Aan het (prima) ontbijt constateren we mistroostig dat het nog steeds regent en dat er voorlopig geen verbetering aan lijkt te komen. Dat wordt een dagje regen in plaats van lekker bergwandelen… We ‘dreutelen’ wat in de hoop dat het opklaart, maar uiteindelijk gaan we, gewapend met regenjassen en paraplu’s, op stap. Zakopane is zoals gezegd een wintersportplaats en de Oostenrijkse associatie die we gisteren kregen wordt vandaag versterkt. De oudste huizen zijn (nog steeds) van hout; de deurposten, raamkozijnen en goten bewerkt met houtsnijwerk in bloemenmotief. Tussen de keurig onderhouden huisjes zien  we ook exemplaren die op instorten lijken te staan. Van één voormalig hotel met kapotte ramen en missende muur-planken wekt het reclamebord een lachstuip op: ‘welcome to luxury’. Hmm, ja, misschien een halve eeuw geleden wel ja…

We wandelen langs huizen, kantoortjes, buurtsupers en pinautomaten naar de centrale winkelstraat. Een beekje met haast huppelt langs de weg. Stuiter, stuiter, over de stenen: het staat nog voller dan gisteren. En aan het einde van de straat vinden we de eerste kerk. Van lichtgrijze steen, in plaats van van hout zoals veel andere kerkjes in de rest van Zakopane en omgeving. Binnen blijkt een aantal mensen in muisstil gebed verzonken. We sluipen door het achterste deel van de kerk en gaan gauw op een bankje zitten. De kerk is mooi: versierd met bloemen en vogeltjes in kleurrijke verfbanen. We voelen ons wat te bezwaard om alles rustig te bekijken. Na een tijdje om ons heen kijken verdwijnen we weer, door een ijselijk krakende deur.

Het tweede kerkje is niet zo ver weg en als we vlakbij zijn, zien we een informatiebord. Als we dichterbij komen blijkt echter de tijdelijke ‘bewoner’ er van veel interessanter dan het bord zelf. Een piepjong vogeltje zit als een pluizig verenbolletje op de rand. Hij geeft om de haverklap een ‘piep’ af, waarop zijn ouders hem (met argwanende blikken op ons) komen voeren. Het is een superschattig gezicht en we blijven een flinke tijd op een afstandje staan kijken en foto’s maken, ondanks de regen. Uiteindelijk gaan we naar binnen, om een blik te werpen in de kerk. het is de oudste van Zakopane en stamt uit 1847. Bijna alles binnen is van hout. Helaas komt er vrij snel nadat we binnen zijn een schoolklas binnen. Hoewel de kinderen verrassend welgemanierd zijn, vluchten we voor de grote aantallen in deze piepkleine kerk. Koffie? Nou, misschien eerst nog het begraafplaatsje naast de kerk.

Voor 3 zloty mogen we rondkijken en we vinden het welbesteed geld. Bijna alle graven stammen uit de vorige eeuw en veel oudere graven hebben handgesneden houten graf’stenen’ (graf’houten’?). En veel graven blijken dezelfde ‘moedeloze’ christus-afbeelding te hebben als we eerder tegenkwamen in de kerk van Olsztyn: zittend, met een hand onder zijn hoofd. Een teken van rouw dus misschien? We vinden het fascinerend en wandelen al kijkend en fotograferend over het begraafplaatsje.

En dan stopt het met zachtjes regenen. We zuchten eens diep en geven het op met de bezienswaardigheden. We zetten de pas er in en bij de eerste fijne koffie- en taartjestent schieten we naar binnen. Renske regelt koffie, Karin twee enorme leunstoelen en diep tevreden zakken we onderuit om warm en droog te worden en te genieten van de koffie. Al kwekkend verstrijkt de tijd en als het lunchtijd is nemen we de lift naar de derde verdieping naar STRH café (nee, wij weten ook niet hoe je dat moet uitspreken) waar we een heerlijke lunch vinden. Meer kwekken en contact met Sonya. Ze wil een borrel organiseren voor het afscheidsdiner en wil even afstemmen. Karin belooft haar fles wodka in te leggen en als we zijn uitgegeten en gedronken wandelen we langs één van de buurtsupers om wat snackjes te halen.

En daarna is het klaar. Door de stromende regen wandelen we terug naar het hotel. De rest van de middag gaat voorbij met kletsen en verslag bijwerken. De regen slaat af en toe tegen de ramen. Om 10 over 6 zoeken we Sonya op om te helpen met de voorbereidingen van het borreltje. Het hotel heeft ons een afschuwelijk zaaltje toegewezen en iedereen staat aanvankelijk wat onwennig in een rondje. Beatrijs bedankt Sonya, Hilbrand bedankt Marek en daarna heffen we met elkaar het glas op deze mooie, heftige, fascinerende en gezellige reis. Na zdrovje! En het glaasje mogen jullie houden zegt Sonya, als aandenken aan de reis. Karin schenkt een tweede en soms derde ronde wodka in voor de liefhebbers en al snel staat iedereen gezellig te borrelen en te kletsen. Karin dringt snackjes op (dat gaat minder hard dan verwacht, dus er gaat ook wat mee naar huis (het is tenslotte van eigen geld geregeld)!

Als alles op is ruimen we snel alles op, zetten snel de glaasjes en overgebleven snackjes op de kamer en sluiten dan aan voor een wandeling naar het restaurant dat Sonya heeft gereserveerd voor een afscheidsetentje. We zitten aan twee enorme tafels en naast onze groep zijn er nog twee groepen. We hebben medelijden met de twee of drie stelletjes die we verderop zien zitten. Gelukkig zijn we niet de luidruchtigste groep: dat is de groep die tegen de tijd dat we weg gaan meer dan een halve fles wodka de man op heeft! Wij en onze groepsleden houden het een stuk bescheidener. Wat drinken betreft dan. Wat eten betreft is dat een stuk moeilijker. Karin kiest voor twee voorgerechten, maar de meeste groepsgenoten kiezen voor een voor- en een hoofdgerecht. Geen gekke keuze normaal gesproken, maar de porties zijn gigantisch. Renske grapt dat ze het komende jaar met een boog om alle eenden in haar omgeving moet heenlopen uit angst voor wraak. Van de twee volledige eendenpoten (!) blijft er één helaas achter op haar bord.

En dan is het op. We rekenen af en vertrekken naar ons hotel (natuurlijk door de regen) en pakken onze zooi zo in dat alles morgen makkelijk mee te nemen is. En dan is het tukjestijd. Morgen afscheid van de groep en opnieuw op naar Krakau!