Helaas begint voor Renske de dag vandaag wat minder ontspannen: ze voelt zich niet heel lekker en hoeveel het geen drama is, spreken we af dat we per activiteit even bekijken wat er haalbaar is. Renske belooft dat ze aan de bel zal trekken als het niet gaat en na een rustig ontbijtje gaan we op stap. We stappen stevig door naar het centrale plein. Daar zien we allerlei kleuren paraplu’s (blauw, wit, gestreept), maar niet de knalgele van Walkative. Als Karin nog eens goed op de website kijkt, blijkt dat we bij de Barbican moeten zijn! Oeps… Gelukkig is het maar een paar minuten lopen en met zeker 30 seconden speling sluiten we aan bij de gratis walking tour door het oude centrum van Krakau.

De stad is oud; al 1400 jaar geleden (dus vóór Polen bestond) was er een stad en 965 jaar geleden wordt de stad voor het eerste genoemd als een belangrijk handelscentrum. Na een inval van de Mongolen (de kleinzoons van Genghis Kahn) in de 13e eeuw, die het centrum platbranden, worden in 1257 de muren gebouwd. 3,8 kilometer lang, met 74 wachttorens en 4 meter hoger dan het laatste nog staande stukje muur (200 meter) nu is. Dat laatste komt omdat het centrum door afval en restjes zo’n 4 tot 5 meter hoger ligt dan in de vroege middeleeuwen! De muren zijn uiteindelijk in 1817 gesloopt. Het stadsbestuur wilde stadsvernieuwing. Dankzij het protest van één van man en zijn ijzersteker argument bleef een noordelijk stukje muur staan. Hij zei dat als die muur ook gesloopt zou worden, de snijdende noordelijke winden in de winter de rokken en jurken van de dames zouden opwaaien. En dat zou wel heel onzedelijke taferelen opleveren! De noordelijke muur bleef en is tot vandaag het enige stukje muur dat er nog staat.

De gids neemt ons mee door de stad. En net als de voorgaande keren is het super-interessant. Het plein, de Mariakerk, de Adalbert-kerk (klein en met een originele ‘kelder’ hopen we die komend weekend nog te bezoeken), de St. Franciscus-kerk, de universiteit en het kasteel met een echte vuurspuwende draak (elke vijf minuten komt er vuur uit zijn bek): ze komen allemaal voorbij.

En bij elke bezienswaardigheid hoort een legende. Zoals de twee broers die de torens van de Mariakerk bouwden. De oudere vermoorde de jongere met een messteek en bouwde zijn torn daarna hoger. En de Hejnal, die elk uur klinkt en abrupt wordt afgebroken ter ere van de trompetter die waarschuwde voor de komst van de Mongoolse invasie en dat met een pijl door zijn keel moest bekopen. En behalve de legende, vertelt de gids ook het meest waarschijnlijke  echte verhaal. Zoals de ene toren die hoger moest dan de andere, omdat er soldaten in werden gehuisvest die de omgeving in de gaten hielden. En het muziekstuk dat het openen en sluiten van de poorten aankondigde en dat nu elk uur wordt gespeeld nadat een groep studenten een Amerikaanse schrijver de legende wijsmaakte. Hij schreef het in een boek dat populair werd en toen alle toeristen eer naar vroegen, werd de Hejnal vanaf dat moment elk uur gespeeld. Door twee brandweerlieden, die 24 uur achter elkaar dienst hebben en behalve het live spelen van de muziek, niets te doen hebben in die 24 uur. Nadat 3 x 2 andere brandweerlieden hun dienst hebben gedraaid moeten ze weer opnieuw. meer dan 200 treden omhoog, elke 24 uur 2 x 25 seconden dienst en dan meer meer dan 200 treden naar beneden. De oudste trompetter is 80…

We genieten van de rondleiding, geven een dikke fooi en maken daarna gebruik van de tip voor een lunchplek. We landen bij Lajkonik, een bakkerij waar ze uitstekende koffie en heerlijke brood-specialiteiten blijken te hebben. Zoals bagels, een blijkbaar van oorsprong Poolse lekkernij. We genieten ervan en besluiten daarna nog een beetje op stap te gaan. Het weer is na een rustige ochtend snel minder aan het worden en als we de heuvel van Wawel weer hebben beklommen, begint het te regenen. Eerst zachtjes, maar we zijn blij als we de kathedraal hebben bereikt, want het begint stevig te regenen.

We bekijken kathedraal en gaan daarna kijken of we kaartjes kunnen krijgen voor de State Rooms en / of Royal Appartments van het kasteel. Als we een bewaker vragen waar we die kunnen halen antwoordt hij met ‘te laat’. Ehm, pardon? We blijken voor vandaag te laat, maar als we herhalen dat we graag willen weten waar we moeten zijn, wijst hij ons nors de weg. Karin bedankt allervriendelijkst en wacht… lijkt zijn gezicht nu te barsten in een lachje…? Dat zullen we ons wel verbeeld hebben. Bij het informatiecentrum staan we wat te mutsen als Chris en Hilbrand voor Karins neus beginnen te wapperen ‘oehoe, iemand thuis’. Oh pardon, we hebben net ook al over wat andere groepsgenoten heen gekeken die liepen te zwaaien. Tijd voor wat drinken.

Na een kopje thee gaan Chris en Hilbrand de Staterooms in en geeft Renske aan dat het wel genoeg is geweest voor vandaag. We wandelen via een reservering voor zaterdag (bij restaurant Pergamin, waar we graag willen eten) en een supermarkt (bananen, kaakjes, wat drinken) naar het hotel. Daar duikt Renske haar mandje in. Karin typt wat aan het verslag en gaan ‘s avonds gezellig met Sonya wat eten.  Ook zij maakt het niet laat en het wordt ‘s avonds al snel stil in kamer 8. Tijd voor een lange nacht slaap en morgen naar Zakopane.