De wekker begint om 5 uur te piepen, maar dat heeft weinig nut want Harro heeft oordoppen in zijn oren en Geeske is al op. De oordoppen waren wel even nodig want er is ook een fors aantal kikkers die het vijvertje voor de deur hebben ontdekt. Tegen zessen lopen we richting de receptie waar Ronnie, de manager van het hotel, ons al staat op te wachten met verse koffie en thee. Dat gaat er best in en als ook 3 andere gasten zijn gearriveerd en een bakkie hebben gedronken gaan we op pad. We beginnen een tocht van twee uur dwars door de bush en komen van alles tegen: impala’s, wildebeesten, kudu’s, elanden, wrattenzwijnen en allerlei klein spul. Ronnie vertelt ons ondertussen van alles over de planten, de termietenheuvels en de insecten die we zien rondvliegen en rondrennen. Ook vertelt hij over de problemen die ze hebben met stropers en wat ze er zoal tegen doen. Toch zien we even later ook een medewerker van het reservaat rondlopen met een strik die hij even eerder heeft gevonden; dagelijks zijn ze bezig met het zoeken van deze strikken en het bewaken van het wild. Sinds kort mag er op stropers ook geschoten worden…
De wandeling is heerlijk, het is nog een beetje bewolkt en Ronnie een vat van informatie. Het toetje komt vlak voor het einde: ineens staan we op nog geen 10 meter van een aantal giraffes af en even later staat er naast ons een tweede ploeg. In totaal 9 giraffes laten zich niet echt door ons opjagen en we hebben dan ook ruim de tijd deze prachtige beesten van dichtbij te bekijken. Hierna lopen we rustig terug naar onze lodge waar er al een heerlijk ontbijt staat te wachten, en dat gaat er na een wandeling van bijna twee en een half uur best in!

Het is tegen 9 uur als we klaar zijn met het ontbijt en tot twee uur hebben we niets te doen, en dat is best lekker voor een keertje. We gaan terug naar ons eigen treehouse, waar we op onze veranda wat lezen, een potje kaarten en het reisverslag bijwerken. Tussendoor zien we regelmatig wat prachtige vogels een bad nemen in de vijver voor ons huis en zien we een licht gestoorde vogel die krampachtig probeert door ieder raam heen te vliegen wat hij kan vinden. Eerst probeert hij de zijruiten en de spiegel van de auto, en even later horen we hem tegen het raam van ons treehouse aanvliegen… Het lijkt een beetje zielig, maar het levert wel mooie plaatjes op.
Om twee uur lopen we heerlijk relaxed naar de receptie, waar een high tea wordt klaargezet: Wat cake, wat tonijntaartjes, fruit en koffie en thee vormen een prima lunch. We zitten er rustig, kletsen nog met wat andere gasten en zien een nieuwe Amerikaanse dame arriveren. Die lijkt behoorlijk van de wereld, een beetje chaotisch en blijft zich maar druk maken om malaria. Ze heeft de komende dagen samen met twee andere gasten van het hotel een prive gids, en dat lijkt maar goed ook, want hoe zo iemand zo’n reis kan maken is voor ons even een raadsel. Het blijkt even later dat zij meegaat op de game drive en dat we enorme mazzel hebben: normaal duurt de game-drive zo’n 3 uur, maar de andere gasten die we nog moeten oppikken hebben een 5-uurs tocht geboekt, en nu moeten we dus ook wel 5 uur mee… balen!

