Archief van
Categorie: Europa

Zakopane in de regen (23 mei 2019)

Zakopane in de regen (23 mei 2019)

Reacties 0 reacties

Aan het (prima) ontbijt constateren we mistroostig dat het nog steeds regent en dat er voorlopig geen verbetering aan lijkt te komen. Dat wordt een dagje regen in plaats van lekker bergwandelen… We ‘dreutelen’ wat in de hoop dat het opklaart, maar uiteindelijk gaan we, gewapend met regenjassen en paraplu’s, op stap. Zakopane is zoals gezegd een wintersportplaats en de Oostenrijkse associatie die we gisteren kregen wordt vandaag versterkt. De oudste huizen zijn (nog steeds) van hout; de deurposten, raamkozijnen en goten bewerkt met houtsnijwerk in bloemenmotief. Tussen de keurig onderhouden huisjes zien  we ook exemplaren die op instorten lijken te staan. Van één voormalig hotel met kapotte ramen en missende muur-planken wekt het reclamebord een lachstuip op: ‘welcome to luxury’. Hmm, ja, misschien een halve eeuw geleden wel ja…

We wandelen langs huizen, kantoortjes, buurtsupers en pinautomaten naar de centrale winkelstraat. Een beekje met haast huppelt langs de weg. Stuiter, stuiter, over de stenen: het staat nog voller dan gisteren. En aan het einde van de straat vinden we de eerste kerk. Van lichtgrijze steen, in plaats van van hout zoals veel andere kerkjes in de rest van Zakopane en omgeving. Binnen blijkt een aantal mensen in muisstil gebed verzonken. We sluipen door het achterste deel van de kerk en gaan gauw op een bankje zitten. De kerk is mooi: versierd met bloemen en vogeltjes in kleurrijke verfbanen. We voelen ons wat te bezwaard om alles rustig te bekijken. Na een tijdje om ons heen kijken verdwijnen we weer, door een ijselijk krakende deur.

Het tweede kerkje is niet zo ver weg en als we vlakbij zijn, zien we een informatiebord. Als we dichterbij komen blijkt echter de tijdelijke ‘bewoner’ er van veel interessanter dan het bord zelf. Een piepjong vogeltje zit als een pluizig verenbolletje op de rand. Hij geeft om de haverklap een ‘piep’ af, waarop zijn ouders hem (met argwanende blikken op ons) komen voeren. Het is een superschattig gezicht en we blijven een flinke tijd op een afstandje staan kijken en foto’s maken, ondanks de regen. Uiteindelijk gaan we naar binnen, om een blik te werpen in de kerk. het is de oudste van Zakopane en stamt uit 1847. Bijna alles binnen is van hout. Helaas komt er vrij snel nadat we binnen zijn een schoolklas binnen. Hoewel de kinderen verrassend welgemanierd zijn, vluchten we voor de grote aantallen in deze piepkleine kerk. Koffie? Nou, misschien eerst nog het begraafplaatsje naast de kerk.

Voor 3 zloty mogen we rondkijken en we vinden het welbesteed geld. Bijna alle graven stammen uit de vorige eeuw en veel oudere graven hebben handgesneden houten graf’stenen’ (graf’houten’?). En veel graven blijken dezelfde ‘moedeloze’ christus-afbeelding te hebben als we eerder tegenkwamen in de kerk van Olsztyn: zittend, met een hand onder zijn hoofd. Een teken van rouw dus misschien? We vinden het fascinerend en wandelen al kijkend en fotograferend over het begraafplaatsje.

En dan stopt het met zachtjes regenen. We zuchten eens diep en geven het op met de bezienswaardigheden. We zetten de pas er in en bij de eerste fijne koffie- en taartjestent schieten we naar binnen. Renske regelt koffie, Karin twee enorme leunstoelen en diep tevreden zakken we onderuit om warm en droog te worden en te genieten van de koffie. Al kwekkend verstrijkt de tijd en als het lunchtijd is nemen we de lift naar de derde verdieping naar STRH café (nee, wij weten ook niet hoe je dat moet uitspreken) waar we een heerlijke lunch vinden. Meer kwekken en contact met Sonya. Ze wil een borrel organiseren voor het afscheidsdiner en wil even afstemmen. Karin belooft haar fles wodka in te leggen en als we zijn uitgegeten en gedronken wandelen we langs één van de buurtsupers om wat snackjes te halen.

