De dag begint beroerd: na een goede nacht slaap en een goed (maar
duur!) ontbijt heeft de regen nog steeds geen tekenen van ophouden
vertoont. Als we om half 10 beneden staan, voor onze geplande tocht
naar Soweto, blijkt Kobus te hebben gebeld. Hij staat in de file en is
(te) laat. Rustig wachten we op zijn komst. Met Eddy en Esther (die
samen in de stad naar wat musea gaan) is inmiddels afgesproken dat we
het liefst een uurtje eerder weg willen (gezien onze ervaring met files
van de dag ervoor). We zullen bericht achterlaten bij de receptie.

Kobus komt uiteindelijk, zwaar gefrustreerd, 3 kwartier te laat binnen.
We verzekeren hem ervan dat het niet erg is (hij kan er tenslotte niets
aan doen) en bespreken meteen dat we vanmiddag om half 4 weggaan.
Daarna vertrekken we naar Soweto.

De rest van de dag staan we eigenlijk vooral in de file. De stad is een
puinhoop: het regent (voor het eerst in weken en nog flink ook) zodat
er overal ongelukken gebeuren op de weg. Bovendien is er een enorme
stroomstoring waardoor een deel van de stoplichten niet werkt. Tot
overmaat van ramp worden de Bokkies (de rugbyploeg van Zuid-Afrika die
kampioen werd toen wij in Swasiland waren) vandaag gehuldig met een
ereronde door de stad en een bezoek aan de president èn een gebouw op
ongeveer een kilometer van het hotel. We plagen Kobus, die de hele reis
heeft geroepen dat het verkeer in Johannesburg en Pretoria zo goed was,
met de ellende.

We doen er dik een uur over om in Soweto te komen. Daar krijgen we van
Kobus een rondrit van ongeveer 2 uur door deze bijzondere “stad” van 4
miljoen inwoners, 5000 scholen en een half miljoen taxi’s. We zien
olifantshuisjes (zo genoemd door het halfronde dak), die worden bewoond
door 3 gezinnen, en chickentown, het armste onderdeel van Soweto, waar
vooral illegalen uit Mozambique wonen. Deze mensen hebben niets: geen
water (behalve een vervuild stroompje), geen electriciteit, geen
sanitair, niets.
We zien de plaats waar de opstand van de zwarte studenten begon in de
jaren 70 en bezoeken het museum dat staat naast de plek waar Hector
Pietersen werd doorgeschoten. De foto van zijn lichaam dat door de stad
werd gedragen door een medestudent, ging de hele wereld over en vormde
het begin van de boycot van Zuid-Afrika. Het museum is indrukwekkend en
heftig: de apartheid wordt bijna voelbaar en we kunnen ons nauwelijks
voorstellen hoe het geweest moet zijn om te wonen in een land waar
onderscheid op basis van huidskleur is vastgelegd in de wet. Stil komen
we naar buiten.
We zien ook een ziekenhuis, van 8.500 bedden met een omtrek van 5
kilometer (!) waar onder andere geweldige oogspecialisten werken. We
rijden langs public phones, gevestigd in een minihuisje van golfplaten.
We zien borden waarop staat hoe duur het is om een huis te laten maken
(1700 Rand – ongeveer 170 euro – voor een 1 kamer woning van
golfplaat). We zien beesten die te koop zijn, om te slachten voor een
begrafenis of bruiloft. Kortom: we komen ogen tekort.

Na ongeveer 2 uur doen we er deze keer méér dan een uur over om terug
te komen in Johannesburg en inmiddels hebben we eigenlijk alleen nog
tijd voor het halen van een broodje in de supermarkt en een
afhaalkoffie bij de koffiebar. Dan moeten we naar het hotel en pakken
we de tassen. Eddy en Esther hebben gelukkig een leuke dag gehad en in
de bus naar de luchthaven wisselen we verhalen uit. Daar hebben we de
tijd voor: uiteindelijk doen we bijna 2 uur over de tocht van 30
kilometer.

Op de luchthaven nemen we afscheid van Kobus en dat is niet leuk!
Kobus, ook op deze plaats nogmaals heel, heel erg bedankt voor een
bijzondere en mooie reis.We hebben erg genoten van je kennis en
enthousiasme. Je weet goed hoe je “jouw mensen” moet “bederf” en ook
dat vonden we heerlijk. Dank je wel en we hopen dat we in de
gelegenheid zijn om je nog eens terug te zien! We raden je in ieder
geval van harte aan, aan iedereen die ook Zuid-Afrika wil bezoeken en
een goede, enthousiaste gids zoekt!

De rest van de dag is zo mogelijk nog meer wachten: inchecken, laatste
souvenirtje shoppen, koffie drinken en eindelijk inchecken. De stoelen
lijken deze keer iets beter, dus ook Martijn  zit goed. Als we in
de lucht zijn kijken we Die Hard 4 en eten. Na een wijntje doen we
pogingen om te slapen.