Sonya heeft heel verstandig het programma een beetje aangepast, waardoor we om kwart voor 9 in plaats van kwart voor 8 in de bus zitten. Nog steeds hebben we te weinig uur kunnen slapen, maar het is in ieder geval beter zo! En ondanks dat het druk is, meteen weer een excursie, hebben we ook wel behoefte aan wat afleiding. Auschwitz zal de hele dag nog door onze hoofden spelen en in veel gesprekken voorbij komen. Het is goed om daarnaast met iets anders bezig te zijn en we laten ons dus graag informeren over de Wieliczka zoutmijn.

De mijn ligt op ongeveer 15 kilometer ten zuidoosten van het centrum van Krakau. Al in 1044 wordt in documenten melding gemaakt van de zoutwinning in deze mijn en pas in de jaren ’90 van de vorige eeuw stopte de commerciële zoutwinning. De mijn, met wereld erfgoed status, kent 300 kilometer (!) aan gangen en gaat meer dan 300 meter diep. Als toerist kom je ongeveer tot 135 meter diepte en leg je maar 2 kilometer af  (of 3,5 als je het bonus deel ook doet). En je bent zeker niet de enige, ontdekken we al snel.

Het is stampdruk beneden. En bijzonder. De bezienswaardigheden zijn eigenlijk vooral de door de mijnwerkers uitgesneden beelden en taferelen. Het grootste uitgesneden deel is een heuse kapel. Er waren er meer, maar door een overstroming zijn er nog maar twee over. De grootste zelfs met kroonluchters van zout! En een beeld van? Natuurlijk: Jan Pawel II (paus Johannes Paulus II)!

Het is een bijzonder geheel. We krijgen ondergronds over van alles uitleg. Maar als we boven staan, weten we nog niets over het winnen van het zout! Er zijn toiletten onder grond (op twee plaatsen). Er is een restaurant. Een filmzaal. Er zijn uiteraard souvenirwinkeltjes. Er is een ruimte die je kan afhuren voor feesten en partijen. Er is een soort welness-centrum. En je gaat met de lift weer naar boven. Een hele kleine lift, waarin we met acht mensen tegen elkaar aan gepropt in een klein hokje staan, met onder ons nóg een verdieping met 8 mensen! Knipperend komen we weer boven. Het is inmiddels 1 uur.

Om kwart voor 2 zetten we een groot deel van de groep af bij Wawel, het kasteel in het zuiden van het centrum. Ze gaan er rechtstreeks op uit. Wij kiezen er voor om met de bus mee te gaan naar vlakbij het hotel. Als we uitstappen rollen we zo een vooraf uitgekozen lunchtent in. Het is 2 uur en dringend tijd voor lunch. Die is er uitstekend: samosa’s voor Karin, kaas-bollen voor Renske (en die zijn veel lekkerder dan ze klinken), salade en heerlijke lassies (yoghurt-fruit drankjes). We komen helemaal bij.

En de rest van de middag: doen we vooral wat we elkaar en onszelf hebben beloofd. Zo min mogelijk. We rommelen op onze hotelkamer wat spullen heen en weer, wandelen naar het centrum en drinken koffie op het grootste plein van Polen, met uitzicht op de Mariakerk. Daar klinkt op het hele uur de Hejnal (spreek uit: hee-nouw): een kort trompetstuk dat vroeger het openen en sluiten van de stadspoorten aankondigde. Het wordt elk uur live gespeeld vanaf de toren: we zien een hand-met-trompet zwaaien als hij klaar is en voor het stuk klinkt van de drie andere hoeken van de hoogste toren van de kerk.

We bekijken het plein (een beetje), wandelen naar de St. Franciscus kerk en omdat het prachtig weer is en de deur open staat wandelen we naar binnen. Oh wauw, ineens weten we het weer. Dit hebben we inderdaad eerder gezien. Schitterende glas-in-lood ramen en art nouveau-achtige schilderingen van de Poolse kunstenaar Stanislaw Wyspianzki. Hij beschilderde het geheel in 1895, maar het ziet er nog steeds modern uit. Vooral de ramen lijken er gisteren ingezet en gloeien in de zon.

Als we bijna zijn uitgekeken en gefotografeerd begint er een mis en haasten we ons de kerk uit. Al dwalend komen we terecht bij Movida, een cocktailbar, waar we een uitstekend drankje drinken. En daarna dreutelen we naar de Moo Moo Steak en Burger Club, waar we nog anderhalf uur een tafeltje voor ons hebben. Dat blijkt genoeg voor een heerlijk stuk vlees en een lekker wijntje èn een kopje koffie toe. Ondertussen kletsen we elkaar natuurlijk gezellig de oren van het hoofd. En als we ‘s avonds door een sfeervol verlicht Krakau via de Florian Gate en de Barbican (verdedigingswerken) naar ons hotel dwalen, zijn we het er over eens. Dit was nodig, even een paar uur niks. Morgen zijn we wel weer toerist. Voor nu gaan we op tijd naar bed.