We hebben wat onrustig geslapen, maar beter dan we hadden verwacht, met de herrie. Het is wel erg vroeg als de wekker gaat: half 7. We worden om kwart over 7 verwacht aan het ontbijt, dus na wat poedelen gaan we aan dek. Het is een grijze morgen, bijna zonder wind en op de grote schepen beweegt nog weinig. Tussen de jonks door bewegen kleine bootjes, met daarin (vooral) vrouwen die rotzooi opvissen uit het water, spulletjes verkopen (sommige bootjes zijn zo vol geladen als kleine supermarktjes!) of eten verkopen. Een van de bootjes rookt van het pannetje dat staat te pruttelen! Aan de rand liggen kleine vissersbootjes, een soort sampans, waarin hele families wonen, met vaders die met kleine bootjes uit vissen gaan.

Na het opnieuw voortreffelijke ontbijt (gelukkig niet te uitgebreid, op dit tijdstip) gaan de Duitse Dames van boord. We vertelde gisteren al over hun onvrede: vandaag is het niet beter. Ze hebben slecht geslapen en zijn opnieuw boos, omdat ze de drankrekening moeten betalen. Iedereen heeft een menu gekregen, met daarop de prijzen van de drankjes zodat iedereen vooraf een beslissing kon nemen over het al dan niet bestellen van iets. De dames vinden alleen dat de boot-eigenaar hun de door de organisatie beloofde korting moet geven en zijn niet bereid te wachten tot iemand dat aan wal kan regelen. De discussie strekt zich uit als wij een roeibootje ingaan om de besloten baai te bezoeken; later horen we dat ze geweigerd hebben te betalen. De kapitein van de bot vertelt dat dat van het salaris van iedereen aan boord afgaat. Het bedrag waar het over gaat? Zeven dollar…

Onze roeier roeit ons door een lage opening in de rotsen, naar een besloten baai erachter, waar geen motor gebruikt mag worden. Stilte, voor het eerst en het is er prachtig. We horen het roepen van de vogels weerkaatsen tegen de rotsen en iedereen geniet stilletjes van het uitzicht. Als we drie kwartier later weer door de rotsopening komen, gaat er een kleine zucht door iedereen heen: hallo generatoren en motoren, daar zijn we weer..

De boot vertrekt meteen als we aan boord zijn en de twee uur erna varen we door de Bai Tu Long Bay terug richting Halong City. Het is opnieuw prachtig, ondanks, of misschien juist wel dankzij de grijze lucht. De wereld bestaat uit 101 grijstinten en het is doodstil, op het pruttelen van de motor na. Iedereen zit stilletjes op het dek, in lekkere stoelen, te kijken hoe de wereld voorbij komt. Om half 11 krijgen we nog een ‘hapje’ te eten (het is goed dat we niet langer blijven: we zouden serieus dichtgroeien) en na het betalen van de rekening en het achterlaten van een dikke fooi, varen we het laatste uurtje naar de haven terug. Rustig wachten we tot we worden opgehaald door een klein bootje en op de hektiek op de kade wachten we opnieuw een half uurtje tot we een busje van Queen Travel voorbij zien komen.

Daarna rijden we in 3 1/2 uur terug naar Hanoi. Onderweg maken we – speciaal voor Karin – een extra plasstop. Jawel, het is weer eens zover: gelukkig is de onbekendere, oudere Amerikaanse heer die ook in het busje zit, erg blij. Hij bleek te bescheiden om het te vragen en bedankt Karin voor het ‘voorkomen van ongelukken’.

In Hanoi worden we keurig afgezet bij ‘ons’ hotel, waar we onmiddellijk een sleutel krijgen en de verzekering dat onze tassen zo gebracht worden. We krijgen een nog betere kamer dan de vorige keer: het bed is breder dan dat het lang is (en Martijn kan er languit in liggen!), de badkamer is nog mooier en er is een raam…. dat gelukkig uitkijkt op een blinde muur op 15 cm afstand! We horen nog steeds nauwelijks verkeer en het allerbeste: we horen de muziek van de gang niet! Eerst maar even douchen!

Als we zijn opgefrist, schone haren hebben en een klein stukje verslag online hebben gezet, besluiten we dat het etenstijd is. Na wat twijfelen gaan we terug naar ’69’, waar we de tweede avond in Hanoi gegeten hebben. En we gaan lekker helemaal los: gin en tonic voor Karin, ‘perfect manhattan’ (een cocktail) voor Martijn, wonton en kleine loempia’s vooraf, daarna gegrilde biefstuk met honing en sesam (Martijn) en kip met roerbakgroente en cashewnoten (Karin), plus roergebakken ‘Morning Glory’, dat vertaald wordt met ‘water-spinazie’. Vervolgens een mango-lassie (Karin) en een limoensap (Martijn) en toe een koffie (Martijn) en ‘black stripe’ (rum, honing en koffie, voor Karin). Wie zei dat een combi van Vietnamees en Westers niet lekker is?! We hebben echt heerlijk gegeten en naar plaatselijke maatstaven een onbehoorlijk fortuin uitgegeven… zo’n 15 euro totaal. Tevreden wandelen we tussen het getoeter door in een paar minuten naar ons hotel, om heerlijk te gaan slapen!