We hebben wat onrustig geslapen, dus de dag begint wat ‘fuzzy’. Niets wat een douche niet oplost en daarna pakken we een taxi naar het station. We hebben besloten dat we gaan ontbijten op het station. Daar is vast zat te vinden (zoals bij alle stations) en dan kunnen we daarna in één keer door met de trein. Ehm… helaas. Er is inderdaad zat te vinden, maar zoals we eerder deze reis ook al hebben gemerkt, is Japan niet het land van vroeg opstaan (die rijzende zon missen de meeste mensen denken we…). Veel tenten die zo te zien geweldige ontbijtjes hebben, gaan pas om 10 uur open! Daar heb je dus om kwart voor 9 niets aan. Gelukkig vinden we wel prima koffie en even verderop ingepakte bagels (die we meenemen: in de trein eten is een stuk meer ‘done’ dan gewoon ‘in het wild’) dus we pakken de trein van kwart over 9. Op naar Miyajima.

Mèt de rest van de bevolking van Hiroshima en omstreken blijkt al snel. Het is immers zondag en een bezoekje met de trein en ferry naar dit leuke, maar zeer toeristische eiland is duidelijk een geliefd tijdverdrijf voor veel mensen, lokaal en ‘vreemd’. Dat betekent overiges ook dat het prima is geregeld. In de trein wordt behalve in het Japans, ook in het Koreaans en het Engels omgeroepen. Als we uitstappen bij het juiste station kunnen we niet alleen de mensenmassa volgen, maar ook de grote pijlen op de grond. Er gaan meerdere ferries naar het eiland, waaronder een JR-ferry. Jawel, de Japanse spoorwegen zorgen zelfs voor vervoer over water en met onze railpassen wandelen we gratis aan boord.

Het overtochtje duurt tot Harro’s opluchting maar kort, nog geen 10 minuten. Het is vandaag grijs en het beloofd wat te gaan miezeren in de loop van de dag, maar dat mag de pret niet drukken. We zien de Toril Gate al liggen voor de kust van het eilandje. Deze rode poort is één van de meest gefotografeerde bezienswaardigheden van Japan, zo hebben we gelezen. Hij hoort bij het Itsukushima heiligdom, dat bij hoog water volledig over water ligt. Nu, bij afgaand tij, is dat nog maar een klein stukje het geval (al staat de poort nog in het water,) maar de rood en goud gekleurde balken vormen een mooi contrast tegen het grijs, buin, grijsgroen en zwart dat we beginnen te herkennen als de basiskleuren van Japan. We wandelen langs het pad langs de kust terwijl we ons best doen niet over de hertjes te struikelen die overal tussendoor lopen en nog brutaler lijken dan in Nara. Binnen een paar minuten staan we samen met zo’n 50 van onze nieuwe beste vrienden te fotograferen. Nouja, vrienden: “Can you move now”, wappert een Francaise ons aan de kant. 

We gaan aan de kant: tijd om het heiligdom te bekijken. We kopen een kaartje (“die lui doen toch goeie zaken”, zegt Harro, als we ook een aantal mensen bij het bidden weer muntjes in een bak zien gooien) en wandelen langzaam door het hele heiligdom heen. Overal staan mensen, waaronder een traditioneel gekleed bruidspaar. Karin houdt haar fototoestel omhoog en krijgt een knikje, dus maakt naast de officiële fotograaf een foto. Verder kijken we onze ogen uit naar de amuletten en gebeden die worden verkocht. Vooral het briefje eronder intrigeert: wilt u de amulet terugbrengen naar dit heiligdom, of eentje bij u in de buurt, als deze zijn werk heeft gedaan. 

