Vandaag gaan we naar Kisoro, maar we doen rustig aan. We ontbijten met de kampeerders om half 8 en genieten van het laatste Esther-ontbijtje. Daarna vertrekken Tjerk, Anke, Albertine en Pieter voor een wandeling langs het meer. Norbert (vandaag veel vrolijker, omdat hij het dankzij een fleece-deken van Tjerk en Anke vannacht wel warm had, in tegenstelling tot gisteren) brengt hen weg en wij blijven achter om de afwas te doen, de tenten af te breken en op te ruimen. Als we bijna klaar zijn, komt Karin Dominique tegen, die een aantal houten maskers uit Congo in haar hand heeft. Uit een van de kamers en ze wil ze misschien wel kopen. Karin is meteen gecharmeerd van een van de maskers en na een strooptocht in de kamers is ze ervan overtuigd dat dat ‘m inderdaad moet worden. Dominique heeft meer oog voor de andere twee maskers en is meer dan bereid om het derde masker aan Karin te laten. Na wat onderhandelen is iedereen blij: de hoteleigenaar heeft weer wat verkocht (in vijf jaar tijd heeft niemand eerder gevraagd of de maskers te koop zijn) en Dominique en Karin hebben tegen een prima prijs een origineel antiek masker uit Congo.

Om 10 uur vertrekken we met de jeeps. We nemen dezelfde route als de wandelaars en dat blijkt een erg mooie tocht, met op een aantal plaatsen geweldig uitzicht op het meer en de eilandjes in het meer. We klikken er lustig op los en iets voor het eind van de wandeling treffen we de verhitte, maar vrolijke wandelaars aan. Iedereen duikt in zijn of haar jeep en na nog een paar minuten gehobbel rijden we ineens weer op een splinternieuwe asfaltweg.
Dat blijft natuurlijk niet duren: als we de bergen induiken komen we in een wegen-project terecht dat al drie jaar duurt en zeker nog twee jaar zal duren, Stof, gehobbel, vertraging, maar goed, rond half 1 zijn we bij het prachtige hotel Travelers Rest. Een hotel dat al jarenlang bekend staat als het gorilla-hoofdkwartier van Uganda. Walter Baumgartel startte als eerste in de jaren vijftig van hieruit gorilla-onderzoek op en Diane Fossey was een vaste gast in het hotel. Het is nu van Habari Travel en de Nederlandse manager heet ons van harte welkom.

Het is een prachtig hotel, met mooie kamers, rondom een mooie tuin en met een gezellige barruimte. En het hangt tsjokvol kunst, vooral maskers en beelden, uit Congo. We droppen onze tassen, eten een heerlijke lunch en kijken onze ogen uit. Hoewel het wat duurder is dan Lake Bunyoni, weten we niet of we de verleiding kunnen weerstaan de komende dagen! Maar eerst beginnen we ons voor het eerst echt te realiseren dat we morgen de gorilla-tracking gaan doen! Enige spanning maakt zich van ons meester, dus tijd voor afleiding.
We wandelen samen met Gerrit en Ivon Kisoro in. Ondanks dat het een van de grotere stadjes in de regio is, kunnen we er toch niet heel erg van onder de indruk zijn. Het ‘eksteren’ (souvernirtjes-shoppen) valt tegen en erg groot is het niet. Het is wel leuk in een stadje te zitten, zodat we iets meer meekrijgen van het dagelijks leven. Ondanks dat hier vaker buitenlanders komen, zijn de mzungu duidelijk een bezienswaardigheid. Over het algemeen is iedereen erg vriendelijk, al beginnen we bij de kinderen al wel kwalijke neigingen te ontdekken, als het ‘vragen’ om koekjes, snoepjes, een pen en / of geld (‘give me a sweet!’). We zijn streng: we hebben niets en delen niets uit. Sommige gewoonten willen we niet aanmoedigen.

Na de koffie en het shoppen zoeken we samen een Internetcafe op, waar we bijna alle verhalen kunnen posten. Als we bezig zijn met de laatste dag, valt ineens de stroom uit. Helaas, dan houdt het natuurlijk wel op. We betalen en wandelen weg, maar net als we buiten staan, is er weer stroom. De eigenaresse roept ons achterna. Vooruit, poging twee. Als we de computer weer hebben opgestart, hebben ingelogd en twee woorden hebben getypt, valt de stroom weer uit. Nu houden we het echt voor gezien. Terug in het hotel nemen we een drankje en lezen en kletsen wat tot het diner. Om half 8 zitten we aan tafel en het eten is erg goed: soepje vooraf en daarna in buffet-vorm gehakt-burrito, rijst, chili-sin-carne en guacemole. Een toetje maakt het af en daarna brieft Esther ons over de dag van morgen. Dat is even slikken: we moeten om half 6 aan het ontbijt zitten! De zenuwen slaan nu wel een beetje toe en niet alleen bij ons. We lopen morgen met Geriit en Ivon en ook zij stuiteren inmiddels een beetje. Het gaat echt gebeuren! We nemen nog een drankje, maar om half 10 liggen we in bed. De wekker staat op vijf uur…