Even voor drieen arriveert ons jeep, een open Landrover met plek voor 10 mensen, onze gids en onze spotter. Met de gids kunnen we vanaf het begin goed lachen: De bolle Zuid-Afrikaan heeft Nederlandse ouders en spreekt zelf goed Nederlands. Hij bezit een gezonde portie humor en met hem maken wat grappen over de rest van de gasten. De spotter is een jonge, niet heel ervaren knul die weinig zegt. Ook blijkt al snel hoe je je in mensen kan vergissen: Onze Amerikaanse dame is fors bereisd, heeft half Azie, Rusland en nogal wat andere landen gezien en werkt bij de Washington Post. We komen in gesprek en kunnen het prima met haar vinden, hoewel ze wel een rare combinatie van slim en enthousiast en gigantisch wereldvreemd blijft. De temperatuur werkt overigens ook lekker mee, een door de gids meegebrachte thermometer vertelt ons dat het zo’n 41 graden in het zonnetje is…
Dwars door een private reserve rijden we drie kwartier om de andere gasten op te halen. Dit blijkt een internationale groep van 25 mensen te zijn die in totaal over drie jeeps verdeeld worden, waarbij er nog 7 bij ons worden ingezet. Onze spotter wordt op een stoel op de motorkap van de jeep gezet en dan begint de game drive pas echt. Via radio staan de drie jeeps met elkaar in contact en al snel zien we ons eerste ‘big 5’ wild. Een neushoorn, die net vertrekt als wij aankomen zodat voor de mensen in de jeep die nog geen neushoorn gezien hebben tijdens hun bezoek aan Afrika de ervaring beperkt wordt tot de aanblik van een enorme neushoornkont. We karren weer verder en even later horen we toch wel een raar gesis bij de achterkant van de jeep… we hebben een lekker band! Nu wordt het leven interessant: midden in een reservaat waar leeuwen, olifanten, buffels en luipaarden zitten wordt er vriendelijk gevraagd of we willen uitstappen. We blijven maar in de buurt van de jeep hangen en dan speelt zich een schouwspel af wat hilarisch en tegelijkertijd best triest is. Onze gids begint samen met de spotter de band te wisselen. De jonge knul heeft duidelijk geen idee wat hij moet doen, en onze gids scheldt hem verrot in alle talen die hij maar machtig is. Het is af en toe werkelijk te genant om aan te zien, en het blijkt maar overduidelijk dat de tijd van apartheid nog niet zo heel lang geleden is…

Afijn, een kwartier later zijn we weer zover en gaan we weer op pad. We zien buffels en allerlei ‘klein’ wild en krijgen dan een oproep dat er een leeuw is gespot. We rijden behoorlijk vlot bijna een half uur door het reservaat en even later zien we waarom de leeuw nog steeds op dezelfde plek is: er ligt een dode buffel die de dag ervoor door de leeuw te grazen is genomen, de vrouwtjesleeuw ligt nog steeds uit te puffen van haar enorme maaltijd. Van onze gids horen we (in het Nederlands) dat dit de enige leeuw is die het reservaat heeft en dat ze drie jongen heeft die ergens verderop liggen. De ‘kill’ van de buffel was de dag ervoor en sindsdien is de leeuw daar steeds in de buurt. We hebben onze gids verteld dat we de big 5 al hebben gehad, en dat het ons niet uitmaakt wat hij vindt, wij vermaken ons wel. Dat heeft hij ter harte genomen en hij vertelt ons wat meer over het reservaat en over de kans om de beesten te spotten. Zo is ‘de olifant’ (ze hebben er wel 1!) ergens in het noorden van het park en dat is te ver rijden, en trekken de luipaarden zich zo weinig aan van de hekken om het reservaat dat ze geen idee hebben of ze er op het ogenblik uberhaupt wel een hebben. Even later vertelt hij vrolijk aan de rest van het gezelschap dat er in het reservaat gemiddeld zo’n 10 luipaarden zijn, maar dat deze heel moeilijk te spotten zijn, en de olifanten (meervoud) waarschijnlijk verder naar het noorden zijn getrokken. Wij kunnen er wel om lachen en vermaken ons prima tijdens de tocht. Na een korte pauze voor een drankje begint het donker te worden en gaan we op pad om de grote groep terug te brengen. Ons spotter zit ondertussen gewapend met een enorme lamp voorop en af en toe zien we wat puntjes oplichten die duiden op een dier. Zodra we de groep hebben gedumpt gaan we weer op de terugweg, wederom dwars door het reservaat. Het is al behoorlijk laat en we moeten nog dik drie kwartier rijden dus onze gids geeft goed gas. En dat zullen we weten in een open jeep: We worden gebombardeerd door insecten (volgens onze gids boordevol proteinen, dus we moeten niet zeuren) en maken af en toe stops als we wat zien: een kameleon, nachtuiltjes, een zeldzaam klein beest met een witte staart (waarvan de naam ons helaas is ontschoten) en een bushbaby. Het is een prachtige rit en uiteindelijk komen we bij het hek aan om naar buiten te rijden. Daar staan we even te wachten omdat er nog iemand naar binnen wil en als we weer willen vertrekken blijkt de schijnwerper van de spotter niet meer te werken. Nu komt weer de ware aard van onze gids naar boven en scheldt hij de arme vent weer helemaal verrot. Uiteindelijk zijn we na bijna 6 uur rijden weer terug bij onze lodge waar het eten al klaar staat (en de rest van de gasten dik een uur op ons heeft gewacht). We nemen afscheid van de gids en eten rustig onder het genot van een wijntje wederom een prima maaltijd. Daarna zakken we nog even af naar de bar, waar we nog een paar drankjes pakken en na een lange maar erg mooie dag rond een uur of 11 in slaap vallen.