Reisverslag.org

Appartementencomplex Villagio Alkantara ligt aan de rand van Giardini Naxos; een dorpje ongeveer 5 kilometer en behoorlijk veel hoogtemeters (lager) verwijderd van Taormina, aan de noord-oostkust van Sicilie.

Een eenvoudig, maar schoon appartementje, een ENORM zwembad en een piep-klein winkeltje zijn de belangrijkste attracties van het appartementencomplex. Het ligt behoorlijk ver van de boulevard van Giardini, in de wijk Recanati. In het hoogseizoen stopt er een busje voor de deur. Nu gaat de dichtstbijzijnde bus van het busstation 20 minuten lopen verderop.

Het leek zo mooi: Peking! Een geweldige aanbieding en de mogelijkheid om deze fascinerende stad uitgebreid te gaan bekijken! Dit was nog spannender dan ons eerste plan Sicilië. Boeken dus!
We hadden nog maar nauwelijks geboekt, of een paar dagen later kwam SARS in het nieuws; het longvirus waar inmiddels de wereld van in de ban is. Hoewel het in eerste instantie nog onschuldig leek, werd al snel duidelijk dat het virus zich in een rap tempo verspreidde en behalve in Hong Kong, ook in Zuid China (Guandong) en Peking voor kwam. Gespannen volgden we de ontwikkelingen. Waar we eerst nog dachten dat we met wat voorzorgsmaatregelen prima naar Peking konden, werd de situatie al snel vervelender. Net toen we zelf besloten dat het ons te ver ging, maakt woensdag 23 april een negatief reisadvies een definitief eind aan onze vakantieplannen.

En toen was het rennen geblazen: waar waren onze paspoorten? En kregen we ons geld terug? En eìgenlijk wilden we óók nog steeds op vakantie! Eveline haalde al haar overtuigingskracht uit de kast en kreeg het voor elkaar om al donderdagmiddag de paspoorten weg te halen bij de Kras-visumdienst. Prima actie en fijne medewerking van Kras!

Donderdagavond zaten we bij D-reizen. En opnieuw werd en meegedacht en meegewerkt. We konden de reis omboeken en het resterende geld krijgen we binnen twee weken op onze rekening: 100%! Maar waar konden we heen? Een foute Costa? Of naar Ierland? Zouden we misschien niet tóch naar Sicilië kunnen…?

De laatste twee vliegtuigstoelen en “keuze” uit één appartement, maar we gaan! En zo kwamen we via een omweg, terug bij onze eerste bestemming!

De vlucht van Schiphol vertrok prima op tijd: stipt half acht vertrek vanaf een bewolkt, nat en koud Nederland. Boven Italie klaarde de lucht op en bij aankomst op Catania, de noordoostelijke luchthaven van Sicilie was het 16 graden…. om kwart over tien ‘s avonds!

De transfer verliep na wat vertraging zonder avonturen… voor ons. De hostess, Raldy, beleefde haar vuurdoop. Nerveus en natuurlijk waren er lastige mensen met lastige problemen! Rijbewijs kwijt, passagiers kwijt… lastig hoor, toeristen!

Aankomst in Giardini Naxos om 12 uur en na tas uitpakken doken we in bed! Tukken!!

Wat een herrie; doortrekkende w.c.’s met een geluid als een optrekkend vliegtuig, klapperende deuren en dat geluid dat die buurman maakte….. Jech!

Het ontbijt in de zon maakte heel veel goed. Iets voor negenen in je t-shirt in de zon buiten aan het ontbijt, dat voor Italiaanse begrippen heel behoorlijk was. En die cappuchino!


Om kwart over 11 kwam Raldy (ja, de hostess), bijgestaan door een collega, uitleg geven over de excursies, de buurt en de routes… Hoe kom ik NIET overal op Sicilie…

Een feestdag (1 mei, dag van de arbeid) en een onhandige excursie (we willen ECHT mee, maar waarom is dat kreng alleen op dinsdag) gooien roet in het eten voor wat betreft ons stoere Palermo plan. Boe!

