Sibenik – Plitvice Jezera

Sibenik – Plitvice Jezera

We hebben prima geslapen, al is het wat warm binnen. We gaan vroeg uit de veren, gooien onze zooi in de auto (die mag zo lang blijven staan als we willen, als we maar om 10 uur uitgecheckt zijn) en wandelen naar de oude stad. Sleutel in de brievenbus en gaan! Het is een prima gelegen appartement want 4 minuten later staan we aan de waterkant, mèt een croissantje. Het is zonnig en windstil: de voorbij varende kleine vissersbootjes spiegelen in het water. Het is verder niet zo rustig: Sibenik is duidelijk door toergroepen ontdekt en er wandelen binnen 10 minuten drie grote groepen voornamelijk Amerikanen voorbij. 

Als we uitgegeten zijn, wandelen we snel voor groep 4 uit naar de kathedraal. Die is nog dicht (nouja, geopend voor mensen die willen bidden en die willen we niet storen) dus wandelen we al fotograferend een stukje verder, naar een terrasje met koffie. Dat blijkt een prima plek: op het terras er tegenover worden filmopnames gemaakt. We vermoeden voor een historisch programma. De man die ‘het verhaal’ doet wordt eerst gefilmd met een heel oude krant en daarna verkast het hele zwikkie naar een muur van een café verderop, waar een maateenheid in de muur staat (de lokale versie van de Rijnlandse roede ofzo, vermoeden we). Als we uitgedronken zijn gaan wij natuurlijk ook even een foto maken, net als van één van de lampen die is gefilmd. Dat komt waarschijnlijk omdat Sibenik als derde stad ter wereld electrische stadsverlichting had, door een turbine die werd aangedreven door de Krka watervallen (die straks op het programma staan). De (vorm van de) lampen is nog hetzelfde als toen.

De kerk is inmiddels open en daar besteden we flink wat tijd aan. De Sint-Jacobuskathedraal is gebouwd tussen 1431 en 1535 en is zowel aan de buiten- als aan de binnenkant geweldig. Aan de buitenkant staan allemaal gezichten afgebeeld. Geen heiligen, maar normale (rijke) inwoners van de stad uit de 15e eeuw, die een bijdrage hebben geleverd aan de kerk. Hoe krenteriger hoe gemener / zuurder ze zijn afgebeeld! Aan de binnenkant is vooral het doopvond geweldig; het is eind 15e eeuw gemaakt en heeft heel levendige beelden voor die tijd.

Als we zijn uitgekeken halen we nog flink wat drinken bij een supermarkt en rijden daarna naar Krka NP. Dit park is vooral bekend om de watervallen èn om het feit dat je er vlakbij mag zwemmen. Dat klinkt door de hitte wel aanlokkelijk, maar we hebben plaatjes gezien over hoe druk het kan zijn en dat is dan weer wat minder fijn. Voor de zekerheid nemen we zwemspullen en handdoeken mee als we een kaartje kopen en een bus (met airco!) pakken voor de 4 kilometer naar het begin van de wandeling om de grootste waterval. Het park zelf is behoorlijk groot (111 km2) en er zijn wel zeven door kalksteen gevormde watervallen. Skradinski Buk is de grootste en er gaat een vlonderpad omheen. Dat willen we zien voor we naar Plitvice doorrijden.

En we snappen het, waarom het zo’n hit is. Het is prachtig en we kiezen (meer bij toeval dan gepland) de beste route, namelijk rechtsom. Op die manier bouwt het zich op en eindigen we met de beste uitzichten. Hoewel er ‘ongeveer een uur’ voor staat, nemen wij er meerdere uren de tijd voor. We zijn rond 11 uur binnen en uiteindelijk rijden we (na een lunch met versgebakken crèpes; 1 1/2 per persoon) rond half 3 weg. Dat was een prima stop, al hebben we het zwemmen overgeslagen. Oh het water was prachtig en het was warm genoeg om zwemmen aantrekkelijk te maken, maar rond de watervallen was het zelfs nu, half september, nog belachelijk druk. Dat hebben we dus overgeslagen. We koelen af in de auto, onderweg naar Plitvice Jezera.

Dat is ongeveer 2 uur rijden en Karin herkent met name het laatste stuk. En al helemaal onze slaapplaats voor vannacht: Villa Lika! Hier sliep ze 2 jaar geleden met Eveline nog en als de zelfde dame naar buiten komt lopen als toen en zegt ‘Yes, I know you, but him, I don’t know yet’ en vervolgens zakelijk, maar enthousiast begint te ratelen, voelt ze zich opnieuw enorm welkom. Ook Martijn wordt meegenomen in het gesprek en we krijgen een uitstekende kamer, ‘the only one with a view’. ‘s Avonds eten we er ook, in de nieuwe serre (‘build last year’). Het eten is uitstekend en (veel) beter dan Karin zich herinnert. Een plaatje lokale kaas en wild zwijn salami vooraf, daarna rumpsteak (Martijn) en pasta met truffel. Lokaal wijntje erbij, prima koffie en dik tevreden gaan we naar onze kamer. Nadat Martijn nog even alle uitleg heeft gekregen over het bezoeken van de meren natuurlijk. Wat is het fijn om terug te zijn!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.