Om half 10 staan we met auto en al in de stromende regen voor de ferry die ons naar Krk za brengen. We hadden gehoopt op iets beter weer bij deze overtocht, maar aan de andere kant is het wel extra fijn dat Martijn voorlopig nog niet hoeft te rijden. Regen op die smalle bergwegen terwijl veel mensen te hard rijden is niet echt een genoegen. Dit is beter en tevreden nestelen we ons een kwartiertje later in een hoekje van de lounge. Uitzicht, koffie en droog: wat wil een mens nog meer. De tijd gaat voorbij met lezen, schrijven en naar buiten turen. Oh en dat kopje koffie drinken natuurlijk.

Anderhalf uur later, om kwart over 11, rijden we de ferry af en over het groene eiland Krk naar het vasteland. Het is droog en we rijden in een treintje: niet alleen van de mensen die van de ferry komen, maar waarschijnlijk ook van allerlei mensen die op weg zijn naar huis. Krk is, onder andere door de brug die het verbindt met het vasteland, een geliefd vakantieeiland bij met name Kroaten, Oostenrijkers en Duitsers, die we ook weekjes en weekenden doorbrengen. Hebben we gelezen. Er rijden in ieder geval genoeg auto’s met die nummerplaten om het verhaal te ondersteunen.

De brug kent, anders dan van de andere kant, aan deze kant geen tol en tevreden scheuren we na ongeveer twintig minuten de brug over. De baai waar ook Rijeka aan ligt valt een beetje tegen: er is veel industrie die het uitzicht nogal ontsiert. En het is erg volgebouwd. Als we dus, een uur nadat we van de ferry af zijn gereden, een parkeerplekje vinden bij Tsrat Castle om van het beloofde uitzicht te gaan genieten, zijn de verwachtingen niet heel hoog gespannen. En dat is maar goed ook: het valt enorm tegen. Het kasteel vinden we niet zo veel voorstellen, er zijn bovendien meerder schoolklassen over uitgestort en het uitzicht is eigenlijk gewoon suf. Het feit dat er een keurig toilet is en dat de zon inmiddels begint door te breken, is erg fijn, maar verder hoeven we er eigenlijk niet zoveel. We besluiten over te gaan op een alternatief plan op basis van een suggestie van Martijn en vijf minuten later scheuren we er weer vandoor.

Het is nog ongeveer een uur rijden naar Livade, een gehucht in het binnenland van Istrië. En daar is niets. Nouja, BIJNA niets. Er is namelijk wel het restaurant Zigante Tartufi. De naam verklapt het al een beetje: het restaurant is beroemd door de kwaliteit van eten en (vooral) het feit dat alle gerechten op het menu voorzien worden van / gemaakt zijn met… truffel! Het kweken van deze zwam is onmogelijk: één van de redenen waarom deze zo duur is. Een andere is dat het héél erg lekker is. Vooral Karin is een enorme fan en Martijn maakt haar dus heel erg blij met zijn suggestie om hier te gaan eten. 

Tot onze verrassing is er plek en kunnen we ‘natuurlijk’ een tafeltje krijgen. De twee uur daarna laten we ons trakteren op een amuse van schapenkaas met truffel, carpaccio met truffel, respectievelijk risotto (Karin) en pasta (Martijn) met truffel en op aanraden van de maitre een gedeelde portie truffelijs! Het is allemaal echt verrukkelijk en we genieten er enorm van. De maitre wordt aangestoken door ons enthousiasme: als we vragen of we een foto mogen maken van een truffel, rent hij naar de keuken om twee hele truffels te halen. En als toetje komt hij ons koffie van het huis brengen. Zeer tevreden gaan we er vandoor.

Na nog een klein uurtje rijden zijn we in Rovinj, bij Villa Dobravac. Dit hotelletje (met een grote parkeerplek, dus geen geprak deze keer) ligt op 10 minuten lopen van de oude stad en we krijgen van Karin (ja zo heet ze echt) een geweldige kamer. Uitzicht op zee, mooi balkon, herlijke bedden en een geweldige badkamer. Teveredn checken we in: morgen kunnen we eten op het terras (of binnen: het regent weer) en als we willen is er een café voor wat drinken, een koffie, een wijntje… 

Op dit moment vertrekken we naar Rovinj. De zon, die nu in alle hevigheid doorbreekt, begint onder te gaan, dus we hopen nog even te genieten. En dat lukt. We vinden een legen stoel op een terras met uitzicht op de zonsondergang. De irritante ober die naar buiten komt zorgt er nog bijna voor dat we opstaan en weglopen. Hij doet té populair, laat Karin niet uitpraten waardoor ze aanvankelijk geen bestelling kan doen (als hij met Martijn’s bestelling aankomt zegt hij oh ik ben vergeten wat jij wilde) en hij blijft ons steeds geïrriteerder in het Duits aanspreken, tot we – minstens net zo geïrriteerd – aangeven dat we geen Duitsers zijn. Maar goed, als Karin ook een drankje heeft laat hij ons verder met rust en genieten we van de prachtige zonsondergang op dit mooie stadje. De oude stad van Rovinj (of Rovigno op z’n Italiaans en de Italiaanse invloeden op het stadje waren èn zijn groot) ligt op een landpunt, precies op een heuvel met een kerk op het hoogste punt. 

Na de borrel en als de zon onder is, wandelen we nog een rondje door de stad. Het is héél klein, maar erg charmant en zo aan het eind van het seizoen is het rustig genoeg dat dat ook weer te zien is. We kijken of er morgenavond plek is bij een visrestaurant met het beste uitzicht op de stad, maar die zitten helemaal vol met groepen zegt de ober met een diepe zucht. Maar we mogen het wel proberen? Dan schijft hij iets op maar als we langskomen wil hij zijn best doen. We bedanken hem en zullen morgen eens kijken waar we zin in hebben. Voor nu wandelen we nog even langs Quo Vadis, die op de kade reclame maken voor zondsondergang- en dolfijnen tours. Het klinkt als een uitstekende deal (omgerekend € 10,= p.p. voor anderhalf uur varen incl. drank) dus dat gaan we morgenavond doen. Maar nu gaan we eerst eten.

Eén van de aanraders van het hotel is Rio Bar en die zit aan de haven en stampvol. Als we aan komen lopen staat er net een Amerikaans stel op: gauw, ga lekker zitten, zegt de vrouw. We ploffen na een snelle blik op de ober, die knikt en ons een knipoog geeft, op hun plekje. En dat blijkt een geweldige keuze. We willen niet zo veel eten na ons supermaal van vanmiddag, maar twee voorgerechtjes (een tonijntartare en een steaktartare, met brood) en een gedeelde salade plus wat wijn smaken uitstekend. Het is echt heerlijk, dus we besluiten eigenlijk meteen dat we hier morgenavond, met meer trek, terug willen komen. De ober is bovendien geweldig: snel, vriendelijk en heel opmerkzaam. 

Een uitstekend einde aan de dag dus en tevreden wandelen we na het eten naar het hotel. Tijd voor een tukkie…