Dat bed ligt prima en de vliegtuigen vliegen idd ‘s nachts niet, maar om 5 uur is Karin toch echt wakker. Harro volgt een uurtje later. We zijn niet ontevreden met deze eerste nacht: in dit tempo zijn we snel van onze jetlag af. Voor nu geven we toch maar toe aan het vroege wakker zijn; het is stralend weer en we gaan lekker genieten van deze leuke stad. Met ongeveer 700.000 inwoners (in 2010) is Boston de hoofdstad en grootste stad van de staat Massachusetts. Het is ook één van de oudste steden van de VS, gesticht in 1630 en doet verrassend Europees aan.

Na een erg Amerikaans ontbijtje bij het Cranberry Café (wentelteefjes voor Karin en een berg ei, bacon en toast voor Harro) gaan we aan de wandel. We kiezen er deze eerste dag voor om de hele route te lopen. En na de dag weer erg Amerikaanse buitenwijken zijn we (met een onderweg opgepikte kop koffie) na ongeveer 5 kilometer op de Boston Common. Op dit enorme park liepen vroeger de beesten te grazen. Het was bovendien altijd een geliefde plek voor demonstraties en evenementen. En tegenwoordig is het het startpunt van The Freedom Trail.

Deze route, die letterlijk als een draad van rode steentjes door de stad loopt doet de belangrijkste bezienswaardigheden aan. Toen Karin hier 10 jaar geleden was kon ze ‘m niet lopen door haar knie-problemen; vandaag doen we een nieuwe poging. Het weer werkt enorm mee (opnieuw erg zonnig en een heerlijke 23 graden) en we genieten van het (her)ontdekken van de stad.

Via de Boston Common komen we om te beginnen bij twee oude en enorm sfeervolle begraafplaatsen: de Granary Burying Ground (waar allerlei beroemde Amerikanen liggen, zoals meerdere ondertekenaars van de onafhankelijkheidsverklaring) en de Kings Chapel Burying Ground (met o.a. een grafsteen waar de Tijd en de Dood met elkaar vechten). De Kings Chapel zelf is verrassend luxe: bezoekers zitten letterlijk op rood pluche! Het Old State House is de plek waar de Boston Massacre (het Bloedbad van Boston) plaatsvond… er werden vijf mensen afgeslacht. Nou zijn dat er natuurlijk vijf teveel, maar een Bloedbad?! Het is goed ‘geframed’ door de Bostonians die onafhankelijk probeerden te worden van Engeland!

Na dit deel van de toch warme wandeling vinden we achter Fauneuil Hall (met een gouden sprinkhaan als windvaan en verder volkomen ingepakt) Quincy Market. Deze overdekte markt zorgt voor acuut knorrende magen. Het is pas kwart over 11, bijna half 12, maar onze lijven vinden het 6 uur later en klagen over te weinig voer. En ai, het is moeilijk om ze te overtuigen van nog wat meer geduld. Uiteindelijk kiezen we voor een fruit-smoothie met vers fruit en waterijs. Een zo gezond mogelijke optie dan maar.

In het heerlijke zonnetje drinken we alles op en geven we onze pootjes wat rust. En daarna pikken we de trail weer op. We redden het een stukje verder en dan kijken we elkaar aan. Food! Karin pakt haar foon en vindt Dino’s, een Italiaanse tent met sandwiches. Dat klinkt heerlijk. We worden geholpen door Dino zelf (enorm vriendelijk, enorm bekend bij alle locals die binnenwandelend en enorm Amerikaans-Italiaans) die na onze bestelling twee GIGANTISCHE stokbroden neerzet. We schieten er meteen van in de lach: halleluja, welkom in de States! Maar oh wat zijn ze lekker en met enige schaamte moeten we bekennen dat ze schoon op gaan. Nog een drankje erbij en met vrolijke magen gaan we weer op stap.

We vinden de Copps Hill Cemetery en als we daar staan zien we de USS Constitution voorbij komen! Wauw, daar wandelen we vervolgens naar toe: goed dat ze net weer aankomt. Gebouwd in 1797 is ze het oudste in bedrijf gestelde marineschip ter wereld. Haar bijnaam is ‘old ironsides’, omdat haar romp van zulke dikke eiken planken is gemaakt dat kanonskogels er in bleven hangen in plaats van er doorheen sloegen! Vandaag voer ze een speciale tocht ter ere van D-Day horen we de kapitein zeggen als we er vlakbij zijn. We maken plaatjes van het schitterende schip en Harro wandelt een rondje over het tegenoverliggende marineschip dat in WOII werd beschoten door de Japanners.

En daarna is het wel op. We nemen een kleine ferry terug naar het aquarium, waardoor we kilometers terugwandelen overslaan en bovendien heel even kunnen genieten van Boston vanaf het water. En Karin definitief overstag gaat. Morgen gaat ze walvissen kijken! Harro, die snel zeeziek is, slaat over, maar loopt haar al een paar uur te pushen om het gewoon te doen en het tochtje over het water geeft de doorslag. Op de kade bij het aquarium koopt ze een kaartje voor morgenochtend 10 uur. 

Vrolijk wandelen we naar de Quincy Market terug en halen daar een flesje drinken. We zoeken een plekje half in de schaduw, maar dan nog is het warm. Tijd om het op te geven met het centrum! We wandelen via één van de vele groenstroken in de stad naar South Station. Daar denken we een metro te pakken die een heel eind de goeie kant op gaat… maar als we een kaartje hebben blijkt het een ondergrondse buslijn te zijn! Ok, beetje vreemd, maar goed. We stappen uit op het eindpunt en hebben dan nog even moeite om een bemoeizuchtige, beschonken Amerikaan af te schudden (“No, you should not walk; it is 20 minutes!”) voor we aan het laatste stuk wandelen beginnen.

En toegegeven, aangekomen bij 101 P-street is Karin bekaf! Dat lag echter meer aan het totaal aantal stapjes (over de 30.000) dan aan de laatste 20 minuten. En Harro? Die gaat nog een rondje hardlopen! Een kleine stukje maar, maar toch. Over de stampvolle boardwalk langs het water en langs het fort. Karin strekt zich uit op het bed. En als Harro terug is en heeft gedouched, beginnen we aan het laatste stukje wandelen van de dag.

We hebben gereserveerd bij The Broadway, een super-populair Amerikaans restaurant op 10 minuten lopen. Daar nemen we een drankje (ze hebben zowaar een zeer acceptabele rosé voor Karin en bovendien lekkere lokale biertjes voor Harro) en genieten we van het eten. Erg veel, maar zowaar heel gezond! We kletsen, eten, drinken  daarna een kop koffie en nemen dan nóg een drankje. En dan is het 9 uur en echt behoorlijk op. Terug op de kamer houden we onszelf wakker en als het echt niet meer gaat vallen we met een vriendelijk zoemende ventilator in slaap. Wat een heerlijke dag!