De eerste vakantiedag en we slapen meteen (voor ons doen) een gat (ok, gaatje) in de dag. En dat kan gelukkig: we hebben geen haast. Onze vlucht is om half 4 en we hebben bijna alles al gedaan wat we nog wilden doen. Na de laaste restjes zakt Martijn rustig even onderuit met een kop koffie en gaat Karin nog even met Harro de stad in. Om half 12 brunchen we (Eveline en Harro en wijzelf) bij Noroc en daarna brengt Harro ons naar Schiphol.

Het ‘dumpen’ van de tassen en door de douane gaan, gaat voorspoedig. Daarna hebben we nog tijd voor een drankje en daarna melden we ons bij de gate. Daar blijkt dat we een kwartiertje vertraging hebben. Geen ramp, maar doordat er in een Boeing A380 zo enorm veel mensen gaan, wordt het al snel belachelijk vol bij de gate. We zakken in een hoekje op de grond en uiteindelijk vouwen we ons pas weer uit als we aan boord mogen. We zitten aan het gangpad en in het midden van de rij en in dit prachtige toestel van emirates heb je een uitstekende hoeveelheid ruimte. Naast ons zit aan het raam een stille Aziatische jongen die er de hele reis alleen uit zal gaan als wij toch al bezig zijn met opstaan. 

Als we eenmaal onderweg zijn verloopt de vlucht voorspoedig. Het eten smaakt, we kijken films (Inside Out en Antman, allebei om verschillende redenen prima vermaak) en we lezen wat. Na 6 1/2 uur landen we om kwart over 12 lokale tijd op de luchthaven van Dubai. En voor het feit dat het een enorme luchthaven is, gaat het allemaal supersnel en soepel. Met stenpel en bagage staan we in de hal, de bordjes van de chauffeur te bekijken. Maar hoe we ook zoeken: geen Suba Hotel en Karin’s naam staat nergens…

Een telefoontje en de receptionist die iets nazoekt geeft duidelijkheid: de chauffeur heeft een fout gemaakt en is zonder ons, maar met twee andere reizigers naar het hotel gereden. De man aan de telefoon baalt duidelijk. Vinden we het erg om een taxi te nemen? We krijgen als compensatie in ieder geval twee gratis ontbijtjes morgen. En hij is ‘very, very sorry!’ Hij geeft ons nog wat aanwijzigingen, die we een paar minuten later trouw aan de chauffeur van de taxi doorgeven. En zowaar: de chauffeur weet het hotel in één keer te vinden, na een korte rit door nachtelijk Dubai (langs het hotel waar Karin tijdens haar wereldreis sliep)! De prijs van de taxirit heeft de waarde van één half ontbijtje en het ging enorm soepel, dus we wuiven de verontschuldigingen van de receptionist weg. Geen punt, kan gebeuren. We hopen dat de chauffeur nog een baan heeft…

De kamer blijkt op de 7e etage en is keurig. Het bed is wat hard, maar enorm en ziet er uitnodigend uit. Ondanks dat het volgens ons tijdklokje twee uur vroeger is, zijn we kapot. We gooien onze spullen in een hoekje en duiken nos mandje in, nadat we nog snel even de airco hebben aangezet. Het was rond middernacht nog 32 graden…