25 maart – naar HCMC / Saigon

25 maart – naar HCMC / Saigon

Uitslapen verleer je. Althans dat zou je bijna denken als we vanochtend heerlijk lang kunnen blijven liggen, maar rond 7 uur wakker zijn. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat we zo vroeg zijn gaan slapen. Hoe dan ook: we staan op tijd op en om half 9 zitten we uiteindelijk aan het ontbijt. Het is grijs vandaag en tijdens het ontbijt gaat het ineens steeds harder waaien. Haastig worden alle buiten-tafels afgeruimd en worden de ramen en deuren dicht gedaan en jawel, als we op de kamer zijn begint het te regenen. Niet heel heftig en het duurt niet heel lang. Het koelt er bovendien ook maar een klein beetje van af. Volgens ons wordt het hier niet kouder dan een graadje of 25, het hele jaar door.

Vandaag vertrekken we naar Ho Chi Minh City, of Saigon zoals het eigenlijk nog steeds genoemd wordt. We hebben om half 12 een taxi besteld en tot die tijd doen we rustig aan. Beetje lezen, verslag bijwerken, mailtjes beantwoorden en algemeen rommelen, voor we straks het zintuigelijk geweld van HCMC induiken. We zijn benieuwd!

We staan om kwart over 11 beneden en als we zijn uitgecheckt staat de auto voor de deur. De chauffeur spreekt maar een paar woorden Engels, maar is erg vriendelijk en brengt ons vliegensvlug en veilig naar de luchthaven. Daar checken we in en wandelen wat door de kleine wachtruimte langs wat winkeltjes, voor we om half 2 uiteindelijk inchecken en in een uurtje naar HCMC vliegen. De vlucht gaat snel, al hobbelt het behoorlijk. Als we landen horen we dat het 36 graden is en vochtig en zodra we 1 voet buiten het vliegtuig zetten weten we dat dat niet overdreven is. Als een soort klamme deken valt de hitte over ons heen. Dat wordt even wennen… De tassen zijn gelukkig ook goed mee gekomen en net voorbij de bagageband regelen we een taxi naar het duidelijk wat onbekende hotel. Gelukkig heeft Karin een adres opgeschreven en liggen we bijna op het kaartje in ‘Hoedjes’ (de LP), dus met wat handen en voeten maken we duidelijk waar we heen moeten: aha, vlak bij de centrale markt! Hop in de taxi en het verkeer van HCMC te lijf. Laten we het zo zeggen: we zijn blij dat WIJ niet hoeven te rijden! Als er in Hanoi al veel brommers waren; hier is het helemaal niet te overzien. We hebben gelezen dat er ongeveer 8 miljoen inwoners zijn, waarvan er 4 miljoen een brommertje hebben. En als je de straat wilt oversteken, heb je het gevoel dat je ze ALLEMAAL tegelijk tegenkomt!

De taxi brengt ons keurig naar het Lavender Hotel, dat een prima hotelletje schuin tegenover de belangrijkste markt blijkt te zijn. We krijgen een stille kamer (wat volgens ons een hele prestatie is in deze stad) en we beginnen met de airco aan te gooien. Lieve help, wat is het heet. Toch willen we ons niet laten tegenhouden door wat graadjes meer, dus spullen opzij, water, ‘Hoedjes’ en camera mee en op pad!

Eerst koffie en dan pinnen is het plan en na twee straten komt daar het door Karin aangedragen ‘shoppen’ bij. Waar Hoi An iets TE toeristisch was, roepen de boetiekjes van Saigon om geld uitgeven. Maar eerst koffie, bij Highland’s, waar de koffie goed is zoals we ook al in Hanoi merkten. We drinken een verrukkelijke ijs-cappucino en gaan dan op zoek naar een pinautomaat… die Martijn’s pas weigert. Net als de volgende automaat, en de volgende, en de volgende… We begrijpen er helemaal niets meer van en aangezien we alleen een pas bij ons hebben (in deze steden hebben we zo min mogelijk bij ons) gaan we eerst naar het hotel terug om meer passen te halen. Maar: ook Karin’s pas wordt in dezelfde automaten geweigerd. Uiteindelijk lopen we een bank binnen. Daar probeer Martijn zijn creditcard en zelfs die wordt geweigerd. Nu worden we wat zenuwachtig: wat is dit voor onzin?! De vriendelijke dame zegt dat we ook geld mogen wisselen (en we hebben genoeg euro’s en dollars bij ons), maar dat we misschien nog even de Citibank moeten proberen. En daar gaat ineens het licht aan: we kunnen bij een groot aantal banken gewoon niet pinnen met onze maestro-pas! Nu we goed naar het logo kijken, zien we dat het mastercard, of visa moet zijn. Nou, gelukkig hebben we die ook en enorm opgelucht en een miljoen rijker (ja geweldig die koers) lopen we de bank uit.

Inmiddels is er wel wat tijd voorbij, dus we gaan maar op zoek naar het restaurant waar we willen eten. Dat blijkt verplaatst naar een locatie dichter bij ons hotel (heh, vervelend), maar is net zo leuk als beloofd. Het is echt ENORM; we denken dat er een paar honderd mensen binnen zijn (nee, dat is niet overdreven, maar eerder een voorzichtige schatting) en een legertje personeel dat zeer efficient in de bediening is. De tent heeft minstens de helft van de tafels in de open lucht staan en de keuken bestaat uit eindeloos veel kleine mini-keukentjes zoals je die ook op straat ziet. Op die manier kan je dus een ‘street-food’ ervaring opdoen, maar dan zonder de gezondheidsrisico’s. Het eten blijkt verrukkelijk (Karin kipspiesjes en rijst; Martijn noedels met krab) en met een drankje erbij onder de reusachtige ventilatoren waarlangs water gesproeid wordt, zit het prima.

Als we uitgegeten zijn wandelen we terug naar het hotel waarbij we langs de markt komen. Daar zijn tot onze verrassing allemaal eettentjes en marktkraampjes uit de grond geschoten. Het blijkt een leuke mix van van alles en nog wat en zo komt Karin toch nog een beetje aan haar shop-trekken. Het levert nog een leuk souvenirtje op, voor een prima prijs, doordat twee andere toeristes voor ons erg aggressief onderhandelen. We wachten rustig af, glimlachen begripvol naar de verkoopster, die ons prompt de spullen voor de helft van de prijs geeft ‘because you’re so gentle’. Met een glimlach wandelen we uiteindelijk naar het hotel waar we op tijd ons mandje ingaan!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.