Terwijl Alex ziek in bed lag, ben ik met 5 andere mensen van de groep gaan parachutespringen. Aan een tandem uiteraard. Een hele bijzondere ervaring!

Van te voren best wel spannend, maar het uit het vliegtuig springen op een hoogte van 10.000 ft vond ik absoluut niet eng. De vrije val was super heftig. Heel raar: je hebt niet echt het idee dat je valt maar meer alsof je in een ventilator zit. Toen de parachute op 5000 ft openging, kon je echt van het uitzicht genieten. Je hoorde alleen wapperen van de parachute en verder niks. Mooie zandduinen gezien en Walvisbaai en Swakopmund zien liggen. Alles bij elkaar duurde het ruim drie kwartier: korte instructie, 20 minuten scenic flight naar de springplek en een kwartier springen. Cool.

‘s Avonds uit eten geweest met de groep. Alex verwend met een kopje kippensoep. Vandaag 30 mei voelt hij zich gelukkig al weer een stuk beter. Zo veel beter zelfs dat hij vanmiddag ook gaat parachutespringen. Ik ga mee om een en ander op foto en film vast te leggen. Wordt vervolgd…

Helaas! Geen parachutesprong voor Alex. Toen we op het vliegveld waren, werd het mistig. Zo mistig dat het vliegveld gesloten zou worden en het vliegtuig niet meer zou kunnen landen. Nog een tweede poging gedaan de volgende ochtend, maar ook toen zat het weer niet mee.

In Swakopmund hebben we trouwens gelunchd in een heuse Konditorei. Swakopmund is heel erg Duits, volgens de Lonely Planet zelfs “Duitser dan Duitsland zelf”. Blanke mensen spreken je ook in het Duits aan. Erg vreemd om mee te maken als je middenin Afrika zit.