En daarna is het klaar. Door de stromende regen wandelen we terug naar het hotel. De rest van de middag gaat voorbij met kletsen en verslag bijwerken. De regen slaat af en toe tegen de ramen. Om 10 over 6 zoeken we Sonya op om te helpen met de voorbereidingen van het borreltje. Het hotel heeft ons een afschuwelijk zaaltje toegewezen en iedereen staat aanvankelijk wat onwennig in een rondje. Beatrijs bedankt Sonya, Hilbrand bedankt Marek en daarna heffen we met elkaar het glas op deze mooie, heftige, fascinerende en gezellige reis. Na zdrovje! En het glaasje mogen jullie houden zegt Sonya, als aandenken aan de reis. Karin schenkt een tweede en soms derde ronde wodka in voor de liefhebbers en al snel staat iedereen gezellig te borrelen en te kletsen. Karin dringt snackjes op (dat gaat minder hard dan verwacht, dus er gaat ook wat mee naar huis (het is tenslotte van eigen geld geregeld)!

Als alles op is ruimen we snel alles op, zetten snel de glaasjes en overgebleven snackjes op de kamer en sluiten dan aan voor een wandeling naar het restaurant dat Sonya heeft gereserveerd voor een afscheidsetentje. We zitten aan twee enorme tafels en naast onze groep zijn er nog twee groepen. We hebben medelijden met de twee of drie stelletjes die we verderop zien zitten. Gelukkig zijn we niet de luidruchtigste groep: dat is de groep die tegen de tijd dat we weg gaan meer dan een halve fles wodka de man op heeft! Wij en onze groepsleden houden het een stuk bescheidener. Wat drinken betreft dan. Wat eten betreft is dat een stuk moeilijker. Karin kiest voor twee voorgerechten, maar de meeste groepsgenoten kiezen voor een voor- en een hoofdgerecht. Geen gekke keuze normaal gesproken, maar de porties zijn gigantisch. Renske grapt dat ze het komende jaar met een boog om alle eenden in haar omgeving moet heenlopen uit angst voor wraak. Van de twee volledige eendenpoten (!) blijft er één helaas achter op haar bord.

En dan is het op. We rekenen af en vertrekken naar ons hotel (natuurlijk door de regen) en pakken onze zooi zo in dat alles morgen makkelijk mee te nemen is. En dan is het tukjestijd. Morgen afscheid van de groep en opnieuw op naar Krakau!

Afscheid en Krakau deel 2 (24 mei 2019)

Afscheid en Krakau deel 2 (24 mei 2019)

Reacties 0 reacties

Om half 12 zitten we in de bus en laten we (na een rondje langs de skischans, die er in de regen triest bij ligt) Zakopane achter ons. Wijs geworden door de eerdere late lunches eten we een broodje in de bus… waar we een klein beetje spijt van hebben als we stoppen voor een (erg late) lunchstop bij de McDonalds! We nemen een lekkere kop koffie en helpen wat reisgenoten die nog nooit bij een scherm hebben besteld. Daarna gaan we even buiten staan want… het is droog en er ‘dreigt’ een zonnetje! De voorspellingen zijn gelukkig voor de komende dagen veel beter, want we hebben het wel even gehad met de regen en de kou.

Rond half 4 zijn we bij de luchthaven. Daar nemen we afscheid van iedereen. Dag, dag, bedankt voor de gezelligheid en goede reis naar huis lieve reisgenoten! We zwaaien nog een keer naar iedereen, inclusief Marek en wandelen dan door de ‘arrivals’ deur naar binnen. Een meisje achter een informatiebalie vertelt dat we de trein net gemist hebben en dat er pas over een uur weer één gaat. Een betere optie is de ‘trein-vervangende’ bus, die over 20 minuten gaat en voor de deur vertrekt. Klinkt als een goeie optie. We gaan snel even plassen en wachten dan op een bankje op de bus.

Als de bus aan komt rijden en we achter een ander stel naar binnen wandelen hebben we – net als het stel voor ons – het idee dat we bij de chauffeur een kaartje moeten kopen. De man voor ons stelt als eerste de vraagt en we schrikken ons een hoedje als de chauffeur zich omdraait en ‘SIT DOWN!’ schreeuwt. We ploffen neer, kijken elkaar verwilderd aan terwijl de chauffeur nog een tijd doorschreeuwt in het Engels en Pools. Een Poolse man die het lef heeft om ook nog wat te vragen krijgt ook de volle laag en als we hem vragend aankijken als hij langs ons loopt zegt hij met een diepe zucht ‘Driver very nervous. Someone will come for ticket, is ok’ Dat is nog best een vriendelijke manier om het gedrag te omschrijven. Als we 10 minuten nadat we zijn vertrokken een meisje instapt dat de kaartjes regelt zijn we niet de enigen die wat voorzichtig met haar omgaan tot we ontdekken dat ze supervriendelijk is en heel goed Engels spreekt.

