Fukuoka heeft niet heel veel bijzondere bezienswaardigheden en dat we er toch een dagje extra blijven is vooral om onszelf een beetje pauze te bezorgen op deze reis. We hadden verwacht dat we wel een beetje gaar zouden zijn van alle indrukken en inspanningen. Die indrukken, die zijn er zeler, maar we vinden het reizen tot nu toe verrassend soepel gaan. Dat neemt niet weg dat het idee van een vrije dag prima bevalt!

Harro begint met zichzelf het bed uit en de hardloopkleren in te jagen en gaat een rondje hardlopen. Karin gebruikt de tijd om even zonder licht claustrofobische neigingen door dichte badkamerdeuren te poedelen (haar wassen, douchen en ander noodzakelijk ‘onderhoud’). Als Harro terug is (het rondje rond het park was leuk, maar ook nu waren de stoplichten een licht frustrerende hindernis) en ook weer schoon, vertrekken we samen naar buiten. Tijd voor ontbijt. Dat doen we in twee delen: eerst koffie bij de Starbucks en daarna een aantal verrukkelijke brodjes bij een Frans bakkertje. Met echt Japans oog voor detail zien de broodjes er niet alleen geweldig uit, ze smaken ook heerlijk! Zo zit er één broodje tussen in de vorm van een soort kundige bloem, met verschillende bolletjes, waarin pistache is verwerkt.

Na het ontbijt wandelen we naar het station. Daar willen we een warenhuis is. Want shoppen is een dingetje in Japan en als westerling kijk je je ogen uit. Als we de ‘saaie’ kledingwinkels voorbij zijn (mannenkleding zu Harro nog wel passen èn staan, maar de vrouwenkleding is voor Karin niet zo’n optie) vinden we Tokyu Hands, een soort kruising tussen de Hema, Bart Smit, een knutselwinkel XXL en de Xenos. Het heeft verdiepingen vol knutsel- hobby en huishoudspullen en we verdwalen er volledig in. dit is leuk! We kopen (nog) niks, maar zoeken wel vast uit of ze er in Tokyo één hebben. Het antwoord is: ja, wel vier! Karin verheugt zich op een shopping-spree, Harro zucht eens bij het idee van al die extra kilo’s en daarna gaan we wat drinken. Karin ontdekt dat een mix van bloedsinaasappelsap en tonic heel erg lekker en dortslessend is!

Na nog een rondje shoppen moeten we dringend wat eten, ontdekken we. Het is al half twee! We gaan op zoek naar een goeie Italiaan en die vinden we ook. We hoeven maar heel even te wachten en dan eten we een heerlijke (bescheiden) pizza. De kok komt ‘m zelf brengen dus Karin gaat ‘m na afloop even bedanken. Hij komt meteen de keuken uitgerend om een praatje te maken. Maar wat interessant, die Hollanders! Grijnzend vertrekken we: veel mensen weten niet waar Nederland ligt maar knikken beleefd en zeggen dan: Europe? Yep, klopt ook!

We haasten ons vanaf het station naar Canal City. We wilden immers naar de bioscoop! We kopen een kaartje. Zij spreekt Japans, wij Engels en we krijgen twee geweldige plekken, precies midden in de zaal. We haasten ons naar binnen, mèt 3D bril (de beste die we ooit in een bioscoop te leen heben gekregen) en nestelen ons in de comfortabele stoelen voor 2 1/2 uur Batman vs Superman. Het geluid staat helaas wel erg hard, maar aangezien we ons brein op 0 hebben gezet vermaken we ons prima bij deze actiefilm. Even een paar ur stilzitten is ook geen overbodige luxe op deze vakantie. Zoals we aan het begin van de reis al zeiden: we komen wel aan het aantal geadviseerde stapjes per dag! Nu stappen we even niet; we zitten alleen af en toe met onze vingers in onze oren tegen de herrie, maar verder is het prima vermaak!

Na de film wandelen we naar buiten. Het is half 7 en ondanks de wat late maaltijd hebben we toch wel zin in nog wat te eten. Fukuoka staat bekend om zijn eetstalletjes en vlak bij Canal City is er ‘s avonds een groot aantal te vinden. We wandelen er langs. Het is natuurlijk heel lokaal, maar heel eerlijk gezegd ziet het er gewoon helemaal niet zo lekker uit! We kijken elkaar aan: dit gaan we niet doen. Jammer lokaal gebruik; we gaan ons record aantal-keer-achter-elkaar-lekker-eten-op-vakantie niet verbreken. We gaan gewoon nog een keer sushi eten! Als we na een korte wandeling en een korte wachttijd binnen komen, worden we herkend door het personeel. Het ‘welkom, welkom’ klinkt ineens gemeend en hartelijk en de chef die tegenover ons staat moedigt ons aan bij hem te bestellen als we bepaalde dingen niet zien op de band. Met een plaatjesmenu erbij lukt dat prima en we eten weer zalige sushi. Wat is dat toch lekker en zelfs na al die keren hebben we er nog geen genoeg van.

Als we voor vandaag wel klaar zijn wacht er nog één stop op het programa. Harro heeft voor Karin een whiskeybar gevonden. en niet zo maar één. Als we binnen komen vallen we stil en staan we met open mond te kijken. De eigenaar verteld ons dat hij in 13 jaar tijd meer dan 1700 whiskies heeft verzameld. Willen we Japanse whiskey proberen? Hij trekt de kast leeg. We nemen een Nikka Pure Malt Taketsuru 21 jaar oud en eentje van 17 jaar oud, die Karin allebei grotendeels opdrinkt. Ze zijn echt zalig! Als ze er daarna ook nog eentje drinkt uit een sherry vat èn aan een aantal whiskies mag ruiken, is ze helemaal gelukkig. De (toch wat forse) rekening betaald ze dan ook graag en vrolijk (nee, dat heeft natuurlijk niets met de alcohol te maken) wandelen we naar het hotel terug, nadat we onderweg nog even zijn gestopt om met een gigantische teddybeer op de foto te gaan. Heel normaal. Weltrusten!