Aaaargh! Als we de gordijnen opzij schuiven (we hoeven er nog niet uit, maar wat voor weer zou het zijn) staart een enorm oog ons aan! Wat is dit?! Het blijkt de Aida Vida, een enorm cruiseschip dat op dat moment enorm hard toetert… en dan nog een paar keer. Goedemorgen Kristiansund. Oh, is het nog wat vroeg? Sorry, u is nu wakker. Pffff, gelukt! Dat verder slapen zit er even niet meer in, maar genoeg hebben we al een hoop uren gehad. We lezen nog ene beetje en duiken dan onder de douche door. Vroeg ontbijten dan maar. En daar worden we heel vrolijk van, merken we al snel! Niet alleen schijnt de zon (het zou regenen, dus we zijn erg tevreden); er staat ook een ENORM ontbijt klaar. We weten niet of we ooit eerder zo veel keuzes hebben gezien en gehad.

We eten zo gezond en beperkt mogelijk, nemen er nog een bakkie koffie bij en stappen dan in de auto. Nu is het weer goed en er zijn wat stops in de omgeving die onze aandacht verdienen. Vanmiddag belooft het minder te worden en kunnen we kijken of er in Kristiansund nog wat te doen is. Nu eerst via de 70 en de 268 naar Kvalvik kystfort. Ook dit fort stamt uit WOII en werd deels gebouwd door Russische krijgsgevangenen die zo te lezen beroerd werden behandeld. Het is schitterend weer als we de auto parkeren en er is niemand! We stuiteren het pad op en vinden al snel een bordje over een mijnenveld en het pad (van boomstammetjes) dat er doorheen ligt. Het pad lonkt; gaan we dat doen? Natuurlijk wel en we wandelen door het zompige moerassige land en daarna klauteren we over de rotsen naar het hoogste punt. Hmm, beetje veel bomen, maar niet slecht. Een klein paadje laat in de modder hertensporen zien en halverwege denken we dat we iets horen snuiven. Dat zal de verbeelding van deze schitterende plek wel zijn en we klauteren verder tot we aan de andere kant op een uitzichtspunt stuiten. We kunnen er in! We kiezen voor één verdieping diep, maar zo te zien kunnen we flink wat lagen dieper. Dat gaat ons (en Karin’s knieën) wat te ver, maar het ziet er in het licht van de zaklampen op onze telefoons kaal maar goed onderhouden en schoon uit.

We klauteren er uit en als we naar het uitzichtspunt lopen aan de andere kant schieten er 20 meter lager op twee plekken beesten weg. De linker kunnen we goed zien: een hertje schiet met sierlijke sprongen 20 meter verder en staat dan stil naar ons te kijken. Als wij niets doen, begint ze te grazen. Het andere beest kunnen we niet zien: we zien flink wat planten bewegen en horen weer wat gesnuif. Een zwijntje misschien? We komen er helaas niet achter en genieten van het hertje.
Als ze is verdwenen lopen we zelf naar beneden en bekijken de rest van het fort. Afweergeschut, een munitieopslagplaats, enorme kanonnen, zeemijnen en zelfs een kleine onderzeeër. Het is overal prachtig groen en tussen het oorlogstuig vinden we wel 10 verschillende soorten paddenstoelen (die we fotograferen, maar verder eerbiedig met rust laten). Wat een mooie plek en een interessante stop! De borden geven in drie talen uitleg en als we zijn uitgekeken wandelen we (deze keer over het reguliere pad) naar de auto terug.

We rijden via de 70 naar het zuiden; lange tunnel, hoge brug en dan rechtsaf langs het fjord over de 279 naar de
Atlanterhavsveien. Via een interessant stopje, is het verhaal. Er zouden namelijk grafheuvels te zien zijn uit de Brons- en IJzertijd. We weten de plek te vinden, maar daar blijkt de weg afgezet! Helaas, geen stopje en dus in één keer door naar de nog steeds prachtige weg.
We rijden hem deze keer met maar één stopje, bij de koffie-tent. Ja, weer open-terijl-het-dicht-zou-moeten-zijn. We moeten er om lachen en profiteren er van. We eten er ook een lunch-wafel. Een lokale variant, in de vorm van een soort klavertje vijf, met crème fraiche en jam of suiker. Erg lekker en we nemen ons voor dat nog eens een keer te doen de komende dagen. Voor nu wandelen we de calorieën er weer af (nouja) met een wandeling om het uitzichtspunt heen en daarna rijden we in één keer naar de Kvernes stavkirke.

Uit ongeveer 1300 is dit één van de jongste staafkerken en hij staat pal naast een kerk uit de 19e eeuw. Toen die ‘nieuwe’ kerk klaar was wilden ze de oude afbreken, maar net voor dat dat gebeurde wisten ze een koper te vinden. Die verkocht de kerk uiteindelijk aan de staat en zo bleef dit juweeltje bewaard. En ‘juwelig’ is het. De kerk is niet alleen bijzonder door zijn leeftijd en door de bouwstijl waarbij de kerk ondersteund wordt door pilaren aan de buitenkant (daarvan zijn er nog maar twee of drie). De binnenkant van de kerk is volkomen versierd, door een bewaard gebleven restauratie uit de 17e eeuw. De muren zijn beschilderd, een houten kansel en altaar zijn bewaard gebleven en in een kleine zijkamer staan houten grafdeksels uit 1665 en 1677!
De kerk is overigens eigenlijk gesloten, ondanks dat de website zegt dat íe tot eind september open is (…), maar een
aardige dame die staat te tuinieren draait de deur voor ons open. We hebben het rijk voor ons alleen tot er 20 minuten later een groep binnenstroomt. Een enorm grote buslading Duitse bejaarden. We vluchten naar buiten waar we ons nog een tijdje vermaken met het identificeren (op een kaart) van allerlei grafheuvels. We vinden uiteindelijk alleen een steencirckel terug, aan de overkant van de weg. Het mag de pret niet drukken: al met al erg de moeite waard en met het prachtige uitzicht erbij de hele dag hebben we ons uitstekend vermaakt.

Inmiddels begint het flink bewolkt te worden en we rijden via de lange Atlanterhavstunnelen terug naar Kristiansund, waar we eerst maar eens anderhalf uur bijkomen met thee en een boek. Daarna kijken we elkaar aan. Willen we nog één ding? Zo ja, dan heeft Karin nog wel het perfecte stopje in gedachten. We pakken de auto naar Mellemvaerftet, een historische scheepswerf die tot de dag van vandaag in bedrijf is. Het is een soort openlucht museum waar ook wordt gewerkt aan prachtige houten zeilschepen. Als we aankomen houden de werklui er net mee op. Ze groeten vriendelijk en we bekijken in alle rust en een beginnende regenbui de werf. Helaas is veel informatie alleen in het Noors dus veel begrijpen we er niet van, maar het is het een leuk gezicht.
Als we èct nat dreigen te worden rijden we terug naar het hotel, waar we de auto wegzetten en drie minuten lopen naar Dodeladen, een restaurant/café dat is een pand uit halverwege de 18e eeuw is gevestigd. Het serveert eenvoudig maar lekker eten: vissoepeten we, gevolgd door een schnitzel. We gaan op tijd terug naar het hotel, waar we nog een koffie nemen en naar de regen staren die in de haven valt. Vroeg slapen!