Om half 12 zitten we in de bus en laten we (na een rondje langs de skischans, die er in de regen triest bij ligt) Zakopane achter ons. Wijs geworden door de eerdere late lunches eten we een broodje in de bus… waar we een klein beetje spijt van hebben als we stoppen voor een (erg late) lunchstop bij de McDonalds! We nemen een lekkere kop koffie en helpen wat reisgenoten die nog nooit bij een scherm hebben besteld. Daarna gaan we even buiten staan want… het is droog en er ‘dreigt’ een zonnetje! De voorspellingen zijn gelukkig voor de komende dagen veel beter, want we hebben het wel even gehad met de regen en de kou.

Rond half 4 zijn we bij de luchthaven. Daar nemen we afscheid van iedereen. Dag, dag, bedankt voor de gezelligheid en goede reis naar huis lieve reisgenoten! We zwaaien nog een keer naar iedereen, inclusief Marek en wandelen dan door de ‘arrivals’ deur naar binnen. Een meisje achter een informatiebalie vertelt dat we de trein net gemist hebben en dat er pas over een uur weer één gaat. Een betere optie is de ‘trein-vervangende’ bus, die over 20 minuten gaat en voor de deur vertrekt. Klinkt als een goeie optie. We gaan snel even plassen en wachten dan op een bankje op de bus.

Als de bus aan komt rijden en we achter een ander stel naar binnen wandelen hebben we – net als het stel voor ons – het idee dat we bij de chauffeur een kaartje moeten kopen. De man voor ons stelt als eerste de vraagt en we schrikken ons een hoedje als de chauffeur zich omdraait en ‘SIT DOWN!’ schreeuwt. We ploffen neer, kijken elkaar verwilderd aan terwijl de chauffeur nog een tijd doorschreeuwt in het Engels en Pools. Een Poolse man die het lef heeft om ook nog wat te vragen krijgt ook de volle laag en als we hem vragend aankijken als hij langs ons loopt zegt hij met een diepe zucht ‘Driver very nervous. Someone will come for ticket, is ok’ Dat is nog best een vriendelijke manier om het gedrag te omschrijven. Als we 10 minuten nadat we zijn vertrokken een meisje instapt dat de kaartjes regelt zijn we niet de enigen die wat voorzichtig met haar omgaan tot we ontdekken dat ze supervriendelijk is en heel goed Engels spreekt.

De bus is daadwerkelijk ‘treinvervangend’ en rijdt zonder te stoppen in één keer door naar het bus- en treinstation van Krakau. We gooien onze zooi op onze ruggen, zoeken in het station uit waar en wanneer we een trein terug moeten hebben komende maandag en daarna wandelen we in ongeveer 20 minuten naar ons hotel. Hotel Amber Design ligt niet ver van ons eerste Krakau hotel af. We hebben onszelf getrakteerd op een uitstekend hotel en krijgen een bijpassend uitstekende kamer. Mèt zachte bedden: een verademing na de ‘planken’ waarop we moesten slapen in Zakopane!

En vandaag willen we alleen nog een lekker hapje eten. We wandelen naar Enoteca Pergamin. We hebben er eigenlijk gereserveerd voor morgen, maar dan willen we misschien eten in de Joodse wijk, dus als we binnenkomen vragen we of ze een tafel hebben en cancellen we onze reservering voor morgen. En het is echt genieten! We eten een soort Poolse tapas: aardappelpannenkoekjes, eendenpaté (Renske belooft alles op te eten), blini’s en een heerlijke salade met lokale kazen. Karin drinkt er op aanraden van de serveerster een heerlijke lokale wijn bij. Het is zo lekker dat we spontaan reserveren voor zondagavond, onze laatste avond in Polen. En zeer tevreden wandelen we daarna terug naar ons hotel, waar we in ons heerlijk zachte bedje in slaap vallen.