis! Wat heerlijk, dit gekeutel aan en in het water!

Als we klaar zijn en de zon te fel wordt kleden we ons weer om, gooien onze spullen in een zakje en rijden we naar een plekje waar we al twee keer voorbij zijn gereden. Een soort eenvoudig restaurantje langs de kant van de weg, waar we lunchen met heerlijke ham, haas, vers brood, olijfolie, een fles water, een cola’tje (chauf Martijn) en een heerlijke glas witte huiswijn (Karin). we zitten in de schaduw, in een windje en het zit er heerlijk. we blijken al snel te fungeren als een soort reclame voor passerend verkeer: de één na de andere scooterrijder, aitomobilist of fietser stopt. Als alles op is en het ons te druk wordt gaan we er van door. Nog één keer rijden we naar Vis en we parkeren, ruim op rijd, de auto in de rij voor de ferry. 

Daarna bezoeken we nog een Griekse begraafplaatst. Weggestopt achter een tennisbaan en vol afval is het nogal ene triest gezicht, al zijn sommige grafstenen nog in uitstekende staat. We kijken een rondje, maar we worden er wat moedeloos van. Bovendien is het snikheet, dus we zoeken al snel de schaduw van een terras op, waar we nog wat drinken. Om 3 uur stipt zitten we in de auto en rijden we de ferry op. Het is de zelfde als op de heenweg en deze keer zoeken we, na een korte sessie aan dek als we uitvragen, meteen de airco op in het café. Karin typt, Martijn leest en onderweg zien we het bewolkt worden. Boven de bergen achter Split hangt zo te zien een enorm onweer, maar we moeten straks naar Sibenik dus hopelijk kunnen we het ergste ontwijken.

Keurig om zes uur rijden we van de ferry af. Phoney doet uitstekend werk en Martijn rijdt soepeltjes door het drukke verkeer van Split richting de snelweg. We kunnen lekker doorrijden en daarom zijn we al om 10 over 7 bij Catherine’s Garden, ons appartementje. Eigenaar Kristian en zijn vrouw Catharine (aan de telefoon) staan ons al op te wachten. We krijgen een joekel van een appartement (upgrade, wat eigenlijk bijna jammer is want het is eerlijk gezegd niet zo sfeervol als het appartementje dat we hebben geboekt, maar wel van alle gemakken voorzien) èn een potje zelfgemaakte vijgenjam. Ook al zo lief; wat zijn mensen hier toch gastvrij! We kunnen in elke munteenheid afrekenen die we leuk vinden en als Kristian onze discussie aanhoort zegt hij: twijfel je over kuna’s? Geef mij maar euro, geen enkel probleem hoor! Daar twijfelden we inderdaad over, omdat we niet helemaal zeker weten of we genoeg hebben in kuna. Hij verzekert ons dat het hem echt niet uitmaakt en neemt vrolijk onze euro’s aan. Dat is handig. Daarna neemt hij afscheid en pakken wij razendsnel onze spullen. Martijn prakt nig even de auto op een keurige parkeerplaats. Prakken, omdat het straatje er naar toe supersmal is. Het past nèt dus het is extra fijn dat Tijn zo’n goeie chauffeur is. Tijd om een hapje te eten!

Dat lukt niet meteen, maar daardoor zien we wel heel wat van de oude stad van sfeervol Sibenik. Wat is dit leuk! Het is vooral bekend door de kathedraal, maar eerlijk gezegd is de sfeer al heel leuk. Veel oude gebouwen, smalle straatjes… Maar het duurt even voor we een restaurant vinden dat plek heeft. Maar poging 3 is raak. We moeten even wachten bij Nostalgia, maar we krijgen er wat drinken bij en daarna eten we echt heerlijk. Tomatensoep (Karin koud, Martijn warm) en daarna pasta en salade, die we half-half delen. We krijgen een likeurtje van het huis toe, bij de koffie en we delen een klein lokaal toetje, een soort combi van pure chocola en walnotenpuree. Daarna wandelen we naar ons appartementje. Tukken!