Door de regen naar Zakopane (22 mei 2019)

Door de regen naar Zakopane (22 mei 2019)

He, dat is beter. Renske voelt zich al weer een heel stuk beter en we hebben allebei flink wat uren geslapen. Gisteren onderweg naar het hotel zijn we werkelijk kletsnat geregend en we zijn blij verrast dat onze broeken en schoenen na één nacht verwarming weer droog zijn. Vannacht heeft het ook gehoosd en de ellende lijkt nog niet voorbij. Hoewel het droog is als we op weg gaan naar de bus, heeft bijna elke groepsgenoot één of meer waarschuwings-smsjes gekregen waarin in het Engels wordt gewaarschuwd voor noodweer. Wat een timing: waar we in Bialowieza de kou moesten trotseren maar het in ieder geval droog was, lijken we dat geluk nu niet te hebben. Het wordt maximaal 11 graden en er is een 100% kans op regen afgegeven… Erg jammer voor een regio die in de winter dienst doet als skigebied en in het late voorjaar en de zomer bekend staat als schitterend wandelgebied.

Niets aan te doen. Zo vrolijk mogelijk gaan we op stap en aanvankelijk is het zelfs droog. Het landschap wordt snel bergachtiger en in de verte zien we het Tatra-gebergte in beeld komen. Er ligt nog sneeuw! In de bergweiden grazen schaapskuddes, een aantal keer vergezeld van een herder en hond. De weg kronkelt en zo hier n daar is er een zonnestraaltje.

We rijden naar een plek zo ongeveer tegen de Slowaakse grens aan (onze telefoons heten ons welkom in Slowakije) en daar gaan we lunchen terwijl de eerste enorme bui losbarst. Dit is geen miezer of zachtjes regenen meer: het hoost. We besluiten ter plekke dat we nu definitief afzien van de geplande activiteit. Vlotvaren. Twee uur lang op een open bakkie, met twee lokale mannen die met stokken het ‘vlot’ op koers houden terwijl de stroom zorgt voor de voortbeweging. Het schijnt schitterend te zijn, het landschap, maar we hebben geen behoefte aan kletsnat en / of ijskoud worden en bedanken. We zijn niet de enigen, maar als de lunch op is (een interessante ‘toasted sandwich’ voor Renske met ondefinieerbaar maar lekker beleg en pierogi voor Karin), is het droog en uiteindelijk willen 7 mensen toch wel graag vlotvaren. We zwaaien ze uit en gaan dan met Marek mee met de bus.

Hij zet ons een dikke drie kwartier later af en we wandelen naar de plek waar de vlotten aan land komen. De koffie is er niet te drinken, maar we kletsen wat met Jan en Hilbrand en kijken ondertussen met een angstig oog naar de enorme zwarte wolken die er aan komen. De groep haalt het BIJNA om redelijk droog over te komen. Ze hebben wat spetters gehad, maar het was prachtig onderweg. En op het allerlaatste moment krijgen ze, echt op de laatste 200 meter, de dreigende bui vol over zich heen. In de stromende regen komen ze aan land.

We gaan gauw naar de bus om op te warmen en Sonya trekt een fles Bison Grass Vodka open en schenkt iedereen een bodempje in. We proosten in het Pools (‘na zdrovje’) en de wodka zorgt als snel voor rode konen en soezelen in de bus. De laatste anderhalf uur gaan rustig voorbij, terwijl de ene na de andere bui over trekt.

Zakopane is duidelijk een luxere wintersportplaats. Het doet een beetje Duits of Oostenrijks aan en heeft een flink aantal restaurants. Als we zijn ingecheckt gaan we samen op zoek naar een restaurant en bij Italiaan Christina  vinden we echt verrukkelijke pasta en pizza en een heerlijk wijntje. Rozig vertrekken we naar het hotel. Door de regen natuurlijk en we zijn blij als we er zijn. Vandaag hoeft er niks meer en morgen ook niet! Tijd voor een tukje.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.