Dan maar excursies naar Piazza Armerina (dinsdag), de Etna (woensdag) en Palermo (vrijdag). En we besluiten om zelf (ja, stoer) naar Siracusa te gaan!

Na alle uitleg EN even petje ophalen (wat een weer!) gaan we op pad. Een afschuwelijke uitleg van Raldy en een HEEL slecht kaartje, zorgen ervoor dat we moeten vertrouwen op ons post-duif-gevoel. En dat lukt: Giardini Naxos!


De boulevard is prachtig (wat is dat water blauw!) en de mensen heel erg vriendelijk: zomaar twee sinaasappels uit eigen tuin van een passerende meneer en de ober holt ons achterna met richting-informatie.

De bus naar Taormina slingert omhoog: vol, warm, maar met een geweldig uitzicht. Het stadje is geweldig en veel te duur en de Griekse Theater erg de moeite waard.

Nu effe uithijgen in een Internet-cafe en straks de bus terug. Tot zover is het geen straf, dit eiland!!

Alweer mooi weer! Ook vanochtend op tijd op en een ontbijt in de zon. Daarna zijn we naar het busstation gelopen (dat is dus toch verder dan een kwartiertje) en vandaar met de bus naar het treinstation. Karin vindt kaartjes kopen een avontuur, maar dat is onzin want haar Italiaans gaat fantastisch. De trein is maar 5 minuten te laat, wat voor Italiaanse begrippen bijzonder is. Twee uur en een mooie treinrit later zijn we in Siracusa.




Daar lopen we naar het archeologische gebied waar we achtereenvolgens het Griekse theater, het oor van Dionysius (een enorme grot met aparte akoustische eigenschappen) en het Romeinse amfitheater bezoeken. Bijna net zo indrukwekkend zijn 2 vechtende reuzehagedissen.

Na een tijdje wachten op een bus maken we toch maar een stevige wandeling naar de andere kant van de stad. Daar staat de Dom, een fontein die niks omhoog krijgt en daartussenin kleine steegjes, kronkelweggetjes en boulevards. Mooi!




Zometeen wacht de terugtocht, snel wijn naar binnen gieten om snel te slapen (afzien!) want morgen staat de excursiebus om 7.50 klaar.

Dat opstaan viel niet mee, maar door een paar versnellingen sneller het ochtendritueel te doorlopen waren we wel ruim op tijd klaar. Op naar de SMA; de grote supermarkt waar we werden opgepikt. De bus was keurig op tijd en we hadden zelfs een bekend gezicht aan boord: Raldy ging ook mee!

De reis naar Caltagirone werd doorspit met verhalen en uitleg van Francesco, onze Duits-Italiaanse gids, die ook een stevig mondje Engels sprak. Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we aan in Caltagirone; een stadje dat vooral bekend is geworden door de 142 treden tellende trap (nee, we zijn NIET helemaal naar boven geweest), waarvan elke trede door een apart keramiek-motief is bedekt. Mooi gezicht!

Keramiek wordt in Caltagirone nog steeds met de hand gemaakt: klei wordt een gebruiksvoorwerp dat na droging wordt gebakken. Daarna wordt het beschilderd en geglazuurd en vervolgens nog een keer gebakken. We mochten een kijkje nemen in een “atelier”, waar een stel ginnegappende meiden aan het werk was. Toch wel leuk om even te zien.


