Vandaag starten we pas om 9 uur na een rustig ontbijt in het hotel. De Taj Mahal is iedere vrijdag dicht, dus het bezoek stellen we nog een dagje uit. Cees heeft een voorraadje autoriksja’s geregeld en wij hebben genoegen om kennis te maken met Mamu, een 66 jarig mannetje met inmiddels wat weinig tanden. Mamu babbelt honderduit en brengt ons ondertussen in zijn riksja (die bijna even oud is als hijzelf) richting de ‘Baby Taj’ (de Itimad-ud-Daulah). Onderweg moeten we daarbij over een enorme stalen brug die volkomen verstopt is met het grote aantal voetgangers/fietsers/riksja’s etc etc.
Het mausoleum uit 1628 is weliswaar een stuk kleiner dan zijn grote broertje maar nog steeds erg indrukwekkend. Net zoals de grote Taj is het bouwwerk van prachtig wit marmer waar met verschillende steensoorten allerlei versiering in zijn aangebracht. Vanuit het terrein waarop het gebouw staat hebben we nog een mooi uitzicht over de stad. Jammer genoeg is het vandaag een beetje bewolkt en daardoor wat heiig.
Na de Baby-Taj ‘staat’ Mamu er op dat we langs de grote Taj rijden. Ons korte tegenstribbelen heeft niet echt veel nut dus we laten hem zijn gang maar gaan. Hij kent nog wel een prima plekje om zonder te betalen alles te kunnen zien. Via een wasplaats aan de kant van de rivier waar allerlei kleurige stoffen liggen te drogen rijden we naar de oever van de rivier. Na een kort stukje lopen staan we dan plotseling recht tegenover de Taj; een prachtig gezicht.
De rest van de groep is ondertussen zoals afgesproken naar het rode fort gereden… helaas blijkt zodra wij er aankomen dat het plan ondertussen is gewijzigd, want bij het rode fort zijn ze in elk geval niet. Na kort overleg met Mamu besluiten we richting een weeshuis te rijden, waar we later op de dag heen zouden gaan. En inderdaad: daar is de groep. We beginnen er al bijna aan te wennen dat plannen hier elk half uur wijzigen 🙂 .
Het weeshuis ziet er in onze ogen en zeker als je de omstandigheden bekijkt erg goed uit. Iedereen wil graag op de foto en er wordt door de  gehandicapte bewoners wat afgeknuffeld. We laten als groep en individueel graag een grote bijdrage achter.
Aangezien onze chauffeurs (ok, nu samen met Cees) ondertussen besloten hebben dat we moeten gaan lunchen rijden we richting Shanti Lodge Restaurant. Dit kleine restaurantje heeft een dakterras op de 4e verdieping en een prachtig uitzicht op de Taj. Het witte marmer straalt in de inmiddels doorgebroken zon en we kunnen er nu al geen genoeg van krijgen. De werkelijk uitstekende pannenkoeken maken de lunch compleet.
Na de lunch splitst de groep zich op. Wij gaan samen met Petra en Muriel richting het rode fort. Op de weg naar het fort worden we er door Mamu diverse malen op gewezen dat er daarna toch echt even geshopt moet worden. Hij verteld er heel eerlijk bij dat hij de commissie die hij krijgt zodra hij een buitenlander de winkel binnen lokt erg goed kan gebruiken. Helaas voor hem zijn we nogal streng: het fort.

We denken er even doorheen te lopen… Geweldige muren, leuke binnenplaats, eekhoorntjes en kleine groene papagaaitjes: leuk, maar niet heel bijzonder. Tot we de eerste binnenplaats oplopen, goed verstopt achter een kleine doorgang in de muur. Het fort, gebouwd in 1565 en uitgebreid in 1658 is zowel als paleis, militair bolwerk en gevangenis gebruikt. Wat dat laatste betreft: de koning die opdracht gaf voor het bouwen van de Taj Mahal (een mausoleum voor zijn favoriete vrouw) werd hier door zijn zoon tot zijn dood gevangen gezet. Vanuit zijn raam kon hij de Taj wel zien maar het graf van zijn vrouw nooit meer bezoeken. Het fort is indrukwekkend: de ene na de andere binnenplaats in prachtig roodgekleurd zandsteen gecombineerd met wit marmer. De geplande drie kwartier loopt op tot ruim twee uur.
Als we buiten komen staan onze mannetjes al zenuwachtig te draaien en wordt het toch echt tijd dat we gaan shoppen. Aangezien we hier echt geen zin in hebben, overtuigen we Mamu van het feit dat een van ons ziek is (dit keer Karin, Harro was al aan de beurt) en we vragen hem ons naar het hotel te brengen. Hij kijkt heel zielig maar brengt ons wel snel en rechtstreeks naar het hotel.

Daar smeden we snode plannen voor morgen: zowel Muriel als Petra wil graag nog een paar dagen mee naar Alwar, een plaatsje dat wij als tussenstop hebben uitgekozen. Het lijkt het makkelijkst om de groep al morgen in Agra te verlaten en niet mee terug te gaan naar Delhi. Petra weet haar terugvlucht een dag te verzetten en dan kan het regelen beginnen. We vragen de manager van de manager van de manager van het mannetje achter de balie van het hotel of hij voor ons de prijs van een taxi kan achterhalen. Hij komt hier later op terug.
Inmiddels is het voor ons tijd om te gaan genieten van de zonsondergang bij de Taj Mahal, met een bootje op het water. Met onze riksja’s komen we tot aan de brug waar we het al eerder over hadden en daar staat alles muurvast. Na een kort overleg lijkt het de meest snelle optie een voettocht in ganzenpas over een voetpad op een spoorbrug te zijn. Aan de overkant van de brug ritselt Cees in no-time een riksja waar we met 5 man inkruipen. Deze brengt ons naar de plek waar we die ochtend ook al met Mamu geweest zijn. Een boottocht zit er niet meer in maar iedereen ‘haalt’ het avondlicht op de Taj.
Op dezelfde manier rijden en lopen we we ook weer terug naar onze riksja’s die ons weer naar het hotel zullen brengen. Mamu lacht het laatst: de hele groep wordt zonder pardon bij een souvenir shop gedumpt. Mamu krijgt zijn commissie en daarna mogen we dan toch naar het hotel.
‘s Avonds eten we in de open lucht. Hier is ook de helft van een bruiloft gaande en halverwege onze maaltijd komt met veel kabaal de bruidegom op weg naar zijn bruid voorbij. Op zijn witte paard natuurlijk…
Na het eten en deze lange dag duiken we vroeg ons mandje in: vroeg op morgen om de Taj bij zonsopgang te bezichtigen!