Als Harro de auto voor rijdt treft hij Karin druk is gesprek met een wat oudere inwoonster van Quebec. In het Frans dus en Karin is bijzonder trots op het feit dat ze de taal eindelijk weer ergens uit haar tenen heeft weten op te diepen. Lekker op tijd. plaagt Harro, je weet dat ze in Lincoln, NH Engels spreken hè? Karin negeert hem: ha, dat was toevallig bijna net echt!

Met een uitstekend ontbijtje inclusief fatsoenlijke koffie achter de kiezen (La Maison Smith is echt te gek) en in het stralende zonnetje rijdt Harro Quebec uit. Over de rivier (daaag, St. Laurence, wat ben je toch geweldig), dan de 20 en dan de 55 naar het zuiden. Bij Sherbrooke loodst Karin Harro van de snelweg af. Het is dringend tijd voor pauze en die zou te vinden moeten zijn bij ‘Bruleries Faro’, een koffiebranderij.

Dan moeten we die wel eerste zelf vinden en Sherbrooke heeft er alles aan gedaan om dat heel ingewikkeld te maken. Omleidingen, wegopbrekingen… Het valt niet mee,. maar daarmee wordt het ook een soort missie. En door handig manoeuvreren en wat aanwijzingen-van-de-kaart van Karin, parkeert Harro de auto op een parkeerplaats achter de branderij. Nou, die koffie moet wel heel bijzonder zijn, grapt Harro en verdraaid, dat is ie ook nog! We eten er meteen een vroege lunch bij en de koffie is echt verrukkelijk.

Na deze uitstekende stop rijden we via de 143 verder naar het zuiden, tot 2 kilometer voor de grens. Daar tanken we, draaien de snelweg op (‘laatste aflag Canada, zullen we echt niet terug?!’) en passeren dan de grens. Hoewel de Canadese grenswachter wat vreemde vragen stelde (‘are you related’) was hij wel een stuk scherper dan deze man. We krijgen hem wel aan het lachen door als hij vraagt of we iets hebben meegenomen uit Canada, een baby-walvis bijvoorbeeld’ in koor te zeggen ‘oh, kon dat?!’. Zijn collega ligt helemaal dubbel en hij kan een grijns ook niet onderdrukken en wappert ons door.

Hoepla en dat is al de tweede soepele grensovergang de States in, in minder dan twee weken. De weg is nog net zo mooi groen en de onderweg opgedane wolkjes lijken op te lossen als we verder naar het zuiden rijden, dieper New Hampshire in. Aanvankelijk hebben we de I 91 naar het zuiden, maar verderop slaan we af naar de I 93 naar het zuiden. De heuvels worden bergen en we rijden Franconia Notch State Park in en bij afslag 32 draaien we de snelweg af en rijden we Lincoln binnen.

Het is nog steeds prachtig weer en behoorlijk heet als we een kamer krijgen in de Holliday Inn, aan het begin van de Kancamagus Highway, één van de mooiste wegen door de White Mountains heen. Lincoln ligt grotendeels aan de weg gebouwd en als we alle spullen hebben gedumpt, verkennen we een stukje te voet. Wat drinken, pinnen, een pharmacy in om een rondje te neuzen (zeg maar een kruising tussen een drogisterij, apotheek en een supermarkt met een bescheiden assortiment), een volkomen verlaten en deels leegstaand winkelcentrumpje bekijken (vooral een sneu gezicht) en dan zijn we bijna doorgekookt. 

In het hotel doen we ff rustig aan en ‘s avonds gaan we met de auto naar Black Mountain Burger Co, de Amerikaanse versie van een Engelse pub met verrassend goeie burgers. Na een lange dag auto rijden wordt het niet heel laat; hopelijk blijft het mooie weer morgen nog een beetje plakken, dan gaan we de omgeving verkennen!