Vientiane heeft een grote hoeveelheid prima restaurants, maar vandaag zijn er erg veel dicht valt ons op. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat het 450 jarig bestaan van de stad wordt gevierd, of met het feit dat er de 21ste (met volle maan) een soort kaarslichtt-ere-dienst wordt gehouden in de tempels en op / bj rivieren. Of misschien is zaterdag gewoon de dag dat er veel dicht is. Hoe dan ook: na een aantal vergeefse pogingen eten we opnieuw bij Sticky Fingers en dat is niet bepaald een straf. Karin eet fish & chips en dat was zelden zo lekker. Harro eet sate en ook hij eet zijn vingers er bijna bij op. We drinken nog wat en als we uiteindelijk in het hotel aankomen is het kwart over 7 zoals gepland. Om half 8 worden we opgehaald is ons beloofd, dus we halen onze tassen op en planten onszelf op een bankje.

Daar zitten we om kwart voor 8 nog en hoewel we onszelf vertellen dat het in Vang Vieng ook niet heel vlot ging, zijn we toch te West-Europees om het maar gewoon te laten gebeuren. Karin vraagt de jongen van de receptie om even te bellen met de busmaatschappij en dat geeft in ieder geval het bericht dat ze ons niet vergeten zijn, dat er nu wat andere mensen worden opgehaald en dat ze daarna hier komen. Hij glimlacht er bij en voegt er geruststellend aan toe dat het maar 20 minuten rijden is naar het busstation, dus dat we de bus van half 9 zeker gaan halen.

Om 8 beginnen we daar aan te twijfelen. Deze keer vragen we de jongen het nummer van Khiritravel te bellen. De man aan de andere kant beloofd het uit te zoeken en belt even later terug met hetzelfde bericht: ze komen ons echt halen, niet ongerust worden. Makkelijker gezegd dat gedaan en om kwart over 8 hebben we ons neergelegd bij het feit dat we nog een nachtje in stikdruk en volledig uitverlocht Vientiane moeten doorbrengen. Dat wordt een duur hotel! Maar goed: we besluiten tot 9 uur te wachten, want je weet nooit.

Het wordt half 9 en als Harro om 10 over half 9 (10 minuten na de geplande vertrektijd van de bus) besluit nog een keer te bellen met de man van Khiri stopt er eindelijk een jumbo voor de deur. Of we willen opschieten: we moeten naar het busstation. We zijn er inmiddels lacherig onder en komen in de jumbo met een nerveuze Duitser die ook een nachtbus naar Pakse wil halen en een Laotiaanse vrouw met veel bagage die naar ons lacht. Ook nerveus. Een hotel even verderop stappen op hun dooie akkertje 2 Chinezen in en daarna gaat het – zo vol gas als mogelijk – naar het busstation. Onderweg zien we voor het eerst tekenen van de festiviteiten: veel politie op de been, afgezette straten en files! Ja, echt waar, wij wisten ook niet dat het hier kan (in ieder geval eens in de 450 jaar dus), maar we staan zelfs 5 minuten vast. Uiteindelijk komen we om kart over 9 aan op het busstation, waar inderdaad meerdere bussen staan te wachten.

We worden erg on-Laotiaans aangemoedigd om op te schieten: onze tassen verdwijnen in de laadruimte en als we controleren of ze er echt in gaan valt onze blik op de bus. Of liever gezegd: op de zit… eh ligplaatsen in de bus! We weten niet wat we zien: de enorme dubbeldekbus bestaat uit twee lagen… cabines boven elkaar. Bijna voorin de bus is nog een cabine over en we worden de bus ingejaagd naar die cabine. De deur knalt nog net niet tegen ons aan en een passagier waar we voorbijschuifelen snauwt ons in het Frans toe: u bent te laat! we mompelen een verontschuldiging en proberen aan te geven dat we er helaas niet zoveel aan kunnen doen en ploffen dan op de bed-bank neer. De ruimte is ongeveer 120 cm breed en 180 cm lang. Er ligt een keurig gebloemd lakentje, er liggen twee kussens en er liggen twee ingepakte dekentjes. We krijgen van een geruststellend glimlachende bus-steward allebei een flesje water en we zien dat ons hokje gordijntjes heeft (voor de buitrenramen, niet voor het gangpad), airco en licht. Wat wil een mens nog meer!

