Geen wekker, het is tenslotte vakantie, maar Karin is om half 8 toch echt klaar wakker. Harro niet natuurlijk, dus Karin wurmt zich stilletjes in haar kleren, grijpt de laptop mee en gaat in de ‘lobby’ (de open ruimte die uitkijkt op de straat) het verslag zitten bijwerken. Als het kwart voor 9 is, is het op: Harro wordt ongenadig uit zijn bed geklopt. Grummelend over onrechtvaardigheid stort hij zichzelf onder de douche en om 9 uur zitten we aan het zelfde simpele, maar lekker ontbijtje als gisteren.

Vandaag willen we iets van de omgeving zien hebben we besloten en we hebben onze zinnen gezet op een boottochtje naar de Pak Ou grotten, ongeveer 30 kilometer verderop. Uitgerust, met voldoende water, koekjes en dropjes bij ons wandelen we naar de waterkant. Voor 250.000 Kip (zeg maar 25 euro, na afdingen) kunnen we een hele boot afhuren om ons de hele middag mee te nemen. Geen probleem, gaan we… zeg zei je nu middag? Het blijkt dat de heren ‘s ochtends een duur stempeltje moeten halen om de tocht te maken en daar niet op zitten te wachten. Het MAG natuurlijk wel, maar daar wordt het tochtje meteen twee keer zo duur van. Dat vinden we toch een beetje te gek, dus we spreken af dat we rond 13 uur terug zijn voor de bootocht. De bootjeseigenaar zegt dat er iemand op ons zal wachten, dus tot straks dan maar.

Tja en wat gaan wij nu doen? We kiezen voor het Koninklijk Paleis, eigenlijk toch wel een ‘must-see’ in Luang Prabang. In 1975 werd de Koninklijke familie afgezet door de communistische regering en verbannen naar een van de meest afgelegen provincies waar ze, de een na de ander, stierven door ondervoeding en slechte zorg. Het paleis dat te bezichtigen is stamt uit 1904 en werd aan de oever van de Mekong gebouwd zodat bezoekers via boot konden worden ontvangen en vertrekken. Het is een vrij eenvoudige gebouw, met voorwerpen die voornamelijk uit de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw stammen. De troonzaal is een uitzondering, net als de volkomen over de tempel die op de paleisgronden te vinden is. Rode verf, gouden verf en eindeloos veel gekleurde steentjes. Tja… echt mooi vinden we het niet, maar het is wel indrukwekkend!

Na het paleis zijn we dirngend toe aan iets te drinken en we wandelen naar Tamarind, de plaats waar we gisteren lunchten. Daar treffen we heerlijk verfrissende sapjes.. en helaas een kolonie enorm venijnige muggen. Na de drankjes kiezen we het hazenpad: het was lunchtijd voor ons, niet voor de plaatselijk prikkers en stekers!
Een cafe een stukje verderop ziet er beter uit: we eten een vers plaatselijk broodje, met alles behalve plaatselijke ham (H) en kaas (K). Kopje koffie, potje thee en we kunnen er weer even tegen. Da’s maar goed ook want inmiddesl is het een uur en tijd voor ons boottochtje!
Aan de over van de Mekong wacht inderdaad een jongeman op ons, die enthousiast op ons af komt rennen. Hij heeft op ons gewacht: gaan we nog mee? En ach, hoe kunnen we weigeren? We lopen achter hem aan de trappen af naar het water en op zijn smalle maar lange bootje krijgen we keurig twee stoeltjes met kussentje en voor we het weten zijn we onderweg. Op de Mekong naar het noorden! En alsof de klank nog niet avontuurlijk genoeg is: de omgeving is echt spectaculair! De oevers zijn groen van alle soorten bomen en struiken en op de bergen en heuvels strekt een ondoordringbaar groen tapijt zich uit.

