Na een laatste uitstekende ontbijt (deze keer in een rustige ontbijtzaal: op deze maandagochtend zijn veel zakenlieden al aan het werk) checken we met enig pijn in ons hart uit. Dag Brosundet, je bent een fijn hotel! En dag Alesund, we hebben ons goed vermaakt hier! En we nemen een beetje van je mooie weer mee. Het zou regenen, maar tot zover is het hooguit bij vlagen flink bewolkt.
We rijden via de E 39 naar Furneset, waar we een boot naar Molde pakken. Het is een hop van een half uur; tijd genoeg om de vrij forse ferry te verkennen, die niet alleen keurige toiletten aan boord heeft, maar ook een heus restaurant en een ‘uitzichtslounge’ bovenin. Het is druk aan boord. Het is duidelijk dat dit voor veel mensen gewoon onderdeel is van de doorgaande route. Ze houden een pasje tegen een lezer; klaar! Wij betalen, keurig met pinpas, geen probleem. In Molde is er uitstekende koffie bij Fole Godt (zoiets als ‘feel good’). En er liggen ‘kanelsnurr’ naar ons te lonken, een soort gedraaide kaneelbroodjes. We gaan voor de bijl en nemen er drie mee voor onderweg. Oh en nog een kopje koffie, uiteraard in onze eigen beker. Dan rijden we door.

Vlak voorbij Molde slaan we af naar de 64, richting Bud. In Bud is het begin van de Atlanterhavsveien (de Atlantische weg), maar Bud zelf is ook interessant. We vinden er Egan Kystfort, een Duits kustfort gebouwd tussen ’40 en ’45, dat tegenwoordige is hersteld en ingericht als oorlogsmonument en museum. Het zou zelfs open moeten zijn zegt hun eigen website! Verwachtingsvol stuiteren we de auto uit… en vinden op de museumdeur een blij briefje met de tekst ‘tot in 2019’. Grrrr, ze moeten echt wat aan hun informatievoorziening doen, die Noren.

Jammer! Maar: lang blijven we niet grommerig: het is inmiddels redelijk mooi weer en we kunnen nog steeds over het fort heen klauteren. We zien meerdere soorten enorm afweergschut, gevechts- en uitkijkkoepels, luchtschachten… We moeten nog maar eens terug komen als het open is, want het is erg interessant.
We eten onze kanelsnurren. En die zijn heerlijk! Als om dat te onderstrepen breekt het zonnetje door. We kijken uit over Bud. Vooral het oude deel ziet er heel interessant uit en we besluiten nog even naar beneden te rijden, naar het oude haventjes / de oude werf. Rode houten huisjes, in keurige staat, staan rond de natuurlijke haven. In Bud werden vroeger ladingen vis verhandeld. Een deel daarvan ging Bergen. Bovenop een oud pakhuis (nu een restaurant) staan de houten rekken waarop de kabeljauw werd gedroogd. Karin stuitert als een blij ei fotograferend langs en tussen de verlaten huisjes. Terug bij de auto delen we de laatste kanelsnurr en drinken we een flesje leeg. Als we op het punt staan weg te gaan zegt Martijn ineens: kijk, daar! Tussen de huisjes, van de ene naar de andere kant van de haven zwemt een otter! We raken ‘m al snel kwijt, maar kunnen onze ogen niet geloven. Wat gaaf!

Na deze traktatie vervolgen we de weg, nu over de Atlanterhavsveien. Een deel van deze route bestaat al lang en leidt
langs pitoreske dorpjes, schitterende uitzichten en rollende weilanden langs de kust naar het deel van de weg dat pas
bestaat sinds eind jaren ’80 van de vorige eeuw! Dit meest beroemde stukje weg is 8,3 kilometer lang, verbindt de eilandjes en het vasteland via 8 bruggen met elkaar en wordt door sommige mensen het mooiste stukje snelweg ter wereld genoemd. Nou vinden we dàt wat teveel eer voor 8,3 kilometer, maar het is wel geweldig. In het stralende zonnetje rijden we de eerste brug op en staan bij het eerste uitzichtspuntje al weer stil voor een foto. En dan weer. En daarna weer! Het beroemdste stopje (ook als zo’n strak modern gebouw) heeft uitzicht op de meest beroemde brug, de Storseisundet, waar talloze autoreclames zijn gefilmd. We zijn niet verbaasd als de informatie over openings- en sluitingstijden weer eens niet klopt, maar deze keer werkt het in ons voordeel. De stop is open en we drinken er een uitstekende bak koffie voor we de 550 meter 360 graden route om de rots heen lopen. Wauw, wat een uitzicht!

Na deze stop rijden we in één keer door naar Kristiansund, via een ook al enorm imponerende architectonisch hoogstandje. De Atlanterhavstunnelen maakt indruk met bijna 6 kilometer lengte en 250 meter diepte! Als we er weer uit komen rijden we Kristiansund in. Ook hier is het water dichtbij: de stad is in verschillende delen om een natuurlijke haven heen gebouwd. We rijden via een enorm hoge brug naar Innlandet. Dit is het zuidelijke deel van de stad waar nog huizen te zien zijn uit de 18e eeuw. Die bleven gespaard in het bombardement en de brand die tijdens WO II het grootste deel van de rest van de stad in as legden. Op Innlandet vinden we ook Thon hotel Kristiansund. Het oude pakhuis is schitterend verbouwd, heeft een mooie eetzaal en terras aan het water èn een mooie kamer voor ons. Op de 3e verdieping en pal aan het water. We hebben een schitterend uitzicht over het water en met dit mooie weer besluiten we er toch nog even op uit te gaan.

We pakken een ferry… nouja een ferry’TJE van Sundbatene. Volgens het informatiebord het oudste OV-systeem ter wereld dat sinds de oprichting (in 1876) non stop in bedrijf is geweest. De kleine groen-gele bootjes vervoeren passagiers en fietsen en soms wat vracht in een loopje tussen de vier ‘eilanden’ van de stad. We betalen de vriendelijke kapitein die als de ferry even stilligt op het zondek wat informatie komt geven zodra ze doorheeft dat we het leuk vinden. Die Hurtigrutenboot? Komt hier elke dag en stopt een uur. Die blauwe catemaran? Vaart in 3,5 uur naar Trondheim! Die kerk, die is van na WO II.
Op stopje drie gaan we van boord en fotograferen we de standbeelden van de ‘flipfisk’ vrouw en ‘haring’ jongen, die de elkaar opvolgende belangrijkste (export)producten symbolyseren van Kristiansund. De vis dus, niet de mensen! Daarna drinken we een drankje in een tent aan de haven en als het iets bewolkter begint te worden (en het uitzicht minder leuk) vertrekken we naar Boteco. Een Braziliaans-Noors restaurant. Ja, het klinkt wonderlijk, amar de combi werkt uitstekend! We eten heerlijke visgerechten en tevreden over deze topdag wandelen we de 30 minuten (over de brug) naar ons hotel. Vroeg slaaaaaa….