We kijken elkaar aan en moeten erg lachen: goed, bus gehaald en zo te zien kan het een stuk slechter! We prutsen onze schoenen in het schoenvakje onder de bed-bank, Karin doet haar lenzen uit en we manouvreren een beetje in de rondte tot we een houding hebben gevonden waarin we allebei kunnen liggen zonder elkaar een oog of ander lichaamsdeel uit te steken. De bus is inmiddels hobbelend vertrokken. We halens eens adem en hebben net besloten dat het zo wel gaat lukken als de man aan de overkant van het gangpad enorm begin te snurken! Een giechelaanval aan onze kant is het gevolg. Wat een gezaag!

We turen naar buiten terwijl de bus aan vaart wint en over een behoorlijk goeie en snel donker wordende weg (de bebouwing en straatverlichting laten we grotendeels achter ons) naar het zuiden raast. We staren naar buiten en ongemerkt vallen onze ogen dicht…

Het gaat wat met horten en stoten dat slapen, maar veel beter dan we van te voren hadden bedacht. De man aan de overkant van het gangpad blijkt niet te snurken als hij op zijn zij ligt en dat doet hij gelukkig het grootste deel van de nacht. Rond 2 uur stoppen we bij een busstation. Karin gaat er even uit om haar benen te strekken en ziet wel 20-25 winkeltjes in full-swing! Veel buspassagiers doen inkopen en komen met tassen spullen de bus weer in. Ook twee Europese (waarschijnlijk Franse) passagiers voegen zich bij ons: allebei met grote ogen als ze de bus in stappen. Na een stop van een kwartiertje gaan we weer verder en opnieuw sukkelen we in slaap.

Rond kwart voor 6 worden we definitief wakker en door de raampjes zien we het licht worden en zien we een kwartiertje later een prachtige zonsopkomst. De bus-steward komt langs met vochtige doekjes en langzaam komen we weer bij de mensen. Om half 7 rijden we een busstation binnen. We kijken elkaar aan: nu toch nog niet? Op dat moment komt een verlegen lachende man naar ons toe. Pakse, zegt hij en wenkt ons. Haastig schieten we onze schoenen aan, grijpen onze tas en lopen achter hem aan. Gaan we naar het Bolavenplateau en hebben we soms al vervoer, vraagt hij. Jawel dat hebben we. Hij grijns triomfantelijk en roept naar een man verderop iets dat alleen maar vertaald kan worden met: hoera, ik heb ze gevonden. Iedereen om ons heen moet lachen en ook wij zien er de humor wel van in. De man naar wie geroepen werd komt naar voren en houdt een bordje met onze namen omhoog. We halen de tassen, maar voor hij ons in zijn auto kan sleuren gaat Karin op de rem: eerst plassen, bril opzoeken en even het doekje gebruiken. De man zegt dat we alle tijd hebben dus Karin duikt het toilet in en als ze weer op een mensje lijkt worden we in de keurige auto gezet en rijden we door Pakse richting het Bolavenplauteau.

De weg is nog steeds prima en als we een tolpoortje passeren legt de chauffeur uit dat het geld ervoor zorgt dat de weg goed is, maar ook gerepareerd kan worden. Links en rechts langs de weg staan huisjes: veel van gevlochten stromatten en hoog op palen. Gezien de harde, stoffige aarde waarover we rijden is dat waarschijnlijk in het regenseizoen de enige manier om droge voeten te houden! Als we verder komen zien we veel koffieplantages en we komen zelfs langs een enorme koffiefabriek. De chauffeur vertelt wat over de omgeving en zegt bovendien dat hij ons over 2 dagen ‘s ochtends om 7 uur komt ophalen bij het resort waar we naar onderweg zijn, om ons op een bus naar onze bijna-laatste bestemming te krijgen. Handig, dat hoopten we al.

Uiteindelijk zijn we rond 10 voor half 8, na nog 800 meter hobbelen over een enorm slechte droge kleiweg bij Tad Fane Resort: onze verblijfplaatst van de komende twee dagen. He, he…