De Mekong is een behoorlijk snel stromende rivier met veel zandbanken en rotsblokken die, al naar gelang de waterstand die per seizoen enorm kan varieren, boven het water uitsteken. Onze bootchauf heeft het duidelijk al vaker gedaan en zigzagt rustig stroomopwaarts richting de grotten. Eerste stop is al na een minuut of 5 om alsnog een stempeltje op te halen en 10 minuten verder volgt de volgende stop waar we vriendelijk worden verzocht om de reis even af te tikken: Meneer moet namelijk nog even tanken. 20 liter diesel rijker en 300000 geslachte Kippen armer gaan we nu definitiief op weg naar Pak Ou.

Het weer is heerlijk en het briesje van het varen zorgt er voor dat het op de boot prima uit te houden is. We klikken zoveel foto’s dat meneer de kapitein regelmatig het idee moet hebben gehad dat zijn motor een vreemd tikkend geluid van zich gaf. Onderweg zien we allerlei mensen aan het werk, vissers in bootjes en aan de kant, veel mensen die bezig zijn om gewassen aan te planten langs de nu droge oevers van de rivier. Kinderen en ook volwassenen zwaaien vriendellijk naar weer een schuit met die rare toeristen.Beoogde reistijd voor de heenweg is 2 uur, en na ongeveer anderhalf uur komen we aan op een tussenstop: We stoppen bij een klein dorpje waar de lokale bevolking drank stookt uit rijst. We staan koud aan land of we moeten het spul al proberen: De eerste slok is een of ander rood vruchtengoedje wat nog wel weg te krijgen is, de tweede lading is een enigzins doorzichtig spulletje wat in ieder geval door H met een wat kritische blik wordt ontvangen. We kunnen er kort over zijn: K tikt het spul weg en vindt het wel aardig, H zou het liever in zijn camping brandertje verstoken: tranen, gehoest, geproest en een licht gekreukt ego bij H zijn het gevolg. Gelukkig verkopen ze ook zelfgewoven lapjes en shawls, dus we proberen onze een dag eerder opgefriste afdingkunsten nog wat uit. 20 minuten later en wederom een doek rijker vertrekken we voor het laatste stukkie richting de grotten.

Als we bij de grotten aankomen ligt de bamboe pier stampvol, zodat onze kapitein ergens aan de zijkant moet aanleggen en wij een behoorlijke hoeveelheid trappen op en af mogen klauteren naar de twee grotten. De eerste grot is onverlicht en staat zoals beloofd vol met allerlei Buddha beeldjes, varierend van 2 cm tot 2 meter hoog. (vriendelijke breifjes aan de muur attenderen er op dat de export van buddha beeldjes uit Laos verboden is en zwaar wordt bestraft). 10 minuten verder lopen staan we in de nog imposantere lage grotten, waar nog veel meer beeldjes staan. Helaas heeft hier een groep franse toeristen het idee opgevat dat het hier Frans gondgebied betreft en gedragen zich behoorlijk asociaal. Licht cynische opmerkingen in diverse talen van onze kant hebben werkelijk geen enkele invloed, dus na een minuut of 10 en een aantal mooie foto’s verder wandelen we weer richting onze schuit.

Stroomafwaarts gaat het allemaal wat harder: in een uurtje tijd scheuren we terug naar Luang Prabang, maar onderweg worden we wel getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Door de vele bergen en de jungle op de achtergrond levert dit prachtige beelden op en we klikken ons weer helemaal suf.

Terug in LP besluiten we dat we weer dringend toe zijn aan een glas wijn, en landen we bij dezelfde wijnbar waar we een dag eerder ook al zaten. Hierna wandelen we richting de cocunut garden: Een laotiaans restaurant waar we ons tegoed doen aan mini loempiaatjes, gestoomde groente, gegrile kipspiesjes en sticky rice. We sluiten de avond af in ons hotel waar we het verslag bijwerken. Morgen gaan we olifantjes pesten!