De bus is daadwerkelijk ‘treinvervangend’ en rijdt zonder te stoppen in één keer door naar het bus- en treinstation van Krakau. We gooien onze zooi op onze ruggen, zoeken in het station uit waar en wanneer we een trein terug moeten hebben komende maandag en daarna wandelen we in ongeveer 20 minuten naar ons hotel. Hotel Amber Design ligt niet ver van ons eerste Krakau hotel af. We hebben onszelf getrakteerd op een uitstekend hotel en krijgen een bijpassend uitstekende kamer. Mèt zachte bedden: een verademing na de ‘planken’ waarop we moesten slapen in Zakopane!

En vandaag willen we alleen nog een lekker hapje eten. We wandelen naar Enoteca Pergamin. We hebben er eigenlijk gereserveerd voor morgen, maar dan willen we misschien eten in de Joodse wijk, dus als we binnenkomen vragen we of ze een tafel hebben en cancellen we onze reservering voor morgen. En het is echt genieten! We eten een soort Poolse tapas: aardappelpannenkoekjes, eendenpaté (Renske belooft alles op te eten), blini’s en een heerlijke salade met lokale kazen. Karin drinkt er op aanraden van de serveerster een heerlijke lokale wijn bij. Het is zo lekker dat we spontaan reserveren voor zondagavond, onze laatste avond in Polen. En zeer tevreden wandelen we daarna terug naar ons hotel, waar we in ons heerlijk zachte bedje in slaap vallen.

Krakau, Joodse wijk (25 mei 2019)

Krakau, Joodse wijk (25 mei 2019)

Reacties 0 reacties

Als we om 9 uur het hotel uitwandelen doen we dat bijna spinnend van tevredenheid. We hebben lekker geslapen, lekker ontbeten en… het is heerlijk weer! Op dit moment is het strakblauw en het wordt snel warmer. We genieten van de lekkere zonnestralen en het feit dat er nog heel weinig mensen op straat zijn. Na een half uurtje lopen landen we bij Café Cytat. Ja, inderdaad café citaat. Een geweldig charmant tentje, waar ze jaren ’90 muziek draaien als we binnenkomen (tot iemand het zat is en er abrupt lokale actuele muziek wordt opgezet), er boeken op en onder de tafels liggen, tegen de muren staan en zelfs tegen het plafond zijn geplakt en we bij onze uitstekende kop koffie een citaat krijgen.

We worden wakker bij een lekker bakkie en om half 11 staan we voor de oude synagoge in de Joodse wijk voor een free walking tour van Walkative! Jerry (noem me maar zo, zegt hij, nadat hij zich eerst met een complexe Poolse naam heeft voorgesteld die klinkt als ‘jwezzie’) neemt ons twee uur lang mee door de Joodse wijk. Hij vertelt over de geschiedenis, over de synagoges (vandaag allemaal dicht), de begraafplaats (tot Karin’s chagrijn helaas vandaag óók dicht), de film Schindler’s List (grotendeels opgenomen in Krakau en verantwoordelijk voor een enorme toename in het toerisme naar de stad, die daar in de jaren ’90 totaal niet op bedacht was) en verschillende andere plekken in de wijk, zoals de oorspronkelijke markt, het uitgaansplein etc. De tour is goed, maar we zijn wat minder onder indruk dan de afgelopen keren dat we met Walkative op stap gingen.

Jerry’s lunchtip maakt ons dan wel weer net zo gelukkig als de voorgaande lunch- en dinertips. We eten courgette pannenkoekjes (Renske) en pierogi (Karin) bij een lokaal restaurantje en daarna gaan we zelf op stap. Renske heeft een boekje met wandelingen bij zich en we pikken er het deel vande Joodse wijk uit dat we nog niet hebben gezien. Langs de rivier (het water staat nog steeds zo hoog dat de fietspaden deels onder zijn gelopen), door schattige straatjes met leuke winkeltjes en straatkunst en met een leuke stop bij een café waar we een limonade drinken. Daarna dwalen we terug naar het startpunt van de wandeling en als we dan omhoog kijken blijkt het er ineens heel dreigend uit te zien! Oei, zulke luchten hebben we eerder gezien en toen leverde dat enorme buien op! Na enig overleg gaan we in ganzenpas naar ons hotel terug.