Als we er doorheen zijn is het tijd voor koffie. We vinden een zalig bakkie in een verrassend rustig koffietentje. En daarna gaan we op zoek naar bezienswaardigheid nummer twee. De Daishi-in tempel ligt aan de voet van Mt. Misen en bestaat uit meerdere trappen en gebouwen, die allemaal te bezichtigen zijn. Het meest aantrekkelijke ontdekken we al snel, zijn de vele beelden die er staan. Het is de buddha in allerlei gedaanten en veel met een gebreid mutsje op en / of een doekje om. Vooral de mutsjes zijn geweldig: langs één trap loopt een pd omhoog waarlangs we honderden buddha’s zien, bijna allemaal met een wit-rood gebreid mutsje op! We klikken ons helemaal suf: hier zijn prachtplaten te maken. E;en van onze favorieten is een elegant buddha-beeld waarvoor een twee minions (ja, die knalgele) staan! 

Als we zijn uitgekeken valt Harro bijna om van de honger. we moeten NU eten. We wandelen snel naar beneden en vinden café Lente (ja, zo heet het echt). Dat blijkt heerlijk rustig en heeft verrukkelijk eten. Nu beginnen we ons overigens af te vragen of je in Japan wel slecht kunt eten, maar ook dit is weer zalig. Harro heeft ‘Hiroshima Dip Noodles’ (noodles met een soort dip-soep) en Karin risotto met spinazie en paddenstoelen. Verse grapefruitsap erbij, glas ijswater en we eten weer eens bijna onze vingers er bij op. Wat kán je hier toch lekker eten!

Daarna is het tijd voor de laatste stop op dit toeristische, maar oh zo leuke eiland. We wandelen een stukje omhoog, de berg op en kopen daarna een kaartje voor de ‘ropeway’, de kabelbaan die de berg op gaat. Het eerste stuk duurt vrij lang (het gaat langzaam, zeer gecontroleerd) met een uitzicht op de berg die zich in allerlei kleuren groen aan ons laat zien. We horen vogels: een heerlijk geluid na de stadse omgeving waar de enige vogelgeluiden kwamen van de mechanische fluitjes in de metrostations! Het ruikt er ook, net als op de rest van Miyajima lekker: naar zee en groen. De tweede kabelbaan geeft een prachtig uitzicht op de ‘Seto Inland Sea’ (ook wel: de baai van Hiroshima), met alle kleine eilandjes die daarin liggen en de ‘fishfarms’ waar vis wordt gekweekt (onder andere de ‘yellowtail’, een vissoort die veel wordt gegeten in / op sushi).

Boven op de berg hebben we ondanks dat het geen briljant weer is een geweldig uitzicht en we genieten met volle teugen. Er worden normaals ook wel eens aapjes gespot, maar die mazzel hebben we niet. Niet getreurd: ook zonder aapjes is het erg leuk en de voorbij komende piepers en fluiters in blije kleuren maken veel goed. Als we zijn uitgekeken èn het begint te miezeren, pakt Harro de benenwagen naar beneden en Karin de kabelbaan. We zijn er niet zeker van over wie het meer zegt als blijkt dat Harro als eerste beneden is, over de kabelbaan of over Harro…

Karin’s pootjes zijn nu wel een beetje op en we jagen ze alleen nog via een heiligdom (alweer van die schitterende houten balken: wat een gezicht) naar de centrale winkelstraat waar we in een klein café een heerlijke kop koffie en een lekker stukje taart vinden. Choco met vijgen voor Karin; appel met walnoot voor Harro en ook dit ziet er natuurlijk uit alsof er iemand op is afgestudeerd.

Als we tevreden zijn pakken we de ferry en de trein terug naar Hiroshima. Onderweg stopt het met zachtjes regenen. Terug in het hotel nemen we even pauze, maar sleuren onszelf nog één keer overeind. Kop op: even verderop ziet een restaurantje waar iedereen over juicht. Zullen we dat proberen? Dat proberen we, maar helaas zit het vol en is de wachttijd minstens 30 minuten. Dat is ons vanavond te gek, dus we bedanken. Even verder zit Kemby’s en met een whiskey, een biertje, een burger en een portie nacho’s maken we er een gezellige avond van. Terug in het hotel zijn we binnen no time in slaap…