Om acht uur staan we op en genieten van weer een prima ontbijt op ons favoriete stekkie in Vang Vieng: ons hotel terras. De planning is dat we vandaag om 09:30 worden opgehaald en naar het busstation worden gebracht, waar we weer drie uur mogen genieten van Harro’s lievelingsbezigheid: busreizen. Gelukkig is de tocht van Vang Vieng naar Vientiane maar 3 uur en hebben we de meeste bergen en daarmee kronkelige weggetjes achter ons gelaten, desalniettemin gaat er voor de zekerheid maar weer een reistablet in…
Ruim voor half tien staan we bepakt en bezakt voor het hotel klaar om opgepikt te worden. Ruim na half tien staan we daar nog steeds en beginnen we ons af te vragen of het wel helemaal goed gaat. Gelukkig staat er al 10 minuten lang een tuktuk chauffeur naar ons te grijnzen en geduldig als we zijn nemen wij het besluit om dan maar zelf te zorgen voor vervoer naar het busstation. 10 minuten later komen we aan op het busstation waar we eerder ook zijn gearriveerd om er daar achter te komen dat we niet bij het juiste busstation staan… Dit is duidelijk een gevalletje van OEI, een Ongewenst Eigen Initiatiefje. Gelukkig helpt de man achter de balie ons en belt het andere busstation om aan te geven dat wij ietwat fout zijn geland. Hij weet ons te melden dat we zo worden opgepikt en dat het helemaal goed komt.
Afijn, om kwart over 10, ruim een kwartier na vertrektijd van de bus, staan we er nog steeds en gebeurt er weinig. Ook de beste man achter de balie wordt wat zenuwachtig en waagt er nog een belletje aan. Ook dit keer krijgen we te horen dat het helemaal goed gaat komen en dat we zo worden opgepikt. Uiteindelijk verschijnt er om half elf een grote oranje bus vol met backpackers die worden uitgeladen en waar wij mogen instappen en dan staan we rond kwart voor elf dan eindelijk op het goede busstation, bij de juiste bus tussen allerlei andere mensen die ook niet echt op tijd zijn. Snel worden onze tassen in de bus gepropt en mogen we in dde ondertussen stampvolle bus instappen. Plekken naast elkaar zijn er niet meer, maar gelukkig zijn we niet de allerlaatste: die mag namelijk op een plastic stoeltje in het gangpad…
De reis verloopt prima, Karin leest wat want de naast haar zittende Noorse jongen ligt alleen maar te ronken en Harro kletst wat bij met zijn Nieuw Zeelandse buurman die met zijn ouders van dik in de 70 een tripje door Laos en Cambodja aan het maken is. Met een enkele korte stop landen we uiteindelijk iets na twee uur op het busstation van Vientiane, de hoofdstad van Laos. Met zijn 260.000 inwoners is het meer het hoofddorp, maar dat terzijde.
In tegenstelling wat je zou verwachten liggen busstations in Laos zo ver mogelijk buiten de stad. Het waarom is ons echt een raadsel, maar schijnbaar heeft er ooit een of ander licht bedacht dat dat wel zo handig is. Na dik drie uur rijden staan we dus in de middle of nowhere en staan er natuurlijk allerlei tuktukjes klaar om ons tegen een geringe vergoeding verder de stad in te brengen. We landen samen met een brits stel in een erg klein tuktukje, die duidelijk niet is gebouwd op 4 naar verhouding erg grote westerlingen met grote bagage: Onze twee medereizigers hangen elk met een been buiten de tuktuk die ook nog eens behoorlijk achterover hangt. Het wordt pas echt leuk als we dan uiteindelijk gaan rijden: Het ding is werkelijk niet op gang te krijgen, en elke keer dat de chauffeur optrekt in zijn eerste versnelling komt het voorwiel van het ding los van de grond… Gelukkig gaat het verkeer in Laos dusdanig traag dat ons tempo niet echt opvalt.
Na een klein kwartiertje worden we in de buurt van ons hotel gedropt en na 5 minuten lopen staan we er onverwachts pal voor (het bordje was heeeel klein, serieus!). We krijgen een eenvoudige maar keurige kamer en nadat we ons kort hebben opgefrist gaan we de stad in om een kop koffie te scoren. De stad barst van de cafe’s en op kruipafstand vinden we de scandinavian bakery, met prima koffie, sapjes, taarten, koeken en broodjes en niet te vergeten: wifi voor de ware nieuwsjunkies onder ons (beter: de ware nieuwsjunkie).
Na een heerlijk bakkie koffie gaan we dan op stap om een beetje wat van de stad te zien. Als eerste lopen we richting het presidentiele paleis, waar we op een voor ons bekend fenomeen stuiten: Wie eerdere reisverslagen heeft gelezen weet dat wij met enige regelmaat door het staatshoofd van het land wat we bezoeken worden begroet. Bij onze aankomst in Bangkok werden we ook al twee keer door de koning bezocht: eerst kwam hij even kijken wat we van de shopping mall vonden en daarna kwam hij op de weg naar het vliegveld even afscheid nemen. Wel zo vriendelijk dachten we. In vientiane worden we dan bij het paleis begroet door El Presidente himself! Terwijl het wat bezoek uitlaat komt hij even kort bij ons langs om te kijken of alles goed gaat. Toch vriendelijk van zo’n man, die met gemiddeld 88% van de stemmen tijdens de verkiezingen van de afgelopen 20 jaar erg geliefd is onder de bevolking. We schieten snel wat plaatjes en gaan dan verder.
Langs de oever van de mekong wordt driftig gebouwd, en van de daar volgens de lonely planet aanwezige tentjes is weinig meer te zien. Wel staat er een enorm standbeeld van een voor ons onbekende held en lopen er veel mensen, toeristen en locals, rond het beeld en bidden. Met name de lading in het oranje geklede monniken vormen een prima foto onderwerp dus we klikken er weer lustig op los (tot zover rond de 13-1400 foto’s, dus we doen rustig aan).
Hierna is het tijd voor de broodnodige gin-tonics, niet dat ze lekker zijn, maar kinine schijnt erg goed tegen muggen & malaria te zijn en zonder gin is dat spul ook niet weg te krijgen. We landen uiteindelijk in een grote bar op de vierde verdieping van een gebouw aan de Mekong. De zonsondergang is niet heel spectaculair, maar de gin-tonics en het knoflookbrood gaan er in als pap.
Na een uurtje vertrekken we naar de sticky-fingers: Duidelijk een expat-kroeg, maar volgens de verhalen met prima eten en fijne cocktails. We beginnen met wat margarita’s (ook niet heel lekker, maar zit limoensap in, dat zijn vitamientjes…) en wat brood met hummus. Bij een tweede margarita voor Karin en een biertje voor Harro (zitten vezels in, ook belangrijk) arriveert ons hoofdgerecht: een Hamburger met frietjes voor K en een pasta voor H. Het eten is inderdaad heerlijk en uiteindelijk blijven we nog een paar biertjes hangen en sluiten de dag met een gepast goed gevoel af. Als de locale expats besluiten dat samen zingen een passende afsluiting van de dag is (ooit Wonderwall van Oasis 8 stemmig vals horen zingen?) rekenen we af en gaan er vandoor. We hebben het ongelooflijke tijdstip van kwart over 10 gehaald. Wat wil een mens nog meer.. 😉