Na koffie (waarom wilde die ober ons nu perse met volzinnen aanspreken: net nu we zo trots worden op on Italiaans, begrijpen we er niets meer van. We besluiten dat het aan hem ligt!) in de bus naar Piazza Armerina en meer specifiek naar de Villa Romana. Een halverwege vorige eeuw opgegraven Romeins landhuis uit de 4e eeuw na Chr., waarvan de vloeren volkomen bedekt zijn met (de resten van) schitterende mozaieken. Het geheel is bedekt met een glazen dak om de mozaieken te beschermen, waardoor het ook bij deze temperaturen (alweer zonnig en ongeveer 25 graden) al een oven wordt, maar het is de moeite waard. Grote delen zijn erg goed bewaard gebleven en de voorstellingen zijn erg gedetailleerd. Wist je trouwens dat ze in die tijd ook al dames in bikini’s hadden? De moeite waard! 😉

In Piazza Armerina konden we met de kudde (overigens erg beperkt: ongeveer 15 a 20 mensen) mee lunchen, maar we wilden natuurlijk liever zelf iets regelen. Dat resulteerde na 10 minuten zoeken in een late lunch in een plaatselijk restaurant dat prima eten serveerde. Op de gok namen we een “papardelle” van het huis. Dat bleek pittig, maar erg lekker. Iets met spinazie en broccoli in de saus. En pepers dus…

Na de lunch (het is dan drie uur), hoppen we de bus in en gaan we terug naar Giardini. Daar zijn we om ongeveer 5 uur. We strompelen de supermarkt in, slepen wat wijn en hapjes mee naar het appartement en ploffen op een stoel, om daar de eerste uren niet meer vanaf te komen. Heerlijk: wat een dag!

Nog vroeger vandaag! Boe! En dat bleek niet eens nodig, want door mist was de bus vertraagd en werden we uiteindelijk op hetzelfde tijdstip opgepikt als gisteren! Gelukkig rook Eef verse croissantjes. Dan wil zelfs Karin wel ontbijten!


Affijn; uiteindelijk zat iedereen in de dubbeldek-bus, inclusief Grete (de gids) en reden we door de dichte mist naar Alcantara. Nee, niet ons appartement deze keer, maar een enorme kloof, in de rotsen uitgeslepen door lava. Eef was een bikkel en ging de trap af. Geen idee hoeveel treden, maar auw! 🙂 Als we een paar uur hadden gehad waren we gaan waden met lieslaarzen (dat kan daar), maar het feit dat we maar drie kwartier hadden was een mooi excuus (water van 11 graden, brrrr).

Inmiddels scheen de zon! En reden we door naar Randazzo, een tegen de hellingen van de Etna geplakt mini-plaatsje, waar vandaan een mini-treintje rond de Etna gaat. We reden een uur mee, tot Adrano. Onderweg heb je een schitterend uitzicht op de vulkaan en de hellingen eronder. Zoals overal valt op dat er velden vol bloemen staan. Je ruikt ze zelfs in de trein!

Uiteindelijk was het zover: de vulkaan zelf!
Vanaf “Rifugio Sapienza” het plateau waar de bus stopte, ging vroeger een kabelbaantje. Al bij de uitbarstingen in de jaren ’80 werd dit ding een aantal keren verwoest. Na de laatste uitbarsting hebben ze nog geen tijd gehad voor reparaties. Na een heftige uitbarsting in 2001, explodeerde de vulkaan namelijk opnieuw in oktober 2002 en werd de kabelbaan weer onder de lava bedolven. Er steken nog wat resten bovenuit.

Sinds vijf dagen worden er weer tochten de vulkaan op gemaakt; met speciale minibusjes en vergezeld (als altijd) door een berggids.

…

Ja, NATUURLIJK zijn we naar boven gegaan! Met maar 1 busgenoot, doken we een bijna vertrekkende minibus in en door een soort maan-landschap scheurden we de berg op. Het is een fantastisch gezicht! Er lag op sommige plaatsen nog sneeuw en de brokken lava stapelen zich metershoog op. Boven gekomen maakten we een korte wandeling, naar een uitzichtspunt. Het leek wel een sauna. Het ene moment liepen we door de sneeuw en even later kwamen we langs een plaats waar de lava nog zo heet was dat het wel een barbeque leek!

