24 maart – Koken in Hoi An

24 maart – Koken in Hoi An

Aangekleed, schoongewassen en keurig op tijd staan we beneden, voor het busje van half 8 dat ons naar het centrum zal brengen. Alleen… er is geen busje. Dat ZEI onze gidse wel, maar ja, dat hadden we natuurlijk wel even moeten checken in het hotel. Afijn, niets aan te doen; we gaan wel lopen. Dus pakken we de benenwagen en wandelen in 30 minuten naar het juiste cafe in het centrum. Daar komen we echt volledig doorweekt aan; het blijkt vandaag nog heter dan de afgelopen dagen en zelfs om half 8 ‘s ochtends is het nauwelijks uit te houden. Dat wandelen was misschien wat over-ambitieus, maar gelukkig is er in het Hai Cafe schaduw en zijn er koele drankjes. We zijn ruim op tijd en wachten rustig op de andere deelnemers, voor we vertrekken voor onze halve dag Vietnamees koken!

We beginnen met een marktwandeling en dat is altijd een feest. Vis, vlees, groente, fruit en 1001 andere dingen worden op de markt verkocht en onze gidse vertelt over de producten die we tegen komen. Ze laat ons ruiken, kijken en voelen en voor we het weten is het drie kwartier later en wandelen we naar de boot die ons in een klein half uurtje naar de kookschool brengt. Dat blijkt een feestje: de rivier is nog steeds een belangrijke levensader voor Hoi An en de omliggende dorpjes, niet alleen vanwege de visvangst, maar ook vanwege het transport. We klikken er lustig op los en ook nu vliegt de tijd. De aankomst bij de kookschool ontlokt bij iedereen een zucht van bewondering: het is een prachtig open gebouw aan de rivier, met veel schitterende bloemen en planten, waaronder enorme banenbomen en palmen.

De groep mensen wordt over drie groepjes verdeeld en efficient door de kruidentuin geleid, met onder andere vietnamese mint, citroenbasilicum en citroengras. We mogen ruiken en proeven en leren welk kruid waarbij wordt gebruikt. Daarna is het handen wassen, schort aan en op een stoel voor een grote tafel zitten, waar we kijken hoe de chef alles voordoet. Zijn Engels is voortreffelijk, zijn uitleg heel helder en via een grote spiegel kunnen ook de mensen achteraan prima zien wat hij doet. 

Hij doet iedere keer een gerecht voor en daarna mogen we het zelf klaarmaken. Eerst maken we zelf vers rijstpapier (rice paper), de dunne velletjes waarmee loempia’s worden omwikkeld en waarmee (in iets dikkere vorm) noedels worden gemaakt. Het is nog een heel gedoe (op een katoenen lap, in de stoom van kokend water), maar bij een tweede poging heeft ook Karin een keurig dun, mooi rond velletje, dat aan de ene kant ‘droog’ is en aan de andere kant kleeft. Daar komen de ingredienten op, even rollen, snijden en voila een verse mini-loempia (op z’n engels: a fresh spring roll as opposed to a fried spring roll). Het tweede gerecht is een Hoi An pannenkoekje: deeg met vis (of iets anders natuurlijk), met een bosuitje en tauge en dan bakken aan twee kanten in vrij veel olie tot het knisperig is. Olie afgieten, droogdeppen, in een rijstepapiertje strak oprollen, dipje erbij en ook deze creatie is bij ons allebei behoorlijk geslaagd. De laatste actie is ook een specialiteit uit de regio: een stoofschoteltje met aubergine. Olie, water, kruiden, verse groenten, pruttelen, klaar! De grootste uitdaging is het maken van de decoratie. Martijn maakt een heel behoorlijke komkommerwaaier en tomaatroos, maar Karins creaties zijn vooral… vermoorde stukjes groente. Beetje jammer, maar we hebben er wel veel lol bij.

Daarna is het zelf-doen gedeelte voorbij, maar krijgen we nog twee door de chef klaargemaakte gerechten en maken we een keuze uit de verrukkelijke sapjes en drankjes. Een limoen-lassi, een red bridge breezer (nee, zonder drank, maar met sappen, grenadine en 7-up) en een lipton-tea-punch (ook zonder alcohol en opnieuw met een verrukkelijke combi van sappen en fris). Zo aan het water, in de schaduw, onder enorme ventilatoren en met een koud doekje in ons nek, zitten we rustig na te genieten, tot de boot ons terugbrengt naar het centrum. Martijn geeft Karin een dikke zoen: dit was een erg geslaagd cadeau!

