Walvissen! (13 juni 2019)

Walvissen! (13 juni 2019)

Harro was er wat sceptisch over, over of walvissen kijken vanaf een boot nou zo’n geweldig idee zou zijn. Hij heeft er niet de beste herinneringen aan. Karin heeft hem verzekerd dat walvissen kijken op de St. Laurence Rivier ook voor hem (snel zeeziek) een goed idee is. Als we na een uitstekend ontbijtje en een korte bus-transfer om 9:30 aan boord gaan, zijn de omstandigheden gelukkig inderdaad ideaal. Er staat letterlijk geen wind, het is droog met een voorzichtig zonnetje en het is een graadje of 20. Kom maar op met die walvissen dan, zegt Harro. En we krijgen er ladingen!

Al tijdens het ophalen van mensen in Baie St. Catharine zien we in de verte de beluga’s en dat is pas het begin. We worden getrakteerd op drie soorten walvissen. Beluga’s: prachtig wit, moeilijk te fotograferen. Minke whales: kleine vinvissen, van een meter of 8 die solitair zijn er overal en nergens opduiken. En twee kleine groepen finwhales: vinvissen, met hun enorme lengte (tot 24 meter) de op één na grootste walvissoort, die opduikt met een kenmerkende pluim. Daarnaast zien we nog zeehonden. En dat alles op water zo vlak als een spiegel. We hoeven er niet ver voor te varen en er is zelfs tijd over om de fjord op te varen.

We zijn heel, heel erg tevreden na afloop en zelfs Harro moet toegeven: “Ok, zo kan het dan best, walvissen spotten vanaf een boot!”.  Als we weer in Tadoussac staan is het half 2 en gaan we een hap eten bij café Bohème. Het smaakt uitstekend en we nemen ons meteen voor hier vanavond weer terug te komen. Voor nu gaan we terug naar het hotel, waar Harro zich omkleedt in hardloopkleding. Daarna pakken we de auto en rijden we naar de duinen van Tadoussac.

Ja echt, het is een idioot gezicht deze rode zandduinen in afwisseling met de rotsige kust. De duinen zijn gevormd toen er tijdens de laatste ijstijd een gletcher voorbij schoof. Toen het stof was weg gewaaid, bleven de rotsen en het zand over en zo komt Tadoussac aan behoorlijk indrukwekkende duinen, óp de rotsen! We vinden een mooi uitzichtspunt en daar nestelt Karin zich in de auto, met het raam op een klein kiertje. Klein, want de sandflies zijn hier in grote getale aanwezig. Harro gaat hardlopen. “Dan schiet het lekker op, als ik word achtervolgd door sandflies”, grapt hij. En dat kopt. Bekaf van het stijgen en dalen komt hij weer terug bij de auto. Zijn enkel heeft zich redelijk gehouden, maar hij heeft niet overdreven.

We rijden terug naar het dorp waar Harro Karin uit de auto gooit (op haar verzoek) en zelf even gaat douchen. Karin wandelt een rondje over het uitzichtspunt. En alsof we een tijd hebben afgesproken (wat niet zo is) komen we precies tegelijk aanlopen bij de Microbrasserie. Ook al zo’n leuke toevoeging aan het dorp. Karin neemt een licht biertje, Harro kiest voor een bierproeverij van vier glaasjes en we vermaken ons prima.

Wat licht in het hoofd en erg vrolijk gaan we daarna eten bij café Bohème. Lekker wijntje er bij en tegen de tijd dat alles op is, zijn we meer dan vrolijk. Tijd om een tukkie te gaan doen. En morgen? Meer walvissen! 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.