Lang zal hij leven, lang zal hij leven… hieperdepiep Hoera! Vandaag is Martijn jarig en hij zal het weten ook. Vanaf het moment dat zijn ogen opengaan ‘s ochtends krijgt hij de eerste cadeautjes (een kaart van Karst en een kookles over twee dagen in Hoi An, van Karin) en vanaf het moment dat de telefoon aangaat stromen de hele dag de sms-jes binnen. Het feestbeest kijkt er stiekem maar wat blij bij, dus missie geslaagd. Een dikke dank jullie wel aan iedereen in Nederland!

Met al dat gefeest vergeten we bijna te vertellen dat gisteravond toch ook erg leuk was. Als we een beetje bijgekomen zijn wandelen we het hotel uit en al dwalend komen we leuke winkeltjes, maar ook nog een straatmarkt tegen. En daar blijven we onze ogen uitkijken. Naast de stapels nepgeld, die je kan kopen om te offeren (…) liggen de geslachte kippen en naast de bakken met nog levende vis liggen de verse dragonfruits, een soort knal-roze-paarse mango’s, met ‘stekels’, met wit vruchtvlees vol kleine zwarte pitjes. Na voldoende dwalen komen we terecht bij Le Pub, een leuke bar, waar we een drankje doen en een broodje met knoflook eten. Aansluitend gaan we eten bij The Kangaroo, een simpele tent met Vietnamees en Westers eten. We nemen een soort fish & chips, met ‘frietjes’ met sesamzaadjes erop, erg lekker.

Als we naar buiten komen, komen we terecht op een soort en enorme nachtmarkt, zoals we die ook in Nederland wel kennen. Geen eten, alleen ‘spullen’ en duidelijk the place to be. Het is er erg druk, vooral met jongeren en er mogen geen auto’s of brommertjes komen! We lopen (bijna) de hele markt af, kopen nog een klein souvenirtje en krijgen de slappe lach met een meisje dat zich wezenloos schrikt van boomlange Martijn (ze komt ongeveer tot net onder zijn borst), zich omdraait en dan Karin ziet: nog zo’n eind! We kunnen er alledrie enorm om lachen. Met een grijns op ons gezicht lopen we naar het hotel. De straat oversteken is al bijna een makkie…Tukjestijd!

Vandaag ontbijten we om 8 uur en om half 9 zitten we klaar voor de taxi. Gisteravond hebben we de tickets gekregen en een taxi laten bestellen door de geweldige receptioniste. Het personeel hier is echt geweldig, net als het hotel zelf overigens. De taxi is keurig op tijd en na een laatste keer zwaaien rijden we in 45 minuten naar de luchthaven. We zijn natuurlijk veel te vroeg (een uurtje van te voren is hier ruim op tijd), maar daardoor heeft de zeer attente dame van Vietnam Airlines wel de gelegenheid om – na een blik op Martijn – te vragen of we misschien bij de nooduitgang willen ztten, voor beenruimte… Nou graag natuurlijk!

Na een uurtje vliegen zijn we in Danang en dat is echt een enorme verandering ten opzichte van Hanoi! Om te beginnen is het veel rustiger. Er zijn wel brommers, maar lang niet zo veel als in de hoofdstad en hoewel er zeker wordt getoeterd, is ook dat minder. Verder zijn de wegen echt VEEL beter, de huizen zijn schoner en beter onderhouden en de luchtkwaliteit is vele malen beter dan in Hanoi. Oh en het is veel, echt veel heter hier in het midden van Vietnam: 31 graden en klammig. Dat wordt even wennen!