Daar lezen we een tijdje: komt er nog regen? Nee, de bui lijkt over te drijven zonder zijn inhoud te lossen en we frissen onszelf op om lekker buiten de deur te gaan eten. Geen diner in de Joodse wijk dus (dat is wat erg ver weg) en dat is best jammer. Als ‘troost’ gaan we eten bij een enorm goed sushi restaurant. Daarmee vergeten we de Joodse wijk al snel. Zelfs sushi-snob Karin smikkelt er bijna haar vingers bij op en de koks (die voor ons neus het eten klaarmaken) glimmen van tevredenheid om onze complimenten. Onderweg naar het hotel stoppen we voor koffie bij Camelot. Ook al zo’n leuke tent. Als het lukt willen we hier nog wel een keer lunchen en / of taart eten! Voor nu houden we het bij een kopje koffie en daarna wandelen we naar het hotel. Het weer en de temperatuur zijn nog / weer uitstekend en zeer tevreden zoeken we ons mandje op.

Koninklijk Krakau (26 mei 2019)

Koninklijk Krakau (26 mei 2019)

Reacties 0 reacties

De dag begint met… in de rij staan. Ok, nee, de dag begint met wakker worden, douchen, aankleden, ontbijten en naar Wawel (het kasteel) lopen, maar daar staan we dan wel in de rij. Wawel en online is nog niet een soepele combinatie hebben we al eerder gemerkt. Kaartjes zijn niet online te reserveren of bestellen. En de openingstijden lijken meer een soort indicatie dan een harde afspraak. Dus om 10 over 9 in de rij staan voor een dicht loket dat om 9 uur zou open gaan, dat vinden we eigenlijk niet zo vreemd. Wel een beetje irritant, vooral omdat het tot half 10 duurt voor de loketten open gaan. Maar dan gaan er ook drie tegelijk open en hebben we binnen no time kaartjes voor vanmiddag, voor zowel de State Rooms als de Royal Appartments. Mooi, vink, dan kunnen we nu nog even wat anders doen.

We kiezen voor een wandeling, gevonden in het hotel, langs Stanislaw Wyspianski-sites. Hij was de kunstenaar die de St. Franciscus kerk van binnen heeft beschilderd en Renske is verliefd geworden op zijn werk. De wandeling voert ons langs zijn geboortehuis, de lokale VV (met moderne glas in lood ramen naar zijn ontwerp), de Mariakerk (waar hij het plafond beschilderde), opnieuw langs de St Franciscus kerk en verschillende gebouwen die op één of andere manier een rol hebben gespeeld in zijn leven en / of zijn werk. In één ervan zit nu het Hard Rock Café! We vragen ons af wat Stanislaw daarvan gevonden zou hebben.

Veel sites liggen helaas ook redelijk ver buiten het centrum en er is ook van alles dicht. Misschien een goed excuus om nog eens terug te komen? Voor nu proberen we binnen te komen bij Camelot, het café waar we eerder koffie dronken en dat lukt zomaar ineens. We zitten lekker in de schaduw op het terras en genieten van een uitstekende lunch. Het is een erg populair café en we snappen helemaal waarom! Het enige dat we niet begrijpen is dat we er niet met pin kunnen betalen. Het zorgt ervoor dat Karin vier pin-automaten af moet voor ze er één tegen komt die werkt, waar geen rij van 10 man staat en die geld wil afgeven in de gewenste hoeveelheden. Al ‘grummelend’ komt ze terug en we rekenen af. Tijd voor Wawel.

We hebben voor twee van de zes bezienswaardigheden in het kasteel gekozen. We volgen eerst een rondleiding door de Royal Appartments. Dat blijkt echt een schot in de roos: we zitten met 10 mensen in een groepje en krijgen een Engelstalige rondleiding van een dame die uitstekend kan vertellen en veel meer kennis heeft dan ze kan delen in de korte tijd. We proberen veel vragen te stellen tussen haar praatjes door en genieten van de prachtige wandtapijten, werkende klokken uit de 18e en zelfs de 17e eeuw en allerlei interessante weetjes, zoals dat de adel gele schoenen / laarzen droeg! In Polen deed men niet aan titels en de kleur van de schoenen was de enige manier om de adel te herkennen!