Het uitzicht was geweldig! Het is een geweldig gevoel om bovenop (nouja; ongeveer 2600 meter) een actieve vulkaan te staan. Je begrijpt ineens waarom je een verklaring moet ondertekenen waarin je aangeeft dat het jouw probleem is als dat ding ontploft! 🙂

En nu zijn we moe en blij en toe aan een drankje. Alweer: wat een dag!!

Het plan was niets doen en dat is gelukt. Na het ontbijt in de zon aan het zwembad zijn we met literatuur (studieboek en Viva’s; je mag zelf bedenken wie wat las) en factor 20 er opnieuw naast geploft. Studeren, lezen, zonnen en verder helemaal niets. Het leek wel vakantie! 🙂

‘s Avonds een kleine wandeling naar een leuk restaurantje dat uitkijkt over de baai (alleen van sfeerverlichting hebben ze hier nog nooit gehoord) en na een wandeling terug en een wijntje zat de dag er weer op. Heel naar allemaal…

Hoe vroeg is het??? We zijn wat gedesorienteerd als de wekker gaat. Om kwart over zes (ongeveer) zitten we in ieder geval in de bus, op naar Palermo. Eef slaapt het grootste deel van de reis en Karin studeert wat. De tijd vliegt in ieder geval voorbij en drie-en-een-half uur later zijn we in Palermo. Schitterend gelegen aan de baai, met op de achtergrond Monte Pellegrino.

Daar pikken we stadsgids Antonio op en de eerste stop is Cappella Palatina, een kleine kapel die verstopt ligt in een Normandisch Kasteel, La Martorana. Schitterende mozaieken op alle muren en een fantastisch bewerkt houten “stalachtieten” plafond.

Veel tijd hadden we niet binnen, maar het was erg indrukwekkend. Net als de tweede bezienswaardigheid, de middeleeuwse cathedraal van Monreale. Eigenlijk de Capella Palatina in het groot. We fotograferen ons suf en Eef heeft al een paar erg mooie foto’s laten zien! Vlak ernaast ligt een oud klooster met een eindeloos aantal allemaal verschillende “zuilen”. Karin is inmiddels begonnen aan haar vierde fotorolletje van deze vakantie…



Terug door de nauwe straatjes van Palermo en op naar de cathedraal. De buitenkant is indrukwekkend: de oudste delen stammen uit de 11e eeuw. En bijna elke eeuw zijn er delen bijgebouwd. De binnenkant valt eigenlijk erg tegen, met uitzondering van een “zonnenklok”, die precies het astronomische middaguur aanwijst als wij er zijn. Gids Antonio is enthousiast en we moeten toegeven dat het een knap staaltje bouwkunst is!


Na deze stop is het tijd voor de middagpauze…. Laten we aan de afgrijselijke eetgelegenheid geen woorden vuil maken. Gelukkig is er een schattig marktje in de buurt waar we heerlijk een half uurtje overheen dwalen voor we de bus weer ingaan voor een korte stadsrondrit. Daarna is het op naar de catacomben; Convento dei Cappuccini (nee, niet de koffie). Er liggen daar 8000 lijken, in meer of minder goed bewaarde toestand. Het absolute “hoogtepunt” is Rosalia Lombardo, een tweejarig meisje dat in 1920 overleed en er bij ligt alsof ze ligt te slapen.

Om stil van te worden. Dat werd het dan ook: op de terugweg ligt bijna iedereen in de bus te slapen. Om 7 uur staan we weer voor ons appartement. Bekaf, maar wel blij!

Een ontbijtje in de zon kan er nog af, maar daarna is het nog even haasten geblazen, want we moeten om 10 uur uit ons appartement zijn! Gelukkig hebben we gisteravond het meeste gedaan. Vuilnis weg, tassen bij de receptie en daarna op naar Taormina.

Het blijkt markt op de weg ernaartoe, dus we wringen ons door een mensenmassa langs alle kraampjes. Daarna de bus en nu dwalen we wat door dit erg schattige stadje. Vanavond worden we om 20:00 uur opgehaald door de bus en dan zit het er weer op. Dag heerlijk eiland en zeker tot ziens!