Stipt om half 8 stopt er een bus voor de deur en dezelfde gids van gisteren springt eruit, met een grote grijns. Hij gaat de komende twee dagen met ons mee! Daar zijn we blij mee: het is een aardige vent, die goed Engels spreekt en humor heeft. En in de bus, jawel het Australische stel dat we ontmoetten in Halong Bay en al tegenkwamen in Hoi An! We kletsen even bij, terwijl dezelfde mensen van gisteren opgehaald worden. De meesten daarvan gaan morgen terug naar Saigon, maar een Nederlands stel en een Amerikaanse meid steken met ons de grens over naar Cambodja.

We zijn deze keer zo op de snelweg en het gaat verrassend snel. De weg is uitstekend en op deze splinternieuwe snelweg door de Mekong, richting Cambodja, mogen geen brommers komen. We mogen op sommige plekken zelfs 100! Met een stop halverwege op een prachtige rest-stop met eindeloos veel tropische bloemen in de tuin rijden we in ongeveer 2 1/2 uur naar Cai Be, aan de rand van de Mekong. Daar stappen we over op een kleine boot (met overkapping gelukkig; het is alweer bloedheet), met stoeltjes aan weerszijde, waarin vader en zoon (zo’n 10 jaar) ons rondvaren over de drijvende markt van Cai Be.

Het nadeel van zo laat aankomen (ongeveer 10 uur) is dat er weinig meer te beleven valt: de markt ligt al bijna stil. De drukste tijd is rond 4 uur ‘s ochtends, als de markt open gaat en tot 7, 8 uur is er actie. Nu is het ‘rustig’, maar wat ons betreft is er nog genoeg te zien! We varen langs de huizen, die langs en gedeeltelijk op het water zijn gebouwd en waarvan de land-deur duidelijk de achterdeur is! We zien schepen met koopwaar, waarbij we aan het item dat aan een stok omhoog steekt kunnen zien wat er wordt verkocht. En dat is van alles: eindeloos veel vruchten, rieten matten, kleding, rijst uiteraard… We zien tankstations voor schepen. En we kijken onze ogen uit naar het leven op, in en rond de rivier!

Al na drie kwartier gaan we verder, met de belofte dat we straks nog een lange tocht gaan maken, waarbij genoeg te zien zal zijn. We stoppen nu bij een fabriekje, waar snoepgoed wordt gemaakt! Altijd goed natuurlijk. We zien hoe (met de hand!) gepofte rijst-snoepjes, een soort kokos-caramel-toffees (lekker!), rijst-kokos chipjes en ei-noedel-koekjes, die erg lijken op onze meer-granen repen, worden gemaakt. We mogen alles zien, alles proeven en daarna krijgen we een heel assortiment snoepjes voor ons neus en verse thee. Dat smaakt prima, in deze hitte kan wat extra suiker geen kwaad! Bijna niemand verlaat vervolgens de winkel zonder iets lekkers mee te nemen en daarna gaan we het water weer op, waar het gelukkig een paar graden koeler is dan aan land en in het fabriekje.

We steken de noordelijke arm van de ‘hoofdrivier’ over en varen een kanaaltje op van Vinh Long, het grootste eiland in de Mekong Delta. Door kleine stroompjes varen we tussen eindeloos veel kleuren groen en hier en daar een knalroze, knalgele of knalrode boemenstruik. We stoppen bij een ‘ancient house’ dat is opgeknapt en waar we getrakteerd worden op wat traditionele muziek en dans. Onze gids vertaalt; zoete liedjes over het leven en de liefde in de delta, begeleid door traditionele (snaar)instrumenten. Niet helemaal onze smaak, maar het ligt beter in ons Westerse gehoor dan we hadden verwacht.

Na gebruik van de ‘happy room’ (zoals de gids het toilet noemt) varen we verder naar een lunchgelegenheid aan het water. Maar: voor de lunch moet er eerst gefietst worden. We kiezen een lage, krakkemikkige mountain bike uit en vertrekken in de snikkende hitte vanaf het restaurant. Binnen 50 meter houdt Karin het voor gezien: slechte fiets, slechte wegen en vooral slechte knie. Als ze terugfietst komt ze een van de Australische dames uit de groep tegen die van haar fiets is gevallen. Haar man en vrienden staan er omheen en het topje van haar rechterpink hangt slap naar beneden. Karin begint zich ermee te bemoeien als ze met een vieze zakdoek haar open wondjes willen afvegen… Terug naar het restaurant, iemand vinden die kan tolken en dan ijs, septische doekjes, pleisters en de ‘gebroken-vingers-test’. Dat betekent: tikken tegen het topje van je vinger. De dame (Caitlin) zegt dat het geen pijn doet, dus het is niet gebroken. Als de gids terug is, is er een EHBO-kitje, betadine en een spalkje. Karin heeft er inmiddels vrienden bij in de vorm van de Australiers en de rest van de trip komen ze om beurten even een praatje maken.

De lunch is simpel, maar lekker en gaat er goed in op dit tijdstip (het is inmiddels 2 uur). Daarna gaan we de boot in en verlaten de rivierarmpjes van Vinh Long eiland, steken de zuidelijke hoofdarm van de Mekong over en duiken het binnenland in om via de rivier in drie uur naar Can Tho te varen. En dat blijkt een geweldige trip. De rivier is duidelijk de levensader van dit gebied: alles speelt zich af op, in of naast de rivier. We zien vissers, huisvrouwen die koken of zich wassen en kinderen die spelen in en aan het water. We zien schepen met rijst (los en in zakken), meloenen, bamboe, stenen, zand, ganzen, rietmatten, uien of toeristen. We komen langs losse huisjes, langs dorpjes en stadjes. We varen langs wegen, onder bruggen, over brede kanalen en smalle stroompjes. We zien rijstvelden met jonge rijst, volgroeide rijst, velden met rijst die geoogst wordt en velden die afgefakkeld worden om de as de velden te laten bemesten. We kijken onze ogen uit en als we eenmaal bij Can Tho aankomen zijn we afgedraaid en gaar van alle indrukken. We parkeren onze tassen in de ENORME kamer met een geweldige badkamer (na wat gedoe hebben wij aangeboden de kamer met de losse bedden te nemen; wat betekent dat we een driepersoonskamer hebben met een tweepersoonsbed en een enkel bed…) en gaan wat eten bij een restaurantje verderop dat zowel door ‘Hoedjes’ als door onze gids wordt aangeraden. Het eten is verrukkelijk (loempia’s vooraf en daarna garnalen met mangosaus en een pizza) en we gooien er een liter vocht in om wat extra bij te tanken.

Na een laatste koffie op het dak van het hotel, met een geweldige uitzicht over het dorpjes, de rivier en de fonkelnieuwe brug zijn er klaar mee. Slapen, met de airco aan, want zelfs op diit tijdstip is het nog 30 graden en erg vochtig. Wat een dag…