In het dorp pakken we een taxi terug naar het hotel en daar ‘rennen’ we naar het zwembad. Dat is zo mogelijk nog lekkerder dan gisteren. We komen helemaal bij en blijven in het water tot we weer een beetje een acceptabele lichaamstemperatuur hebben. Daarna lezen we een boekje in de schaduw. Dat bruin worden gaat niet zo hard zo, maar we moeten er niet aan denken om net als de mensen aan de overkant van het zwembad in de zon te gaan liggen! Tegen half 4 zijn we er klaar mee en inmiddels heeft een stevig briesje de allerergste hitte meegenomen. We willen nog een klein beetje actie vandaag.

En het hotel blijkt gratis fietsen uit te lenen aan gasten. Nu is fietsen met Karin’s knie al jaren een ramp, maar we zijn toch wel benieuwd of we met voldoende pauzes niet een kilometer of 2 ver zouden kunnen komen. Karin maakt een proefrondje en treft een fiets met een heel lage weerstand. Een soort cross-trainer op een standje dat ze in de sportschool ook aankan, dus we besluiten het er op te wagen. Met twee fietsen vertrekken we richting het strand, want dat is onze uiteindelijk bestemming. We doen het heel rustig aan en stappen regelmatig af voor een foto of een minipauze. We komen langs een paar schattige rijstveldjes, langs mannen die hard werken aan rieten daken voor strandparasols, langs een prachtige stukje rivier. En het verkeer? Tja, het is even wennen natuurlijk: brommers die ‘spookrijden’, fietsen die ineens langsschieten, maar zo lang we alleen maar rechtdoor hoeven (en dat is op deze weg zo) gaat het eigenlijk prima. 

We sukkelen de paar kilometer naar het strand, waar we uitkijken over zee naar de eilandjes een paar kilometer verderop en ons verbazen over een aantal knalrode mensen die in de zon liggen. Die gaan pijn krijgen… De souvenir-verkoopsters weten ons snel te vinden, maar laten ons ook snel weer met rust als blijkt dat we niet geinteresseerd zijn. We schieten wat plaatjes en sukkelen daarna op ons gemakje terug. Bij de rivier vinden we een schattig tentje waar we een drankje doen met uitzicht op de eendjes, de witte reigers en een knalblauw-met-oranje ijsvogeltje.

Bij het hotel aangekomen besluiten we ook het stukje naar het dorp te fietsen, op hetzelfde rustige tempo. Het verkeer is nu een iets grotere uitdaging, want de scholen zijn net uitgegaan. We moeten bovendien een aantal keer links- en rechtsafslaan. We worstelen ons door het verkeer en doordat het allemaal niet hard gaat en we het motto ‘niet stilstaan’ ook hier toepassen, gaat het allemaal prima, al vergt ook deze actie stalen zenuwen. In het dorpje fietsen we eerst de brug over naar een zaakje met uitzicht over het dorpje, maar uiteindelijk gaan we in het dorpje bij de Italiaan eten. Zoals Martijn zegt: het eten is heerlijk, maar even geen loempia’s is ook lekker!

Bij het restaurantje er tegenover sluiten we de dag af met een geweldig chocolade toetje: Karin een brownie en Martijn een chocolademousse. Het smaakt prima, dus we vergeven ze van harte het bedorven sapje dat Karin nog net weet te ontwijken (door de lucht ervan). We krijgen veel verontschuldigingen en een aanbod voor een gratis vervanging, maar Karin hoeft even niet meer. Morgen weer sapjes. Nu eerst terug naar het hotel en slapen is wat we gaan doen. Na een pijnstiller voor Karin, want fietsen blijft voorlopig iets dat alleen in bijzondere omstandigheden de moeite en pijn waard is! Maar; het was het ook inderdaad waard en na het bestellen van een taxi voor morgen, vallen we tevreden in slaap.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.