Lang zal hij leven, lang zal hij leven…! Vandaag is Harro echt jarig en hij trakteert zichzelf op een ochtendloopje. Als hij terugkomt is inmiddels iedereen aangekleed en (bijna) klaar om te gaan ontbijten. Na de felicitaties en een snelle douche trekken we voor de laatste keer naar het Warenhuis. Karin ontbijt, maar niet van harte. Vannacht heeft ze een terugval gehad dus vandaag gaat ze nog even op het waakvlammetje. Ze moppert wat gefrustreerd dat ze nu nog steeds niet optimaal heeft kunnen genieten van dit gebied en dat ze dus NOG een keer terug moet. Al dat heerlijke eten waar ze nu even niet aan moet denken, maar zo goed is! “Arme jij, dan moet je weer terug?! Balen zeg” wordt ze geplaagd (door alle overigens verder zeer geduldige en attentje mede-reisgenoten).

Na het ontbijt ruimen we de laatste beetjes op en keurig volgens planning (en na een laatste mailtje aan Aletta en Gerrit, de eigenaren van Tuishuisie, om ze te bedanken) vetrekken we rond kwart voor 10 uit Stellenbosch. Eerste stop: Ome Samie se Winkel, een echt instituut in Stellenbosch. Een winkeltje dat volkomen volstaat met ehm, nou alles eigenlijk! Martijn en Harro gaan tanken en slaan de winkel verder over; Eveline en Karin browsen door alle kleine hoekjes en gaatjes in de winkel. Karin is tevreden: door haar ‘gesliert’ heeft ze geen rondtocht door Stellenbosch kunnen doen zoals gepland, maar zo heeft ze toch het gevoel even te hebben kunnen kijken. 

Met een volle tank vertrekken we uit Stellenbosch. Het plan vandaag is om een heel mooie route naar Langebaan te rijden, via het West Coast National Park. En dat lukt. We rijden, om de drukte rond Kaapstad te vermijden, wat noordelijker richting Paarl en dan via Malmesbury (waar we koffie halen en even van het toilet gebruik maken), Darling (‘Hello Darling’, roept Harro elke keer als hij het op een bord ziet staan) naar Yzerfontein. De route is mooi en we maken er een sport van om zoveel mogelijk vogels en andere beesten te spotten. Ibissen, grote roofvogels en kraanvogels staan, zitten of vliegen regelmatig langs en over de weg. 

In Yzerfontein rijden we naar zee en als we aankomen bij het eerste uitkijkpunt vliegen er (heel laag) twee enorme pelikanen over. Wauw, wat een schitterend gezicht en aan de overkomende schaduwen zien we nog eens extra hoe groot ze zijn! Het uitzicht over het water is ook prachtig en we ademen allemaal eens diep in. Tijd voor lunch aan zee? Jazeker: we halen in de ‘Kwikspar’ supermarkt broodjes, croissantjes, salami, ham, kaas, sap en cola en rijden daarma naar een ander uitzichtspuntje waar we omringd door meeuwenm, in het zonnetje en met een geweldig uitzicht lunchen. Zelfs Karin heeft voor het eerst in dagen weer eens trek. Zoals Eveline zegt: de simpelste ingrediënten en toch een top-lunch!

Daarna is het tijd voor het volgende deel van het programma. We rijden naar de gate van het West Coast National Park en daar brengen we de rest van de middag door. Het stikt er nu niet bepaald van de makkelijk zichtbare beesten, maar het is er echt schitterend. Zoals Martijn zegt: wat is is het hier groen; wat een contrast met Namibië en Botswana! Er groeien ook overal schitterende bloemen in dit seizoen en met het prachtig blauwe water van de oceaan aan de ene en de baai aan de andere kant (in het midden van het park) is het echt een feestje. We vinden het bovendien allemaal heel erg leuk om beesten te spotten en de score is niet slecht voor dit park. Struisvogels (één met jong), een black harrier (grote roofvogel, heel dichtbij de auto), elands (een grote antilopensoort; ver weg, maar in grote aantallen), ibissen, twee leopard tortoise (schildpadden) en nog allerlei piepers en fluiters die lang niet allemaal te identificeren zijn. Het leuke van het park is dat je gewoon de auto uit mag dus we stoppen meerdere keren. Eén keer voor een vogel-uitlijkplaats, een keer om te plassen, meerdere keren om van het uitzicht te genieten. Op het uiterste puntje slaat de zee in grote golven zich stuk op de rotsen, wat enome witte wolken water oplevert en heel veel crèmekleurig schuim áchter de rotsen. Sommige mensen vinden het blijkbaar leuk om er gewoon doorheen te lopen: we zien twee mensen aangekleed en wel tot aan hun dijen in de meuk staan!

Eind van de middag zijn we wel zo’n beetje uitgekeken en rijden we door naar Langebaan. Daar vinden we The Old Fisher House, waar we worden opgewacht door eigenaar Peter. Hij verrast Harro met een zelfgebakken taart en een fles uitstekende witte wijn van een winery uit de buurt. Karin kijkt onschuldig en bedankt Peter later uitgebreid: die wijn was afgesproken, maar de zelfgebakken taart was wel heel bijzonder. Als we allemaal een stukje taart op hebben en Peter de fles heeft koud gelegd krijgen we de sleutels van de uitstekende kamers. We ploffen voor de kamers in het zonnetje neer op een aantal terrasstoelen. Harro en Karin gaan even pinnen en daarna gaan Harro en Eveline even de benen strekken op het strand, dat op nog geen vijf minuten lopen zit.

Rond kwart over 6 vertrekken we gezamenlijk (lopend, door het vredige dorpje) naar Kokomo, een strandtent die Peter heeft aangeraden. Hij heeft niets teveel gezegd. Het uitzicht op de zonsondergang is prima (Karin holt naar buiten voor wat plaatjes), het eten is uitstekend en de cocktails en wijn- en bierkeuze vallen enorm in de smaak. De playlist is bovendien uit het Harro-tijdperk. Kortom: Harro is een blij man en heeft een prima verjaardag verzekert hij ons. En wat fijn, vinden Eveline, Martijn en Karin, dat wij daar bij kunnen zijn!

Terug in the Old Fisher House duiken Harro en Eveline hun bedje in. Martijn en Karin gaan nog even bij het heerlijk warme haardvuur zitten dat in de gezamenlijke ruimte brandt (het is flink afgekoeld) en krijgen van Peter een glaasje lokale port aangeboden èn een heel gezellig praatje. Uiteindelijk duiken ook zij hun bedje in. Dat was een prima dagje: weltrusten!