Dat was een geheel nieuwe ervaring: opstaan VOORDAT de oproep voor het gebed
van de minaret schalt… Een nieuwe, maar ook vervelende ervaring! Alsof het
afscheid van dit prachtige land al niet erg genoeg was, moesten we er om vier
uur uit.

Na douchen, aankleden, tas dichtritsen en het hele labyrinth…. pardon hotel
doorlopen was er nog net tijd voor een (heel snel) glaasje jus d’orange.
Hup hup, koffers in de bus, want Theo had haast. De arme chauffeur had ook nu
weer het lef om een andere route te kiezen dan Theo bedacht had en zijn
(mislukte) poging tot extra service (voor de deur stoppen) werd ook al niet
gewaardeerd. Vroeg opstaan valt niet mee.

Hoewel: het was al stampdruk op de luchthaven! Er bleken (bijna) tegelijk
twee vluchten naar Casablanca, twee naar Italie en een naar Spanje te
vertrekken. Chaos… De zogenaamd “handige” group check-in kwam niet lekker van
de grond en alles ging alles behalve snel, dus uiteindelijk vertrokken we met
drie kwartier vertraging naar Casablanca.

Daar bleek dat we anderhalf uur later met hetzelfde vliegtuig door te vliegen
naar Amsterdam. Daar kwamen we om 3 uur Nederlandse tijd aan. Behoorlijk kapot.
De bagage rolde voor iedereen snel van de band en het was een kort (maar zoals
altijd toch niet echt leuk) afscheid.

Martijn pikte ons op van Schiphol. De rest van de dag raakten we niet
uitgepraat, over dit land van contrasten. Ezelkar naast gloednieuwe Mercedes;
minaret naast synagoge; Franstalig en Arabisch; zoet en kruidig, bergen en
woestijnen. Maar bovenal fantastische mensen en schittende bezienswaardigheden.
Marokko is een feestje!