Deja vu treedt in: alweer zitten we keurig om 8 uur aan het ontbijt
en rijden we om half 9 weg. We worden er inmiddels een beetje
melig van en echt geloven in walvis doen we niet meer. Het was vannacht
erg mooi weer, maar 10 minuten na het opstaan begon het alweer te
betrekken. We doen ons best om positief te blijven, maar in ons hoofd
bedenken we al alternatieven.

We zijn dan ook bijna verrast als de trip gewoon door gaat! De wind
is gedraaid naar het noordwesten, waardoor we in het zuidoosten op zoek
kunnen naar zeebeestenn. Na de 2e keer de briefing (in veel slechter
Engels, maar door een net zo aardig meisje), worden we in een regenpak
en zwemvest gehesen en mogen we aan boord. Buitengaats botst het er
aardig op los en we zijn zo´n 3 kwartier bezig voor we iets zien. Ook
dan is het goed zoeken: de walvis (spermwhale) lijkt eerder op een
ronddrijvende boomstam tot hij adem haalt en zijn karakteristieke spuit
laat zien. Hij is met 50 meter wel verrassend dichtbij. We klotsen
aardig door elkaar en 1 van de deelnemers heeft duidelijk last van
zeeziekte. Het valt niet mee om iets te zien, laat staan forograferen,
dus het is even later puur geluk als Karin de staartvin van de duikende
walvis vol in beeld heeft. Eindelijk: gelukt!

Staartvin in beeld betekent wel dat de walvis zeker voor 3 kwartier
verdwenen is, omdat hij is begonnen aan een extra diepe duik, dus we
gaan op zoek naar andere beesten. Die zien we eerst in de vorm van
spotted dolphin en daarna in een enorme groep common dolphin. De
biologe die mee is verteld ons dat je het aantal dat je aan de
oppervlakte kunt zien minimaal moet verdrievoudigen. Als dat zo is zijn
er om ons heen minimaal 150 maar eerder 300 dolfijnen! We genieten ook
hier met volle teugen. Martijn maakt kleine filmpjes en Karin doet haar
best om te fotograferen. Dat laatste lukt nauwelijks (lage boot, veel
golven en mensen in de weg), dus uiteindelijk is het gewoon genieten.
En afkoelen: het regenpak van Karin is lek waardoor haar broek kletsnat
is en ze langzaam in een ijslollie verandert.

Ondanks dat moeten we al veel te snel terug. Op de weg terug hebben
we echter ook mazzel. We zien veel vliegende vissen, waarvan een aantal
op een paar meter van de boot. Ze schieten als zilver-blauwe strepen
voorbij. Ook zien we een schildpad en Karin ziet een Portugees
Oorslogsschip, een roze kwal, die er uitziet of hij een zeiltje op
heeft gezet. Erg giftig, erg mooi.

Na 3 uur zijn we – helemaal zout van het water – terug in de haven.
Afspoelen, droge kleren aan en opwarmen. We beginnen daarna maar met
lunch en koffie en even bijkomen. Na een uurtje rijden we naar Furnas,
het plaatsje waar we eergisteren ook al waren. Er schijnt een erg mooie
tuin te zijn en het weer wordt steeds beter. Bloemen fotograferen in de
zon?

Nou, weinig bloemen, maar wel schitterende planten en bomen. De
parkachtige tuin, die ongeveer 20 hectare groot is, bevat groen uit
alle werelddelen. We dwalen anderhalf uur in de inmiddels erg zonnige
omgeving rond. Midden in de tuin blijkt ook een natuurlijke warm-water
bron met water dat goed is voor je huid. Er wordt veel gezwommen, door
kurende mensen.

Als we uitgekeken zijn, maken we een laatste stop bij de Sete
Cidades, de twee vulkaanmeren die gisteren zo mistig waren. Nu liggen
ze er in de avondzon prachtig bij. Om deze geweldige dag af te sluiten,
eten we opnieuw in Ponta Delgada bij restaurant Jodao. Die kok nemen we
maar mee naar huis, lijkt ons zo. Terug in het hotel werken we de site
bij en nemen nog een wijntje!