Zo, hehe, na een lange nacht slaap voelen we ons een stuk beter en tevreden staan we op. Als we de gordijnen opentrekken worden we helemaal blij: het is zowaar heel aardig weer. Dat wil zeggen: het is droog en we zien hele stukken blauwe lucht. En er is zon! Vrolijk gaan we ontbijten (toast, boter, door Miss Sally zelfgemaakte jam, thee en vers fruit) en daarna besluiten we dat er vandaag gesnorkeld moet worden. Ja, heel origineel is het natuurlijk niet, maar we genieten er nog elke dag van. Bovendien willen we gebruik maken van het mooie weer. Eerst vragen we Miss Sally de oren van het hoofd (Hoe werkt de kluis? Kunt u de tv laten maken? Mogen we vanavond mee-eten? Heeft u een internetkaart? Kunt u een boottochtje waarover u gisteren vertelde voor ons boeken voor ergens de komende dagen?). Dan hijsen we ons in de juiste spullen, nemen onze zooi mee en de klaarliggende badhanddoeken (die nemen we zelf dus nooit meer mee: nemen teveel plek in en we vinden ze overal) en starten het mandarijntje (ok, de kleur van de auto is meer roest dan oranje, maar toch). Op naar Anse Lazio.

Dat strand ligt echt helemaal aan de andere kant van het eiland en staat bekend als één van de mooiste stranden van de Seychellen. Bovendien kan je er heel aardig snorkelen. We rijden er in één keer heen en parkeren de auto. Op het strand aankomen geeft een behoorlijk ‘wauw’-effect: bijna wit en superzacht zand, schitterend azuurblauw water, groene palmbomen… We hebben heel even spijt dat we onze grote camera niet bij ons hebben, maar nemen iedere keer dat we gaan snorkelen zo min mogelijk mee. Een portemonneetje met geld en een creditcard, de huissleutel en de autosleutel gaan in een waterdicht zakje mee het water in, in onze zwemkleding genkoopt. De geleende onderwatercamera gaat uiteraard ook mee. De rest willen we zonder zorgen kunnen achterlaten (handdoeken, petjes, zonnebril, waterfles, slippers: alles in plasticzakken gewikkeld tegen onverwachte buitjes) en dat kan op deze manier.

Martijn heeft even een baalmomentje als we ons realiseren dat hij zijn vinnen is vergeten, maar gelukkig is dat maar een hulpmiddel en kan je ook zonder snorkelen. En dat bewijzen we uitgebreid. Het water is niet alleen prachtig blauw, maar ook helder en aan de rechterkant van de baai kan je inderdaad uitstekend snorkelen ontdekken we. Er groeit prachtig koraal op de rotsen en er zwemt van alles. Naast 101 soorten vis (van hééél klein, nog geen centimeter, tot een centimeter of 50 à 60 en in alle kleuren van de regenboog) zien we kleine inktvisjes zwemmen! Ze zijn te snel voor een foto, maar zien er erg leuk uit.

We zwemmen tot we helemaal bekaf zijn en gaan dan terug naar het strand. Daar drogen we op, drinken de waterfles èn een blikje fris leeg en ploffen in de schaduw op een handdoek en doen helemaal niets. En dat is heerlijk! Als we zijn bijgekomen gaat Martijn nog een rondje. Karin blijft op het strand zitten en valt bijna in slaap bij het ruisen van de golven, de warmte… Martijn komt terug voor ze echt omkukelt en op dat moment begint het ook een beetje te spetteren. Bovendien blijkt het lunchtijd en als we wat verder weg kijken lijkt het voor nu ook een beetje gedaan met het mooie weer. Tijd om te verkassen.

We grijpen ons boeltje bij elkaar en rijden naar Anse Volbert. Daar vinden we Café des Arts en zowel de LP als Tripadvisor hebben niets teveel gezegd: je kunt er echt uitstekend lunchen! Dat doen we dan ook uitgebreid. Als we zitten te eten trekt er een stevige bui over. Dat was dus een prima timing!

Na de lunch rijden we terug naar onze Villa, waar we douchen en onze spullen uitwassen en uithangen. We worden steeds handiger in dit ritueel, maar binnenkort slaan we een dagje snorkelen over omdat we even geen zin hebben in het ‘gedoe’! Als alles uithangt gaan we even het dorpje in, waar we boodschappen doen. Dat wil zeggen: we halen een frisje, maar alle andere dingen die we in gedachten hebben lukken niet zo best. Supermarkten in de Seychellen zijn een beetje hit&miss. Soms is er ineens een hele berg van iets (de hele winkel licht ineens vol met kool. Of wortelen. Of wasmiddel. Of water. Of… Afijn, vul maar in. Maar andere dingen zijn niet te vinden. Zo ook nu en we rijden eerst maar even terug. 

Miss Sally weet raad: ze verwijst ons naar een andere supermarkt en Martijn is een held en gaat nog een keer terug. Nu komt hij terug met de dingen die we wilden vinden. Water. Tonic (voor bij de gin die we hebben gevonden). Yoghurt (voor het onbijt). en – heel belangrijk – chips! Karin zakt met een tevreden zucht achterover: een gin tonic erbij, een beetje chips, een boek… Heel tevreden brengen we zo de tijd door tot 7 uur. Dan zou het etehn klaar zijn. Maar miss Sally is onverbiddelijk (en licht paniekig) als we beneden komen om 7 uur. Nee: het is nu kwart voor 7. Toch? Ze moet alle drie de huizen ‘voeren’ vanavond (waaronder een familie van 7) en hem, da’s wat veel. we moeten lachen: geen punt, we hebben geen haast.

Uiteindelijk worden we om 19:20 geroepen. er is beneden, op de overdekte verwande, bij kaarslicht een tafel neergezet. Buiten, maar droog, want het regent natuurlijk weer eens. Wemaken beneden kennis met Miss Ruby, de zus van Sally. Karin heeft al een hele mailwisseling met haar gehad over de auto en ze vinden het allebei duidelijk leuk om elkaar nu persoonlijk te ontmoeten. We kletsen een tijdje, tot al het eten op tafel staat. Twee complete gegrilde visjes, een octopus-curry, witte rijst, salade, linzen en een fles water. Het smaakt uitstekend en we genieten ervan. Als we op ons kop krijgen dat het niet op is, geven we aan dat we dreigen te ontploffen… waarna er een toetje op tafel wordt gezet. Een dubieus soort regenboogkleurig amandelijs met zelfgemaakte ster-vruchten-jam. Karin vindt het echt verschrikkelijk (veel te zoet); Martijn vindt het wel aardig en redt haar van het laatste beetje toetje. Miss Sally is tevreden.

Met een kopje koffie toe kletsen we wat na om uiteindelijk tevreden te gaan slapen: prima dagje en morgen aan we op stap!