De wereld ziet er figuurlijk maar vooral letterlijk wat beter uit als we een uitgebreide nacht hebben geslapen. Het is nog vroeg en door een stille stad lopen we naar een La Maison Smith aan een pleintje in het oude en lage deel van de stad. In een heerlijk zonnetje vinden we het laatste tafeltje op het terras… Het laatste tafeltje?! Zeg waarom is het eigenlijk…

“Allez, très bien!” Onder luid applaus stuift er een loper voorbij. Nouja stuift… Met een rooie kop zwoegt de man zich het plein over en de steile trap op. Gevolgd door nog een man. En nog één. En een vrouw. En nog één. Er blijkt een hardloopwedstrijd bezig. Eén waarbij deelnemers meer dan 3.000 treden op en af moeten! Harro is verrukt en baalt dat hij dat heeft gemist; Karin is blij dat hij het heeft gemist want de in Lake Placid dubbel geklapte enkel heeft toch iets meer rust nodig dan dat!

We genieten van een uitstekende kop koffie, een croissant en een chocolatine (een chocobroodje) en juichen de lopers toe. Vooral degenen die zoals Harro zegt ‘waarschijnlijk een weddenschap hebben verloren’. En daarna gaan we zelf aan de wandel. We kiezen voor een funinacular omhoog en daarna nemen we een kijkje in Chateau Frontenac, een stikduur hotel dat een Frans kasteel nadoet. Er staan interessante infoborden over de grote conferentie die hier in 1944 werd gehouden om D-Day voor te bereiden.

Na het chateau wandelen we over de boardwalk en daarna bij de citadel omhoog. Harro’s ogen beginnen te glimmen en we besluiten een kaartje te kopen en via een verplichte tour van een uur de binnenkant van deze nog steeds operationele legerbasis te bekijken. Een vrolijke en erg grappige jonge meid leidt ons rond en vertelt ons over de citadel, de geschiedenis, de huidige situatie en over Rachel. Pardon? Rachel is het op één na grootste kanon en ze was volgens onze gidse ‘vroeger de populairste vrouw op de basis’. 

Onze gidse weet het zo te regelen dat ze ons mee kan nemen naar het afschieten van het kanon. Niet Rachel, eerder het kleine nichtje van Rachel. Dat knalt om 12 uur een losse flodder over de stad, als aanduiding van de tijd. We stoppen onze oren richt, openen onze mond en … BAM! Jee mina, als dat een losse flodder was, snappen we wel dat al die soldaten die echt in de oorlog waren of zijn, uiteindelijk doof worden!

Na het doneren van een welverdiende fooi nemen we afscheid van onze gidse en vervolgen we onze wandeling. Tijd om wat te gaan lunchen en die lunch vinden we bij Chez Temporel. Een klein tentje met – zo blijkt – uitstekende salades en broodjes. Heerlijk, we komen helemaal bij.

En na de lunch kiezen we voor het lopen van nog een stuk muur, voor wat winkelen (vooral window shopping, maar Harro koopt ook een nieuw paar schoenen), het bekijken van Parc de l’Artillerie (niet heel leuk; alles is ingepakt omdat het wordt gerenoveerd) en voor wat drinken. Het is heerlijk weer en zeer tevreden wandelen we eind van de middag terug naar het hotel.

Daar doen we een uurtje rustig aan, voor we naar Café du Monde wandelen. In de stijl van een Franse bistro en hoewel het de kwaliteit van een echt goeie bistro niet helemaal haalt, genieten we van het zonnige uitzicht op de St. Laurence, van de uitstekende drankjes, van het eten en van de sfeer die er hangt. Vrolijk wandelen we terug naar ons hotel. Dit was een gezellige afsluiting van ons (veel te korte) bezoek aan Canada. Morgen terug naar de States!