Het is veel te vroeg als de wekker gaat: opstaan om 5 uur is echt geen hobby. Maar het is voor een goed doel: de Taj wacht. Bij het terrein aangekomen blijkt dat dit inderdaad de belangrijkste bezienswaardigheid van India is: een enorme parkeerplaats voor alle bussen en taxi’s en we worden met een electrobus naar de ingang gereden… Nouja, naar de eerste winkeltjes. De bussen zijn electrisch, zodat ze geen uitlaatgassen uitstoten die de Taj kunnen bevuilen en uiteindelijk beschadigen.
De entree is naar Indiase begrippen waanzinnig: 750 rupie (12/13 euro), maar we krijgen er dan wel een flesje water en een paar overschoenen bij, zodat we verderop onze schoenen niet uit hoeven te trekken. We worden ook streng (maar wel vriendelijk) gecontroleerd als we naar binnen willen. Je mag bijvoorbeeld geen mobiele telefoons, geen eetwaren en geen toiletpapier (?!) mee naar binnen nemen.

Als we binnen zijn komen we eerst op een binnenplein waar we door een poort de eerste glimp van de Taj zien. Als we door de eerste poort zjin, staan we stil… en dat bijna elke stap daarna weer. Het is waanzinnig: echt nog veel mooier dan op welk plaatje dan ook. Er is helaas geen zon, maar ook in het grijzige ochtendlicht lijkt het hele bouwwerk licht te geven. Er is geen wind en er staat zowaar water in de vijvers, dus we zijn helemaal happy: spiegeling! We klikken ons helemaal suf en Karin maakt met haar nieuwe, kleine camera zelfs illegaal een klein filmpje.

In het begin is het nog rustig, maar het wordt steeds drukker. Mensen verdringen elkaar om op de goede plekken foto’s te maken en we horen 1 mevrouw bijna huilend (in het engels zeggen) dat ze dit al wilde zien sinds ze 8 is. We schatten haar op 80. In de Taj is het nog donker, maar allerlei gidsen laten met kleine lampjes zien dat het marmer doorschijnend is. Buiten breekt de zon door en we lopen nog maar eens terug voor nog meer plaatjes.

Na 3 uur gaan we terug naar het hotel en daar nemen we afscheid van de groep. Voor degenen van jullie die dit lezen: nogmaals bedankt voor een erg gezellige en bijzondere “week”! We zwaaien ze uit en dat voelt toch een beetje raar. Maar gelukkig (hebben wij gisteravond gehoord) is onze taxi geregeld… We zijn alleen nog steeds in India… Dus na een kwartiertje wachten gaan we het nog maar eens vragen. Taxi? Tuurlijk, regelen we voor je! Afijn, uiteindelijk worden we het eens over de prijs en na nog een half uurtje zitten we in een grote Chevrolet, op weg naar Alwar.
De rit is weer net een film: terug in de provincie Rajasthan en het dagelijks leven van de mensen hier trekt kleurig en rommelig aan ons voorbij. De rit verloopt dankzij onze prima chauffeur, die ook nog Engels spreekt, erg vlot. We maken 1 stop onderweg en eind van de middag zijn we bij hotel Alwar. Gisteren heeft Harro gebeld en zowaar: ze hebben echt kamers gereserveerd! Het hotel ziet er echt keurig uit: handdoeken echt wit, alles schoon en heel en af en toe zelfs heet water. 🙂

We ploffen dankbaar in de tuin, met een drankje: voor het bier sturen ze iemand weg op de fiets! ‘s Avonds eten we in restaurant Dawat, dat bij het hotel hoort. We zijn de enigen, maar het eten is erg lekker. Na het eten regelen we nog een uitstapje voor morgen: we willen naar Sariska Tiger Reserve. Zonder tijgers, maar het schijnt toch erg leuk te zijn. De manager komt met een eigen plan: een taxi voor de hele ochtend, die ons ook nog naar Siliserh brengt. Dan moeten we er alleen wel weer vroeg uit… Slapen dus!