Naar Canada! (11 juni 2019)

Naar Canada! (11 juni 2019)

Ok, misschien is half 8 ook een beetje vroeg, maar dat alleen de Starbucks open is, vinden we toch een beetje flauw. En de ‘oatmeal’ (havermoutpap) is toch echt een enorme teleurstelling na dat heerlijke ontbijtje van gisteren! Maar ze hebben dan wel weer lekkere koffie en het zorgt er voor dat we vroeg op stap kunnen. We moeten een flink stuk vandaag: we gaan naar Canada!

We rijden ‘binnendoor’ over kleine wegen, terug naar de Interstate 87 North. Harro claimt dat hij helemaal klaar is voor het spotten van een gnoe! Kom maar op. Als we lopen te kibbelen over hoe groot de kans is dat we dat Afrikaanse beest hier gaan zien (“Dat kan best”, claimt Harro) zegt Karin ineens: kijk, een ree! En inderdaad; langs de kant van de weg staat een ree rustig te grazen. Er is geen (veilige) mogelijkheid om te stoppen, dus we kijken vooral even goed. “Ok”, zegt Harro: “Geen gnoe, maar ook leuk.” Karin rolt met haar ogen.

Daarmee hebben we op wat forse roofvogels na ook wel het beesten spotten gehad voor vandaag. De gnoes laten zich niet zien, maar ook andere, inheemse soorten laten het afweten. Het maakt wel dat we lekker opschieten en rond 11 uur passeren we de Amerikaans-Canadese grens. We krijgen een beleefd maar stevig vragenvuur over ons heen. “How long are you staying? ” “Why are you going to Trois-Riviéres?” “Are you related?” Karin bekent later aan Harro dat ze bij die laatste vraag maar moeilijk de neiging kon onderdrukken om te zeggen “Yes, he is my idiot brother by a different father”. Harro is blij dat het toch is gelukt om niets te zeggen.

Maar goed, na aller vragen mogen we toch zonder verdere controles en gedoe Canada binnen en vrolijk rijden we de grens over. Hello! Of eigenlijk Bonjour! We zijn immers in Quebec, het Franstalige deel van Canada. Dat merken we bij het MacCafé, waar we een kop koffie halen (de andere optie was Tim Hortons, waar zelfs een zwarte koffie gezoet is…) meteen: dat vergt even schakelen!

Gelukkig spreekt bijna iedereen ook Engels en met een mix van die twee komen we er ook wel uit. Via Montreal (groot en druk) rijden we over de 40 langs de noordzijde van de St Laurence Rivier naar het noordoosten. En hoepla, voor we het weten zijn we in Trois-Rivières. Niet heel groot, met een leuk wat ouder centrum ziet het er erg leuk uit in het lekkere zonnetje. We vinden zonder moeite hotel Oui Go (grinnik) waar we uitleg krijgen over het dorp en de parkeerplaats voor de auto. We laten de tassen achter, stallen de auto in de garage en gaan dan eerst maar eens lunchen.

Binerie Chik is een Amerikaans aandoende diner met een prima kaart en we smikkelen een uitstekende lunch op. En daarna gaan we naar Borealis, een museum over… de papierindustrie. En dat is echt veel leuker dan het klinkt! In een industrieel waterzuiveringscomplex is een moderne en fascinerende tentoonstelling ingericht over de papierindustrie die zo’n centrale rol heeft gespeeld in de (moderne) geschiedenis en economie van Trois-Rviéres en de hele Mauricie regio.

Met een ‘zintuigen-route’ is een heel stuk nagemaakt waar je kan ervaren hoe het voelde, rook, klonk en er uitzag in de fabrieken. Filmpjes, machines, foto’s, stukken tekst, voorwerpen en interactieve displays geven tekst en uitleg. Het is echt enorm interessant en we nemen zeker twee uur de tijd om alles te bekijken. En daarna wandelen we een rondje door het dorpje in het mooie licht. Daar zien we de resten van de gevolgen van de industrie: kleine huisjes boven op elkaar gestapeld. Een unicum in dit land van de eindeloze ruimte! 

Als we zijn ingecheckt (wat een mooie kamer!) houden we een uurtje pauze en daarna wandelen we naar Le Buck, een gastropub die goed staat aangeschreven. En daar worden we héél blij van! Het ziet er enorm leuk uit (we zitten op een soort overdekte binnenplaats) en we eten echt uitstekend. Een vegetarische voorgerechtje en daarna een steak tartare als hoofdgerecht. We krijgen er op verzoek uitstekende wijntjes bij en als de koffie na afloop ook nog helemaal lekker is, zijn we dik tevreden.

Door het mooie avondlicht wandelen we na het eten nog even naar het water. Als we muziek horen grapt Karin dat dat mensen zijn die staan te dansen in het park, zoals ze dat in China heeft gezien. We liggen dan ook helemaal dubbel als we even verderop mensen zien… die aan het linedancen zijn! Van serieuze, verbeten koppen tot mensen die stralen van de lol en van zeer ervaren goeie dansers, tot mensen die meteen de weg kwijt zijn als ze voorop moeten: het staat er allemaal tussen. We blijven een tijdje staan te kijken en lopen daarna helemaal vrolijk terug naar het hotel. Dit is echt een prima stopje!  

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.