Lang zal ze leven, lang zal ze leven! Karin wordt vandaag op allerlei manieren digitaal toegezongen. Ze is jarig. De felicitaties geven een vrolijk tintje aan de dag en er blijkt zelfs een kaartje van zus Meta. Het is vrolijk wakker worden. We gaan ontbijten op het station; koffie bij de Starbucks, een broodje van de Duitse bakker en dan straks naar Takayama en de ryokan, de traditionele herberg. Een verblijf waar vooral Karin erg naar uitkijkt en dat ze daarom speciaal op haar verjaardag heeft gepland.

Als we richting station lopen verbazen we ons over de vele camera’s. Zou er iets aan de hand zijn? We dwalen even wat dichterbij. En daar horen we dat de Shinkansen niet rijdt! We zijn, net als de Japanners zelf, even helemaal van de leg. Huh?! Die trein die ALTIJD rijdt? Het blijkt te hard te waaien. Nou vegen de vlagen ons indrdaad bijna van onze voeten. Zorgt er voor dat alle regenwolken zijn weggeblazen en het tegen de voorspelling in fantastisch zonnig is. Maar zorgt er dus ook voor dat de Shinkansen niet rijdt. Hmmm, eerst maar ontbijten. Na het ontbijt gaan we na een beetje extra navraag toch maar de koffers halen. Het zou rond t eind van de ochtend weer moeten werken, is de boodschap. Als we met tassen terug komen parkeert Karin zich met de tassen en gaat Harro aan de wandel. Na een kleine drie kwartier komt hij aan: er zou een trein moeten gaan rijden in ongeveer een half uur. We pakken ons boeltje en als we op het perron komen blijkt er al een trein te staan. We vinden zowaar twee stoelen naast elkaar en installeren onszelf.

Dat blijkt een goeie zet, want uiteindelijk zullen we letterlijk uren en uren doorbrengen in de trein en is die uiteindelijk zo vol dat er heel veel mensen moeten staan, ook in de gangpaden. We blijven eerst aan het perron. Daarna, na ongeveer anderhalf uur, gaan we rijden om na 10 minuten in de middle of nowhere stil te gaan staan. Er lijkt iets kapot; aan het spoor of aan de trein is onduidelijk, maar dit levert letterlijk nog meer uren vertraging op. Zoveel zelfs, dat we uiteindelijk moeten besluiten dat we het niet meer gaan redden naar Takayama. Zelfs als we op het juiste station komen voor de overstap, heeft die pas eind van de dag weer een aansluiting en zouden we ruim na het avondeten aan komen in ons half pension ryokan. Om er morgen na het ontbijt weer te moeten vertrekken! Karin belt met pijn in haar hart de ryokan. De man aan de telefoon is erg begripvol en belooft geen annuleringskosten te rekenen. Dat is een meevaller, want het was geen goedkoop hotel. Daarna horen we dat de trein weer gaat rijden en dat we door gaan naar Tokyo. We kijken elkaar aan; zullen we dat maar doen dan? We regelen via Internet een extra nacht in Tokyo; ‘ons’ hotel zit helaas vol, maar er is aan de andere kant van het station waar we de dagen daarna verblijven een prima optie. Een paar klikken later is het geregeld.

Als we uiteindelijk gaan rijden is het drie uur in de middag. We hebben sinds het ontbijt niets gegeten, maar hebben gelukkig wel meerdere flesjes water bij ons. En Karin vindt onderin haar tas…. de laatste snelle jelle! Dit stuk ontbijtkoek gaat met smaak naar binnen. En verder zitten we uren te lezen, te kletsen, spelletjes te doen op de telefoon (Karin heeft een oplader bij zich die in het stopcontact past; erg handig) en te wachten.

Uiteindelijk komen we om kwart voor 7 ‘s avonds aan bij Tokyo Station. Daar is het idioot druk; we voegen ons in een enorme golf mensen en proberen ons niet gek te laten maken. Zoals altijd in dit land werkt het simpelen uitgangspunt: niet te veel zelf nadenken, maar borden volgen. Harro vindt uit welke trein we moeten hebben en met onze JR-passen komen we keurig op het juiste perron terecht en daarna in een sneltrein naar Shinjuku, het drukste station te wereld. Daar voegen we ons bij de rest van de mensheid. Alhans, zo lijkt het.  We moeten daarna nog maar een klein stukje lopen naar ons hotel (uitstekend gelukkig!) waar we bekaf de tassen neerploffen.

Uiteindelijk zitten we om kwart voor 8 aan de sushi (gelukkig uitstekend en dicht bij ons hotel), maar als daarna alle kroegen dicht blijken omdat het zondag is, zijn we helemaal klaar met vandaag. Die verjaardag, dat doen we morgen nog een keer over!