Dat was een prima nachtje slaap en ruim voor de wekker gaat is Karin klaarwakker en duikt onder de dcouhe door. Daarna wacht ze (met boek) geduldig tot de wekker om 8 uur gaat en ook Harro gapend onder de douche gaat. Als we allebei schoon en aangekleed zijn wandelen we naar de over van de riveir, waar we het beste uitzicht in tijden hebben. Met een prima ontbijtje en een kopje koffie / thee genieten we van de rivier, de bergen en de werkbuffels die voorbij komen. We kunnen het niet vaak genoeg zegggen: wat is het toch een mooi land!

Na het ontbijt beginnen we aan onze regelochtend: we leveren was in. geven spullen af voor de kluis en gaan op zoek naar lekkere koffie en een printer en scanner zodat Harro wat hoognodig administratief werk kan verrichten. Het duurt allemaal even: scanners zijn zeker niet makkelijk te vinden en als je ze dan gevonden hebt duurt het natuurlijk ook allemaal even. Karin werkt uiteindelijk in het hotel de site bij en Harro komt eind van de ochtend terug met een USB-stick met de noodzakelijke spullen. Nog even mailen en we kunnen beginnen aan het vakantiedeel van vandaag! 🙂

Als echte ondekkingsreizigers willen we natuurlijk eerst iets van onze omgeving zien, dus ondanks dat het bijna 12 uur is en behoorlijk heet, beginnen we met een verkenning van de omgeving. Voor 4.000 de man (zeg maar 40 cent) mogen we de brug over wandelen en aan de overkant merken we niets van het fout-toeristische karakter van een deel van Vang Vieng. We wandelen over onverharde weggetjes, langs kleine winkeltjes, huisjes van riet of staan, langs een school (waar net allemaal kindjes in uniform uit komen) en langs boerderijtjes met kippen (de levende sooort), kuikens, honden, koeien en rijstveldjes. We zigzaggen wat heen en weer en als we aan de rand van het dorp komen willen we omkeren. Iets verderop lokt een uitzichtje, dus doen we toch nog 20 stappen verder en lopen daarmee tegen een bordje op waar in matig (zeg maar beroerd) Engels wordt uitgelegd dat een stukje verderop een grot bezocht kan worden. Tja en dan zeg je geen nee natuurlijk.

Tussen de rijstvelden door, langs struiken vol met bloemen, klauteren we door het prachtige landschap. Toegegeven, het is behoorlijk heet, maar het voelt ook wel als een avontuur. Bij de rotsen in de buurt staat een man en bij hem mogen we een kaartje kopen, vooor 10.000 Kip (iets minder dan een euro). Een klein jongetje holt achter ons aan zodra we doorlopen en blijkt onze gids. Op het paadje stikt het weer eens van de vlinders (zwart, groen, oranje, geel, wit, klein, groot, gestippeld of egaal, het kan niet op!) en we lopen tussen het groen door. Aangekomen bij de rots moeten we klauteren. Het zweet druipt in straaltjes van ons af en na een tijdje houden Karin en haar knie het voor gezien: dit is iets te gortig. Harro stuitert dapper door en vindt bovenin een kleine maar mooie grot waar mensen tijdens de bombardementen in de oorlog zich schuil hebben gehouden. Bezoekers hebben modderhandjes op de rotswanden achter gelaten. Aan het einde van de grot staat een klein Buddhabeeldje en er hangen overal stalagtieten. Onderweg naar beneden vist hij Karin weer op en we laten een fooitje achter bij het jongetje.

Gelukkig hebben we gedacht aan wat water en als we ongeveer een liter van het spul hebben weggeklokt wandelen we, via de oever van de Nam Song en twee kleine bamboo bruggetjes naar het andere eind van het dorpje terug. Daar vinden we een perfect gelegen cafe’tje, met kleine bamboo huisjes aan het water. We pikken een ‘huisje’ in en bestellen een drankje, dat lijkt te verdampen in onsze keel. He, he, effe bijkomen.
Als we zijn opgedroogd lopen we het dorpje in voor een late lunch. Bij de Luang Prabang Bakery, waar we gisteren ook aten, eten we een prima belegd broodje en drinken we nog maar eens iets, deze keer een heerlijke, verse limoensap.

Tja en dan moeten we er toch echt aan geloven. Het is tijd voor Tubing: het jezelf op de opgeblazen binnenband van een trekker de rivier af laten zakken. Het klinkt ongelooflijk relaxed, maar we hebben ergens het angstige vermoeden dat de rust wel eens zou kunnen tegenvallen. We huren een band en laten ons door een jumbo met 2 Franse dames, een Franse kerel en een Amerikaan naar het startpunt brengen. Daar trekken we snel onze kleren uit en laten ons op de band zakken. Heerlijk, verkoeling!
Tot zover niets mis mee, ware het niet dat werkelijk nog geen 50 meter na het startpunt van het parcours de eerste bar is gebouwd. Stampende herrie knalt uit de speakers en een enorme groep haldronken toeristen staat zich te vergapen aan mede-toeristen die zich van slingerende touwen, van hoge torens en van glijbanen in het water laten vallen. We drijven werkelijk met open mond voorbij in onze band. En daarna langs de volgende tent. En de volgende. De eerste 500 meter zitten er alleen maar kroegen langs de kant: de een nog fouter dan de andere. Daarna worden de kroegen rustiger, neemt de herrie af en zijn er stukken waar je van de omgeving kunt genieten. Na een kilometer is er geen kroeg meer te bekennen en zijn we bijna de enige tubers die daadwerkelijk nog in het water liggen. Niet verwonderlijk: de Franse dames uit de jumbo hebben het water niet gehaald; de heren uit de jumbo hadden niet eens een tube bij zich!
We drinken wat bij een tentje dat vooral door locals bezocht wordt en als daar onverwacht toch foute Russische toeristen landen laten we ons snel weer in het water zakken. Daarna genieten we van de prachtige omgeving. Ok, het wordt wat fris na een tijdje (de zon verdwijnt op dit stuk van de rivier door de rotsen al rond kwart over 3), maar het blijft erg leuk en relaxed om te doen. Je hoeft eigenlijk niet te peddelen: de rivier stroom toch wel en er is tijd genoeg om te genieten van de omgeving en het lukt ons zelfs om een heel klein filmpje te maken, de camera zorgvuldig boven water houdend, nadat we hem uit onze nieuwe aanwinst hebben gevist: een keurig en spotgoedkoop waterdicht tasje.

Uiteindelijk lukt het ons. Jawel, wij zijn die zeldzame toeristen waar af en toe fluisterend maar in hoofdletters over gesproken wordt: Zij Die Het Parcours Afmaken. Ongeveer twee uur nadat we gestart zijn drijven we Vang Vieng binnen. We klauteren aan land, drogen ons af en trekken wat kleren aan, om vervolgens de band af te leveren, de borgsom terug te krijgen en tevreden naar het hotel te klotsen. Douchen, opwarmen (ja, dat klinkt belachelijk als het buiten 27 graden is, maar een paar uur in koel water zorgt zelfs bij Karin voor kippenvel) en droge kleren aan trekken voelt heerlijk en tevreden wandelen we daarna naar Mullberry Organic Cafe, een prima eettentje net buiten de herriezone. Vang Vieng kan echt leuk zijn: je moet alleen even zoeken. Na een heerlijke hap eten wandelen we terug naar het hotel waar we aan de oever van de Nam Song genieten van een lekkere borrel. Prima dagje!