Onze laatste dag Kyoto en we zitten rond 8 uur in de trein naar het Fushimi Inari-taisha heiligdom. Dit beroemdste Shinto-heiligdom van Japan is vooral bekend door de honderden (duizenden?) rode tori’s (poorten) die over de gallerijen (paden) gespannen zijn. Het heiligdom ligt tegen de berg op en in het zonnetje, als er nog nauwelijks mensen zijn, schijnt het een fotogeniek en sfeervol geheel te zijn. Daar willen we wel vroeg voor opstaan en ‘gewapend’ met onze treinpassen, twee ingepakte stukken ontbijtkoek (deze keer heeft Karin wel aan de noodvoorraden gedacht), flesjes water en een meeneem-koffie van de Starbucks, rijden we met d etrein in ruim 5 minuten naar de ingang van het Heiligdom.

En zowaar: hoewel de trein erg vol zit en er ook een aantal schoolklassen uitstappen, is het nog heel erg rustig. We kijken bij de ingang even rond (de monniken hebben zo te zien afhankelijk van hun status een andere kleur … rok) en beginnen dan aan de wandeling naar boven. En het is waar: het is enorm fotogeniek en sfeervol! Hoe hoger we komen, hoe stiller het is en uiteindelijk lopen we bijna alleen onder de vele rode poortjes door naar boven, onderweg stoppend om foto’s te maken. De poortjes worden gedoneerd door individuen, families, bedrijven en andere groepen. De grootte van de poort bepaalt de prijs (de prijslijsten hangen her en der op de berg: de duurste kost meer dan een miljoen yen) en je naam wordt dan op de achterkant geschreven.

Het heiligdom is gewijd aan Inari, de god van de rijst en zijn boodschapper is een vos. We zien dan ook overal grote en (hele) kleine vossenbeeldjes langs de route. Meestal van steen, soms van hout of pocelein. Soms streng kijkend, soms afgebeeld met een sleutel in zijn bek; de sleutel naar de rijst-kelder. We klikken ons helemaal suf en genieten van het prachtige weer, de stilte (alleen doorbroken door vogelgeluiden of het ruisen van water), het zonnetje en het uitzicht.

Als we een uurtje hebben gedwaald, komt er een splitsing in de weg. Naar boven is het nog 40 minuten en dat wordt Karin te gek. Harro wil natuurlijk wel graag naar boven, dus we splitsen op. Karin dwaalt al foto’s makend via een andere route naar beneden; Harro stuitert al foto’s maken de berg op en dan weer af. Beneden vinden we elkaar weer. Daar is het inmiddels alles behalve rustig: er wandelen werkelijke hele drommen, hele busladingen mensen tegelijk het terrein op. We kijken elkaar tevreden aan: dat hebben we mooi gedaan: prachtig heiligdom bekeken, zónder mensenmassa’s. Een hele prestatie in Kyoto in mei!

We nemen een trein terug en maken plannen voor de rest van de dag. Die plannen beginnen met een uitgebreide, luxe lunch bij Fortune Karden Kyoto. Dit Franse restaurant (gerund door Japanners) staat bijzonder goed aangeschreven en daar willen we wel wat van meekrijgen. Dat lukt: we zijn vroeg en krijgen niet alleen ene tafel, maar achtereenvolgens een wordtel-grapefruit salade (dat klinkt misschien afgrijselijk, maar was in de praktijk erg lekker), een bavette-steak met brood en een chco-notentaartjes (Karin) en aardbeien-pistache-vanille ijste (Harro). Lekker grapefruitsapje en een paar glazen water erbij en we zijn dik tevreden!

Daarna is er nog tijd voor meer dwalen; we wandelen verschillende winkel- en andere straten door en gaan daarna naar het hotel. We zijn allebei wel toe aan een middag niets doen. We zien enorm veel, lopen onze pootjes versleten en hoewel het geweldig is, kan even rustig aan geen kwaad. Daar geven we dus lekker even aan toe, door te lezen en aan het versag te werken op de kamer. ‘s Avonds eten we nog een ok, maar niet bijzondere hap Italiaans en na een laatste drankje gaan we lekker op tijd pitten. Morgen naar Kanazawa!