Gisteravond zijn we met het kwaken van kikkers (en het snurken van Harro, voegt Karin daar aan toe) in slaap gevallen. Die zijn nergens meer te beginnen vanochtend. De inhoud van twee tourbussen is daarentegen in volle hevigheid aanwezig bij het ontbijt. Kuddes luidruchtige bejaarden zwerven door de ontbijtzaal. We gooien snel een yoghurtje en een banaan naar binnen en maken ons dan uit de voeten.

Na een ‘drive by’-koffie van de MacD voor Karin (ja, je gelooft het niet, maar die hebben koffie die voor onze koffiesnob aanvaardbaar is) rijden we naar de parkeerplaats van The Flume. Dit ‘natuurwonder’ mogen we niet missen volgens alle verhalen, dus vooruit dan maar, kom maar op.

We kopen een (nog best prijzig) kaartje om deze natuurlijke kloof van ongeveer 250 meter (800 feet) te kunnen bekijken. Vanuit het visitors center kunnen we een wandeling van in totaal iets meer dan 3 kilometer (2 mile) doen, die ons eerst door de Flume loodst en dan langs een aantal uitzichtspunten, met uitzicht op de Pemigewasset, de belangrijkste rivier van het State Park. 

En eerlijk is eerlijk: het is gaaf. De kloof is smal, op sommige plekken niet meer dan 4 tot 5 meter breed, met wanden die tot 10, 12 meter boven ons uitsteken. Er stuiteren wat watervallen naar beneden en het water dat voorbij komt huppelen is kraakhelder. Het is vandaag nauwelijks zonnig (hoewel het niet koud is en er nauwelijks wind staat, dus nog aangenaam voelt) maar af en toe piepen er wat zonnestraaltjes door het wolkendek. De rest van de wandeling bevalt ook uitstekend en als we ook nog bijna ondersteboven worden gelopen door twee chipmunks (wangzakeekhoorntjes in het Nederlands; de voorste klimt bijna op Karin’s schoen) zijn we helemaal blij.

We doen er door alle hoogteverschillen wel even over en als we terug zijn in het visitors center kijken we of ze toevallig koffie hebben. Als we de kan pruttelende koffie zien slaat ook Harro over. Dat doen we wel ergens anders. We proberen het wel bij de Cannon Mountain Tramway. Deze ‘kabelbaan’ heeft inmiddels miljoenen mensen de berg op- en weer af gebracht. En hoewel het zoals gezegd vandaag niet echt zonnig is, is het wel helder. We kunnen tot in Vermont en Maine kijken!

De gids die ons begeleidt is echt grappig en vrolijk komen we boven. Daar gaan we opnieuw aan de wandel. We wandelen de korte route, helemaal om de top van de berg heen. Op het hoogste punt beklimmen we ook nog een uitkijktoren en we schieten plaatjes. En daarna is het hier dan tijd voor… Nee, die drankjes zien er zo mogelijk nog beroerder uit. We nemen nog maar weer eens een slok uit onze waterflessen en kijken op de klok.

Hmm, eigenlijk is het ook (ruim) tijd voor lunch. Na enig overleg besluiten we terug te rijden naar Lincoln, waar we bij White Mountain Bagels uitstekende… juist bagels vinden èn een lekker drankje. Nog steeds geen koffie, maar die halen we wel weer bij de MacD en die nemen we mee de auto in.

We gaan de omgeving nog wat verder verkennen en via de 3 (Daniel Webster Highway) en de I 93 rijden we naar het noorden naar Littleton. Daar nemen we een kijkje in Lahout’s North Face Shop. Helaas zijn we niet onder de indruk (wat een suikerspinkleurtjes en onhandig maten hier!). Het dorpje is leuker, net als de route naar Lancaster en daarna weer via het zuiden naar Lincoln terug.

Zeer tevreden (wat een mooie omgeving) komen we terug in het hotel waar Karin leest en Harro zich uitslooft in de gym van het hotel. En vervolgens nemen we de noodzakelijke zooi mee om na een hapje bij Black Mountain Burger te gaan te verzamelen bij Pemi Tours, voor… een moose tour! Karin herkent de man die ons incheckt van 10 jaar geleden. We hebben incheck-nummer 1 (hoera, wat fijn dat we hebben gereserveerd; nu kunnen we als eerste een plekje kiezen) en hij geeft ons de tip aan de rechterkant van de bus te gaan zitten.

Dat doen we en daarna vertrekken we met een aantal andere mensen naar… ons hotel om de helft van de tourgroup Amerikanen op te halen! We onderdrukken een kreun èn een lachbui en wachten geduldig tot iedereen aan boord is. Rond half 9 gaan we daadwerkelijk op stap en wat volgt is echt een fenomenale tour. We zien in totaal 8 verschillende moose, inclusief verschillende enorme mannetjes. We hebben echt geweldig uitzicht: Harro maakt schitterende foto’s, Karin maakt een filmpje en we genieten vooral met volle teugen.

Wat een traktatie. De mannen (de chauffeur en de spotter) zijn zelf ook erg in hun nopjes (‘best evening of the season so far’) en we negeren als we rond half 12 (!) terug zijn het mopperende deel van de bejaarden. ‘It was really dark’ en ‘I’m tired’ en ‘I swear the moose were on the other side of the bus on pupose’ zijn een paar klassiekertjes die we later gniffelend herhalen. Wij zijn zeer tevreden. Vooral Harro: “eindelijk een gnoe!” Tijd om te gaan slapen.