Vanaf Danag pakken we een Airport taxi in ongeveer 40 minuten naar ons hotel in Hoi An, het Hoi An Pacific Hotel. De chauffeur zet ons keurig voor de deur af en een behulpzame doorman rent (letterlijk) naar buiten om onze tassen aan te pakken en de deur open te houden. We krijgen een uitstekende kamer op de vierde verdieping van het hotel, met een raam, uitzicht en stilte! Zelfs de airco is stil! We gooien onze spullen neer, pakken een zonnebril en petje, wat water en zijn klaar voor Hoi An! Het hotel verzorgt een aantal keer per dag gratis vervoer naar het stadje (op een paar kilometer afstand) en we weten het busje van 14 uur te pakken.

En Hoi An is meer dan schattig, we kunnen niet anders zeggen. Hoewel ontzettend toeristisch (we horen in 10 minuten meer Nederlands, Engels en Frans dan in de volledige tijd in Hanoi) is het niet voor niets een World Heritage Site. De huizen zijn prachtig, de straatjes schattig en auto-vrij (hoewel niet brommer-vrij), in alle bomen hangen lampionnen en het stikt er van de geweldige restaurantjes en barretjes. De bezienswaardigheden zijn kleinschalig; het shoppen is er groots.

Maar, belangrijke dingen eerst: een lang uitgestelde lunch! Gelukkig zit om de hoek van het parkeerplaatsje waar we uitgestapt zijn, een klein restaurantje met een grote reputatie. ‘The Mermaid’ is een van de oorspronkelijke toeristenrestaurantjes van de jaren ’90 van de vorige eeuw. Het is er nog steeds en – zo ontdekken we – het levert nog steeds heerlijk eten. We eten er lokale specialiteiten: ‘witte roos’, een soort vlees- of vishapje ingestoomd noedeldeeg, loempia’tjes met varkensvlees en cao lau, biefstuk, noedel, verse kruiden en groente in een bouillon. Heerlijk; een glaasje verse limoensap (of 2…) erbij en we zijn weer helemaal happy. Tijd voor dwalen.

Vandaag willen we nergens ‘in’; we willen gewoon de sfeer opsnuiven van het dorpje. Het ziet er echt geweldig uit; meer dan 800 pandjes zijn gerestaureerd en er wordt nog steeds gewerkt aan de verdere restauratie. Het dorpje heeft nog steeds de uitstraling van een paar eeuwen terug, als je de motortjes, de eindeloze rijen souvenirshops en electriciteitlijnen even wegdenkt natuurlijk… We wandelen voorbij oude huisjes, tempels, Chinese ‘assembly halls’ en heel veel schattige winkeltjes. Op driekwart van het dorpje (gezien vanaf ons startpunt) ligt de Japanse Brug, of zoals hij officieel heet de Lai Vien Kieu (de brug voor reizigers van ver weg), een door de Japanners in 1590 gemaakte, overdekte brug. De brug is mooi gerestaureerd; binnen staan beeldjes van apen aan de ene en honden aan de andere kant, waar zo te zien nog dagelijks wierrook wordt gebrand. Er is ook een mini-tempeltje, voor de ziel van het enorme monster dat door de bouw van de brug zou zijn gedood.

Als dat gewandel maakt dorstig; we drinken met gemak een liter water weg en gaan daarna op een leuk straatje, op een nog leuker terrasje, iets drinken. Terwijl we daar zitten zien we het Australische stel van de boot op Halong Bay voorbij komen! Ze blijken ook voor een aantal dagen in Hoi An en we praten enthousiast even bij. Vooral de vrouw is erg blij met Hoi An; Hanoi was haar iets te heftig. Als we uitgedronken en -gezeten zijn, wandelen we nog een tijdje door (winkeltjes in en uit) en aan het eind van de middag landen we op de stoep van een leuke kroeg, waar het happy hour net begint. En het is al niet heel duur… We drinken leker een paar borreltjes en gaan uiteindelijk twee straatjes verderop lekker eten.

Moe, maar voldaan, vertrekken we uiteindelijk met een taxi naar het hotel. Martijn weet vriendelijk maar beslist te voorkomen dat we worden afgezet en tevreden met onszelf, deze dag en Hoi An, rollen we ons bed in.