Als we na een uur weer naar buiten worden gewerkt (‘kort maar hevig’ constateren we) drinken we een flesje drinken leeg op het terras van het kasteel en daarna melden we ons om 4 uur bij de State Rooms. Geen rondleiding, maar door het late tijdstip zijn we bijna de enigen en in bijna alle zalen lopen we volledig alleen. Ook dit is genieten, al missen we de dame van de rondleiding. In een zaal waar vanaf het plafond zo’n 16 houten menshoofden naar beneden kijken hadden we bijvoorbeeld wel wat uitleg gewild! Een schilderij van Rubens spreekt voor zichzelf, maar waar dat ene kastje nou voor dient…?

Als we om 5 uur naar buiten komen zijn we redelijk op. We gaan een frisje drinken op een terrasje en rond half 7 wandelen we naar Enoteca Pergamin. Daar worden we enthousiast onthaald: de serveerster herkent ons van afgelopen vrijdag en weet bovendien nog onze wijnvoorkeuren! Helaas krijgt Renske bij de eerste poging een wijn met kurk (wat betekent dat de wijn niet goed meer is). De serveerster biedt excuses aan en zet een fatsoenlijk glas neer. Het eten en drinken zijn verder gelukkig net zo lekker als afgelopen vrijdag en we praten onder het genot van een goed glas na over deze mooie, indrukwekkende, bij vlagen heftige reis en dit indrukwekkende land, waar zo veel meer te ontdekken valt dan we van te voren dachten!

Laatste restje Krakau en naar huis (27 mei 2019)

Laatste restje Krakau en naar huis (27 mei 2019)

Reacties 0 reacties

Vandaag zit ook onze reis er op. Als we hebben uitgecheckt en onze tassen hebben opgeslagen gaan we om te beginnen maar eens een kop koffie drinken. Het weer is ook vandaag uitstekend en ook vandaag genieten we bij onze wandeling naar, van en om het centrum van de groene strook die om het hele oude centrum heen ligt. Het cirkelvormige park met enorme bomen en veel vogels, is de plek waar vroeger de gracht lag, om de muren heen. We zijn blij dat het park, anders dan de muren, bewaard is gebleven.

Na het ophalen van onze vooraf, online gereserveerde kaartjes voor het Rynek Underground Museum (handig!), gaan we voor de laatste keer kijken of de ‘kelder’ van de Adalbertkerk open is. En kijk nou, dat is ‘ie! We aarzelen even: zouden we wel genoeg tijd hebben voor dat we bij de Rynek Underground moeten zijn? een stel dat naar buiten komt stelt ons gerust: je bent in een paar minuten klaar. En het is inderdaad piepklein, maar wel bijzonder. De funderingen van het oorspronkelijke kerkje, inclusief de houten vloer, uit de 11e eeuw zijn nog zichtbaar! Ook drie skeletten zijn zichtbaar; vroeger buiten de kerk, nu zijn twee van de drie in twee delen geduwd door de fundering van de ‘nieuwe’ kerk. Het is bijzonder om te zien en sluit perfect aan bij het Rynek Underground Museum.

Dit museum ligt ónder het centrale plein (Rynek) en bevat de archeologische resten die bij een opgraving in 2005 zijn gevonden. Van straten van stenen met houten stoepranden uit de 13e eeuw tot en met goten uit de 16e eeuw en uitgesleten wagensporen op de straatstenen tot en met sieraden, skeletten, gebruiksvoorwerpen en dobbelstenen en fiches van (kans)spelen: het is er allemaal in een prachtig en enorm interessant museum. We brengen er 2,5 uur door voor we het echt te koud krijgen en het bovendien tijd is om te gaan lunchen.

Dat was gaaf: we zijn echt heel tevreden met deze laatste bezienswaardigheid. En nu is het tijd voor lunch (bij Chimera, de saladebar waar Karin met Sonya at), koffie (bij Charlotte, ook al zo’n leuke ontbijt- en lunchtent) en vervolgens voor het ophalen van de tassen, een wandeling naar het station en een korte treinrit naar de luchthaven.

We drinken een laatste kop koffie en trakteren onszelf op een heerlijk stuk taart. Wat een reis. We hebben wel trek in ons eigen bed, maar wat was het de moeite waard deze dikke twee weken. De terugvlucht verloopt soepel en als we op Schiphol zijn rollen onze koffers de bagageband op, op het moment dat we aan komen lopen. Martijn staat ons op te wachten en brengt ons heel luxe naar Leiden. Dag Polen: wat een verrassend mooi en interessant land ben je!